Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSA Alicja Myszkowska

Sędziowie: SA Małgorzata Stanek

SO del. Dariusz Limiera (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Jacek Raciborski

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. G.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt I C 710/13

oddala apelację.

Sygnatura akt I ACa 1141/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo B. G. przeciwko A. S. o zapłatę kwoty 200.000 złotych i wydanie rzeczy (pkt 1) oraz nie obciążył powódki kosztami procesu (pkt 2).

Rozstrzygnięcie to zapadło w oparciu o następujące ustalenia Sądu I instancji:

W dniu 1 sierpnia 2009 roku w T. powódka B. G. zawarła z pozwanym A. S. umowę najmu lokalu użytkowego znajdującego się w T. przy ulicy (...). Lokal ten zgodnie z paragrafem drugim w/w umowy miał być przeznaczony na Centrum (...). Wynajmowany lokal wymagał przeprowadzenia prac remontowo - adaptacyjnych, które miały zostać wykonane przez najemcę na jego koszt (§ 4 umowy). Zgodnie z treścią paragrafu trzeciego umowy najemca potwierdził, że znany był mu stan techniczny pomieszczeń lokalu i jego wyposażenia tj. instalacji elektrycznej 230 V i 400 V, domofonu , wody zimnej i ciepłej, kanalizacji i centralnego ogrzewania.

Umowa została zawarta na okres do dnia 31 lipca 2010 roku. Jednocześnie najemca deklarował dokonanie kupna przedmiotowego lokalu użytkowego w trakcie trwania umowy najmu, co zostało zaakceptowane przez wynajmującego. Najemca miał płacić wynajmującemu czynsz najmu w wysokości netto wg. wyliczenia 125,58 m ² x 10 złotych/m ² = 1.255,80 złotych, brutto zaś jest to kwota 1.532,01 złotych. Zmiana czynszu mogła nastąpić tylko i wyłącznie na podstawie pisemnego zawiadomienia, np. po ogłoszeniu przez GUS wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych (§ 6 i 8 umowy).

Umowa mogła zostać rozwiązana przez każdą ze stron z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia kończył się w ostatnim dniu miesiąca. W razie naruszenia przez najemcę warunków umowy wynajmujący mógł rozwiązać umowę bez zachowania terminu wypowiedzenia (§ 11 i 12).

Umowa została zredagowana i napisana przez powoda, a jej treść została zaakceptowana i podpisana przez obie strony bez uwag i aneksów do niej.

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w T.. Otrzymał zaświadczenia o nie zadłużeniu lokalu.

B. G. zgodnie z paragrafem ósmym umowy najmu otrzymała pisemne zawiadomienia o zmianach czynszu oraz faktury, których nie kwestionowała. W czerwcu 2011 roku powódka napisała pismo zatytułowane „wymówienie i rezygnacja z umowy najmu"; brak dowodu, że pozwany w/w pismo otrzymał. B. G. otrzymała wezwania do uregulowania należności, w tym również z dnia 9 września 2011 roku od L. Kancelarii (...). O. wzywające do dobrowolnego rozliczenia się i zwolnienia lokalu. W wezwaniu ostatecznym z dnia 11 sierpnia 2011 roku pozwany określił zaległe opłaty na dzień 10 sierpnia 2011 roku na kwotę 11.494,21 złotych.

Powierzchnia lokalu przyjęta na podstawie przydziału wyniosła 125,58 m ², co pozostaje w zgodzie z projektem budowlanym: rzut parteru - 16,55 m ² , piwnic - 109,03 m ². Powódka deklarowała chęć zakupu lokalu za cenę 120.000 złotych, do zawarcia ostatecznej umowy kupna - sprzedaży jednak nie doszło. B. G. regulowała czynsz za lokal według umowy lokalu użytkowego i pierwszego aneksu do tej umowy. Pozwany próbował dojść do porozumienia z powódką, jednakże nie płaciła ona czynszu regularnie w zmienionej kwocie i pomimo kilku wezwań do zapłaty, ostatecznie nie uregulowała należności. Pozwany z tego powodu wypowiedział umowę najmu.

Do dnia 11 sierpnia 2011 roku powódka w lokalu wynajętym od pozwanego prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą „ Centrum (...) przy ulicy (...) (...)-(...) T.".

W skład działalności firmy wchodziła relaksacja w G. Solnej, korzystanie z hydromasażu oraz z masażu z profesjonalnego łóżka samomasującego. 27 grudnia 2011 roku powódka wykreśliła działalność gospodarczą i zarejestrowała się jako osoba bezrobotna. Po 11 sierpnia 2011 roku powódka nie miała już dostępu do przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym lokalu, gdyż pozwany zamknął lokal i uniemożliwił powódce zabranie przedmiotów tam się znajdujących. W tym dniu pozwany wystosował również pismo do powódki dotyczące zamknięcia lokalu użytkowego i rozwiązania umowy najmu z winy najemcy. W uzasadnieniu podniósł, że najemca nie dotrzymał warunków umowy najmu, a mianowicie zgodnie z paragrafem piątym umowa najmu zostaje zawarta na okres do dnia 31 lipca 2010 roku, jednocześnie najemca deklaruje dokonanie kupna przedmiotowego lokalu użytkowego w trakcie trwania umowy najmu co akceptuje wynajmujący. Nie nastąpiło zrealizowanie pisemnie zapewnianych deklaracji jak również ustnych deklaracji z winy najemcy, zaległości w opłatach czynszu na dzień sierpnia 2011 roku wynoszą 11.494,21 złotych, w tym ustawowe odsetki w kwocie 456,62 złotych. Nadto powódka nie odbierała korespondencji, faktur doręczanych osobiście, wysyłanych pocztą, nie wyrażała woli zawarcia porozumienia, nie chciała uzgodnić i podpisać aneksu do umowy. Pismo to zostało wysłane przez pozwanego powódce 12 sierpnia 2011 roku, powódka podjęła tą korespondencję 16 sierpnia 2011 roku .

Powódce została przesłana listem poleconym także opinia prawna dotycząca realizacji umowy najmu lokalu użytkowego w celu zwrócenia uwagi na fakty wynikające z treści zawartej umowy .

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Gospodarczy wydał nakazy zapłaty przeciwko powódce B. G. zasądzające na rzecz pozwanego A. S. kwoty pieniężne :

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2036/11 zasądzający kwotę 2.328,72 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 647 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 617/12);

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2040/11 zasądzający kwotę 6.407 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.280 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 1523/12);

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 281/12 zasądzający kwotę 13.015 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.579 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 1400/12);

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 855/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 2516/12);

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 1515/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 614/13);

- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2245/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze prowadzone pod sygnaturą KM 1776/13).

Komornik Sądowy na podstawie w/w nakazów dokonał zajęcia ruchomości powódki. Po przedstawieniu przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym pomieszczeniach komornik dokonał ich zajęcia i licytacji. W posiadaniu pozwanego nie znajdują się żadne przedmioty należące do powódki, których nie zajął komornik . Pozwany sprzedał ten lokal.

Powódka skierowała pismo do Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim w dniu 2 lipca 2012 roku zatytułowane „zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa" - przestępstwa oszustwa i kradzieży mienia przez pozwanego A. S. na szkodę powódki. Prokuratora Okręgowa w Piotrkowie Trybunalskim pismem z dnia 31 lipca 2012 roku w sprawie I Ds. 177/12 poinformowała powódkę, iż w pewnych sytuacjach wierzycielowi przysługuje prawo do zatrzymania przedmiotów zabezpieczających żądanie.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim prowadzi sprawę o sygn. akt II K 769/12, w której oskarżonymi są powódka i jej mąż J. G. o czyn z art. 288 §1 k.k. w związku z art. 12 k.k., zaś Prokuratura Rejonowa w Tomaszowie Mazowieckim przesłała do Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim akt oskarżenia przeciwko B. G. o popełnienie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k., polegającego na darowaniu udziału w 1/2 nieruchomości położonych w T. przy ulicy (...) KW (...) i ulicy (...), KW (...) swym dzieciom - córkom A. J. i K. R., chcąc udaremnić wykonanie orzeczeń Sądów, a zabezpieczających roszczenia pozwanego wobec powódki.

Powódka oceniła wartość przedmiotów znajdujących się w tym lokalu i koszty jego remontu na kwotę 200.000 złotych, na taką też kwotę opiewało ubezpieczenie lokalu.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał żądanie za niezasadne i oddalił powództwo. Powołując się na treść art. 659 § 1 k.c. i art. 680 k.c. zaznaczył, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Odnosząc się do kwestii zabezpieczenia czynszu oraz świadczeń dodatkowych, z którymi najemca zalega nie dłużej niż rok, Sąd Okręgowy zaznaczył, że w myśl art. 670 § 1 k.c. wynajmującemu przysługuje ustawowe prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu, chyba że rzeczy te nie podlegają zajęciu. Jeżeli najemca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności, wynajmujący może najem wypowiedzieć bez zachowania terminów wypowiedzenia (art. 672 k.c.).

Zdaniem Sądu I instancji bezspornym jest, że strony niniejszego postępowania łączyła umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 1 sierpnia 2009 roku. Powódka otrzymała pisemne zawiadomienie o zmianie czynszu zgodnie z paragrafem ósmym w/w umowy i wezwania do uregulowania należności. Konsekwencją zaś nieuregulowania tych należności są tytuły wykonawcze wydane przez Sąd Rejonowy V Wydział Gospodarczy zasądzające od powódki na rzecz pozwanego kwoty pieniężne, na podstawie których Komornik Sądowy dokonał zajęcia przedmiotów należących do powódki i ich licytacji.

Po 11 sierpnia 2011 roku powódka nie miała już dostępu do przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym lokalu, gdyż pozwany zamknął lokal i uniemożliwił powódce zabranie przedmiotów tam się znajdujących. Odwołując się m.in. do treści pisma Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 lipca 2012 roku, Sąd Okręgowy za niewiarygodne poczytał zeznania powódki, jakoby pozwany nie chciał dojść w jakiś sposób z nią do porozumienia, czy też nie informował powódki o tym, że konsekwencją jej zachowania będzie rozwiązanie zawartej pomiędzy nimi umowy najmu lokalu użytkowego z winy najemcy. Zaznaczono, że w dniu 11 sierpnia 2011 roku pozwany wystosował do powódki pismo dotyczące zamknięcia lokalu i rozwiązania umowy. Do powódki dotarła także opinia prawna dotycząca realizacji umowy najmu lokalu użytkowego. Za niewiarygodne Sąd Okręgowy poczytał zeznania powódki, jakoby nie otrzymała żadnego wypowiedzenia od pozwanego. Zaznaczono, że powódka winna sobie zdawać sprawę jakie będą konsekwencje nie regulowania opłat czynszowych w terminie i w zakreślonej wysokości.

Za niezasadne poczytano także twierdzenia powódki, jakoby w posiadaniu pozwanego znajdowały się jakiekolwiek przedmioty będące własnością powódki, których nie zajął komornik i pozwany nimi dysponuje bezprawnie. W tym zakresie Sąd Okręgowy odwołał się do faktu zajęcia i licytacji przez komornika sądowego ruchomości powódki znajdujących się w wynajmowanych pomieszczeniach. Podkreślono, że do tych czynności doszło na podstawie nakazów zapłaty przeciwko powódce, zasądzających na rzecz pozwanego kwoty pieniężne, a pozwany sprzedał lokal. Sąd Okręgowy stwierdził więc, że w posiadaniu pozwanego nie znajdują się żadne przedmioty należące do powódki, których nie zajął komornik.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. z uwagi na aktualną sytuację materialną powódki.

Od tergo wyroku apelację wywiodła B. G., zaskarżając orzeczenie w całości. Nie precyzując konkretnych zarzutów powódka podniosła, że Sąd Okręgowy oddalając powództwo opierał się na ustnych zeznaniach A. S., nie żądając jakichkolwiek dowodów potwierdzających prawdziwość jego słow. Nadmieniła, że pozwany z pełną świadomością posługiwał się starym aktem własności w celu zawyżenia czynszu. Dodała, że rozliczyła się z pozwanym płacąc mu gotówką, co potwierdzać ma oświadczenie wynajmującego. Dodała, że pozwany był dozorcą zajętych rzeczy pozostawionych w lokalu i sprzedał te rzeczy jako swoje wraz z lokalem, co jednoznacznie wskazane zostało w akcie notarialnym sprzedaży lokalu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżąca nie zmieniła podstawy faktycznej swojego żądania, w dalszym ciągu powołując się na fakt rzekomego przywłaszczenia przez pozwanego ruchomości pozostawionych w lokalu użytkowym przy ulicy (...) w T.. Podniesione zarzuty skoncentrowały się przy tym na wykazywaniu błędu w ustaleniach faktycznych, w tym zwłaszcza w zakresie okoliczności zawarcia i rozwiązania umowy najmu. Sąd pierwszej instancji prawidłowo jednak zrekonstruował przebieg zdarzeń w odniesieniu do kwestii podnoszonych przez stronę powodową. Ustalenia te korelowały z dowodami zebranymi w aktach sprawy. Sąd Okręgowy w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu, z jakich przesłanek wysunął swoje wnioski, a także na jakich dowodach się oparł w tej mierze. Tym samym Sąd Apelacyjny w całości podtrzymał ustalenia Sądu Okręgowego jako logiczne i konsekwentne, albowiem korespondują w całości ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, uznanym przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodny. Nie pozwoliły one na pozytywną weryfikację twierdzeń, jakoby to bezprawne i zawinione działania pozwanego doprowadziły do powstania szkody majątkowej po stronie powodowej.

Bezspornym pozostawało, że pozwanemu przysługiwało prawo własności lokalu użytkowego położnego w T. przy ulicy (...), a nadto, że udostępnił on powódce te pomieszczenia na prowadzenie działalności gospodarczej. W ocenie Sądu Apelacyjnego całkowicie chybione są natomiast zarzuty skierowane przeciwko ocenie dowodów na okoliczność redakcji postanowień umownych. Kwestia ta nie miała bowiem kluczowego znaczenia dla oceny trafności rozstrzygnięcia. Po pierwsze, nawet przyjęcie wersji B. G. co do przebiegu wytworzenia dokumentu umowy, nie pozwalałoby na podważenie faktu skutecznego zawarcia umowy i akceptacji przez strony wszystkich postanowień. Nieskutecznym jest również podważanie przez stronę powodową określonego w umowie metrażu pomieszczeń. Niezależnie od kwestii prawidłowości obmiarów dostrzec trzeba, że powódka wyraziła zgodę na zapłatę czynszu w wysokości określonej przez stawkę metrażową i przyjętą przez strony powierzchnię.

Powyższe kwestie posiadają zresztą jedynie marginalne znaczenie wobec nieudowodnienia co do zasady, że utrata przedmiotów nastąpiła na rzecz czy na przysporzenie pozwanego w sposób bezprawny. Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił, że umowa najmu została rozwiązana, a stronie pozwanej przysługiwało prawo zastawu i zatrzymania rzeczy ruchomych najemcy. W tym zakresie Sąd I instancji oparł się na dowodach obiektywnych, których treść była niezależna od woli czy nastawienia źródła informacji. Były nimi prawomocne nakazy zapłaty, zasądzające od powódki na rzecz pozwanego należności z tytułu czynszu najmu, na podstawie których prowadzona była następnie egzekucja sądowa. Powódka nie wykazała zaś, aby wymienione orzeczenia sądowe zostały przez nią skutecznie podważone – poprzez np. wniesienie nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Oznacza to, że przysługuje im nadal przymiot prawomocności materialnej, a strony jak i sądy orzekające w sprawie niniejszej są, po myśli art. 365 § 1 k.p.c. związane rezultatem rozstrzygnięć stwierdzających istnienie zadłużenia powódki wobec pozwanego na dzień wydania poszczególnych nakazów zapłaty.

Weryfikując z kolei twierdzenia dotyczące składu inwentarza ruchomego, który pozostał w lokalu po założeniu tam nowych zamków przez pozwanego, Sąd Apelacyjny pozyskał uzupełniający materiał dowodowy w postaci dokumentów zawartych w aktach spraw egzekucyjnych. Wynikało z nich, że w dniach 6 marca 2012 roku, 30 kwietnia 2012 roku i 19 czerwca 2012 roku w toku postępowania prowadzonego z wniosku pozwanego dokonano w tym lokalu zajęcia przedmiotów, przy czym pozwanego każdorazowo ustanawiano dozorcą ruchomości (k. 15 – 16, 36 i 56 akt KM 617/12 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie M..). W stosunku do 2 zajętych automatów do wody Eden S. umorzono egzekucję (postanowienie - k. 24 akt KM 617/12). Pozostałe zajęte przedmioty stanowiły: czerwony narożnik skórzany, radiomagnetofon CD P. i kasety, czerwony fotel skórzany, drewniany stolik w brązowej okleinie, stolik szklany RTV, telewizor płaski LG 32" model (...), odtwarzacz DVD P., dekoder telewizji satelitarnej, szklany regał pokojowy, żelazko marki R. ActiSteam, elektryczny wyciskacz do soku, 8 obrazów w ramie drewnianej, kuchenka elektryczna KASO czarna jednopłytowa, czajnik elektryczny marki P., biurko komputerowe, odtwarzacz CD marki P., wanna z hydromasażem z baterią w komplecie, suszarka H. (...), stolik drewniany, 10 leżaków ogrodowych, łóżko samomasujące (...)massage, łóżko drewniane z materacem, szklany stolik, 21 elektrycznych lampek z kamienia solnego, drewniana szafa odzieżowa w zielonej okleinie, 93 sztuki kosmetyków do kąpieli, 2 szklane regały wystawowe, lodówka BEKO z zamrażarką, brązowa szafka łazienkowa firmy (...), 18 świeczników z kamienia solnego, pralka A., odkurzacz Z., 2 krzesła meblowe tapicerowane, 2 krzesła drewniane tapicerowane, 2 duże kosze wiklinowe i 3 małe kosze wiklinowe, robot kuchenny biffinet, opiekacz, 10 figurek, 2 suszarki do włosów i parawan. Część z tych rzeczy została zbyta w drodze licytacji innym osobom niż pozwany (protokoły sprzedaży ruchomości – k. 44 – 46, 104 - 107 akt KM 617/12), a wanna z hydromasażem, łóżko samomasujące, 2 krzesła tapicerowane i parawan zostały przyznane wierzycielowi na własność (k. 62 akt KM 617/12 oraz 102 – 103 akt KM 1400/12 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie M..).

Powódka nie wykazała swoich twierdzeń, aby w chwili założenia przez pozwanego nowych zamków i uniemożliwienia jej dostępu do wnętrza lokalu znajdowały się tam inne przedmioty niż wskazane w protokołach zajęcia. Nie sprostała też wymogowi udowodnienia roszczenia co do wysokości poza ogólnymi stwierdzeniami co do wyposażenia lokalu i poza ponownym wymienieniem kilku przedmiotów, które zostały zajęte. Nie wyliczyła w szczególności, jakie przedmioty i w jakiej wartości zostały zagarnięte czy zbyte w okresie przed licytacją lub razem z lokalem. Odnośnie zaś żądania wydania rzeczy nie wskazała nawet, które spośród nich znajdować miałyby się nadal w posiadaniu pozwanego.

Zgodnie z powszechnie aprobowanym przez doktrynę i orzecznictwo stanowiskiem, szkoda to uszczerbek występujący w sferze interesów, zwłaszcza majątkowych, danego podmiotu, obejmujący różnicę między stanem istniejącym po jej wyrządzeniu a hipotetyczną sytuacją, która istniałaby, gdyby do niej nie doszło (por. E. Łętowska - Podstawy prawa cywilnego, str. 141). Sąd I instancji słusznie stwierdził, że zachowanie strony pozwanej nie doprowadziło do wyrządzenia tak rozumianej szkody w majątku B. G.. Działania, które zostały podjęte przez A. S. wobec przedmiotów stanowiących własność powódki, stanowiły realizację uprawnień przewidzianych przepisami prawa materialnego dotyczącymi żądania zapłaty czynszu umownego (art. 659 §1 k.c.) oraz realizacji prawa zastawu (art. 670 § 1 k.c.), jak i skorzystanie z procesowego uprawnienia do przejęcia ruchomości na własność przez egzekwującego wierzyciela (art. 887 k.p.c.). Powyższa konstatacja doprowadziła do stwierdzenia bezzasadności żądania odszkodowania w jakiejkolwiek części.

Mając powyższe na uwadze, wobec nietrafności sformułowanych przez powódkę zarzutów, stanowiących w istocie jedynie wyraz gołosłownej polemiki oraz dezaprobaty wobec niekorzystnego – z punktu widzenia jej interesów – rozstrzygnięcia, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną.