Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENłu RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Bożena Wiklak

Protokolant: Igor Balcerzak po rozpoznaniu w dniu 12 października 2023 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa N. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 maja 2022 r. sygn. akt II C 213/19

I.  umarza postępowanie apelacyjne w zakresie skierowanym do punktu

3 zaskarżonego wyroku;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach la i lb oraz 2 w ten tylko sposób, że zasądzoną w punkcie la kwotę 27.000 zł podwyższa do kwoty 37.000 (trzydzieści siedem tysięcy) zł, a zasądzoną w punkcie lb kwotę 30.000 podwyższa do kwoty 60.000 (sześćdziesiąt tysięcy) zł;

111.oddala apelację w pozostałej części;

IV.  znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

V.  nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Łodzi kwotę 2.000 (dwa tysiące) zł tytułem brakującej opłaty od uwzględnionej części apelacji;

VI.  nie obciążą powódki brakującą opłatą od oddalonej części apelacji.

Sygn. akt I ACa 1386/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 4 maja 2022 r. Sąd Okręgowy w Łodzi,
w sprawie z powództwa N. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 27.000 zł z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie praw pacjenta wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 19 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 30.000 zł
z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za rozstrój zdrowia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 19 marca 2018 r. do dnia zapłaty
(pkt 1a, b), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.400 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu (pkt 3), nadał punktowi 1a rygor natychmiastowej wykonalności, oddalając
w pozostałym zakresie wniosek powódki o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności (pkt 4), a także nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 4.135 zł z tytułu kosztów sądowych, przy czym na poczet tej należności sądowej nakazał przeksięgować niewykorzystaną zaliczkę w kwocie 500 zł, uiszczoną przez pozwanego w dniu 28 lipca 2020 r. na poczet wynagrodzenia biegłego (pkt 5).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, które Sąd Apelacyjny w całości podzielił i przyjął za własne bez konieczności ich przytoczenia (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Sąd Okręgowy uznał powództwo za częściowo zasadne w zakresie obejmującym żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenia praw pacjenta oraz wywołanie rozstroju zdrowia u powódki. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie miał bowiem wątpliwości co do tego, że w przypadku zabiegu operacyjnego przeprowadzonego w październiku 2016 r. doszło do oczywistego, zawinionego i poważnego naruszenia trzech praw powódki jako pacjenta - prawa do udzielenia zgody na zabieg operacyjny, prawa do informacji o własnym stanie zdrowia oraz prawa do świadczeń medycznych wykonywanych z należytą starannością. W ślad za opinią biegłego neurochirurga Sąd przyjął, że
w październiku 2016 r. u powódki zoperowano inny (a przy tym nieobjęty wówczas żadnymi zmianami patologicznymi) fragment kręgosłupa niż odcinek L5-S1 wymagający operacji z uwagi na dyskopatię i inny niż ten, na którego zoperowanie wyraziła ona zgodę. Ponadto nie poinformowano powódki
o zaistniałym po stronie szpitala błędzie w leczeniu i ukryto go w dokumentacji medycznej. Powyższe uzasadniało w ocenie Sądu Okręgowego przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł, które zostało pomniejszone o świadczenie wypłacone powódce w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 3.000 zł
i zasądzone w wysokości 27.000 zł

Oceniając ustalone okoliczności powyższego zdarzenia oraz jego konsekwencje dla życia powódki, Sąd Okręgowy doszedł również do przekonania, że osiągnięcie celu kompensacyjnego w tym postępowaniu wymaga przyznania powódce zadośćuczynienia za krzywdę w postaci rozstroju zdrowia będącego skutkiem opisanego błędu medycznego. Sąd miał w tym względzie na uwadze m.in. ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu powódki, odczuwane przez nią dolegliwości bólowe, brak możliwości wykonywania wyuczonego zawodu, pogorszenie samopoczucia w sferze psychicznej, brak spodziewanej poprawy stanu zdrowia po przeprowadzeniu operacji, a wręcz jego pogorszenie skutkujące kolejną operacją. Sąd Okręgowy za adekwatne w tej sytuacji przyjął zadośćuczynienie w wysokości 30.000 zł.

O odsetkach od zasądzonego w obu przypadkach zadośćuczynienia Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od 19 marca 2018 r. z uwagi na to, że pozwany w tym czasie pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, do którego został wezwany w zgłoszeniu szkody otrzymanym w dniu 14 lutego
2018 r., przy uwzględnieniu 30-dniowego terminu na jego realizację.

Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu, także w części obejmującej żądanie zasądzenia odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia. Zdaniem Sądu powódka nie wykazała poniesienia tego rodzaju kosztów, ich wysokości oraz – przede wszystkim – istnienia normalnego związku przyczynowego
między poniesieniem ewentualnych kosztów leczenia a zabiegiem operacyjnym
z października 2016 r.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był art. 100 zd. 2 k.p.c.

Powódka zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w pkt. 2 i 3, po czym cofnęła apelację co do pkt. 3, co skutkowało umorzeniem postępowania apelacyjnego
w tym zakresie.

W apelacji powódka podniosła następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 445 § 1 k.c., art. 441 § 1 i 2 k.c. oraz art. 361 i art. 363 k.c. w zw.
z art. 822 k.c., art. 430 k.c., art. 4 i 16 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta poprzez dokonanie ich błędnej wykładni i w konsekwencji orzeczenie rażąco zaniżonego świadczenia w odniesieniu do ogółu faktów istotnych z punktu widzenia właściwego określenia kryteriów uzasadniających zasądzenie oraz w odniesieniu do powagi naruszeń i ich wpływu na życie
i zdrowie powódki, w tym także pominięcie jako kryterium młodego wieku powódki, uszkodzenia powódce zdrowego odcinka kręgosłupa wskutek operowania nie tego jego fragmentu oraz wynikłej stąd konieczności poddania się dwóm zabiegom operacyjnym, stresu związanego z sytuacją zdrowotną powódki, ograniczeń wynikłych z działania personelu medycznego, a także stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu,

b) art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i art. 24 k.c. oraz art. 31 ustawy
o zawodach lekarza i lekarza dentysty, art. 4 ustawy o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta poprzez dokonanie jego nieprawidłowej wykładni
i w konsekwencji zasądzenie rażąco zaniżonego zadośćuczynienia w odniesieniu do rozmiaru krzywdy i wagi naruszonego dobra osobistego,

2. naruszenie przepisów postępowania, w tym art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału skutkującą błędem
w subsumpcji stanu faktycznego do zakresu stosowania normy stanowiącej
o wysokości adekwatnego świadczenia względem rozmiaru doznanej krzywdy oraz względem ciężaru naruszonego dobra i jego skutków,

- nielogicznych ustaleń co do skutków błędu dotyczącego pola operowanego, konieczności poddania się dwóm zabiegom operacyjnym przez powódkę, wynikłymi z tego ograniczenia dla życia i zdrowia młodej osoby, uszkodzenia zdrowego fragmentu kręgosłupa, co wywołało szereg opisanych przez biegłego sądowego następstw, a przede wszystkim wyrządziło szkodę
w postaci negatywnych skutków dla zdrowia i sprawności fizycznej, spowodowało powstanie dodatkowych nieistniejących uprzednio blizn, wpukleń
i narażenie na wystąpienie ucisku dla nerwu czy rdzenia kręgowego i nie doprowadziło do odwrócenia skutków choroby dyskopatycznej powódki, a zatem uniemożliwiło możliwe pozytywne następstwo podjętego w trybie pilnym leczenia operacyjnego, a przez to naraziło na utrwalenie zmian, co do których możliwe było ich odwrócenie wskutek przeprowadzenia prawidłowego zabiegu,

- fragmentaryczną ocenę zebranego materiału, w tym wszystkich opinii biegłych sądowych i pominięcie w istocie ogółu następstw negatywnych dla zdrowia i funkcjonowania powódki, tak dotkliwych i rażących, gdy uwzględnić, iż dopuścił się tego personel medyczny.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie zasądzonych na jej rzecz świadczeń do wysokości odpowiednio 47.000 zł (pkt 1a) oraz 100.000 zł (pkt 1b), a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zwrot kosztów, które poniósł na tym etapie sporu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok podlegał zmianie będącej następstwem uwzględnienia zgłoszonych w apelacji zastrzeżeń co do wysokości należnego powódce zadośćuczynienia.

Tytułem wstępnego wyjaśnienia należy jedynie wskazać, że mimo podniesienia w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego opartego na
art. 233 § 1 k.p.c., skarżąca w uzasadnieniu apelacji stwierdziła, że stan faktyczny sprawy został ustalony prawidłowo, a nieprawidłowa była tylko moc jaką Sąd Okręgowy nadał ustalonym faktom z punktu widzenia kryteriów rządzących zadośćuczynieniem, co świadczyło w istocie o ograniczeniu się apelującej do zarzutu błędu w subsumcji. Z tej przyczyny Sąd Apelacyjny odstąpił od rozważań w przedmiocie uchybień proceduralnych, jak również od przytoczenia poczynionych w pierwszej instancji ustaleń faktycznych.

Jak trafnie zarzuciła skarżąca, kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy
z tytułu doznanej przez nią szkody niemajątkowej odbiegała od przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. oraz art. 448 § 1 k.c. (zastosowanym jako szczególna podstawa zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta) wymogu przyznania „sumy odpowiedniej”. Pojęcie to nie ma wprawdzie precyzyjnie określonego zakresu semantycznego, jednakże w judykaturze zostały wypracowane kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu rozmiaru zadośćuczynienia. Świadczenie to ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Stąd też nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej zaś strony musi być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom gospodarki rynkowej i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN
z 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05; wyrok SN z 30 maja 2007 r., II C 36/05, niepubl.; wyrok SN z 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd zawsze winien mieć na względzie stopień i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych, rozumianych jako ujemne przeżycia związane z cierpieniami fizycznymi, następstwa uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie jego życia osobistego, jak również stopień przyczynienia się poszkodowanego oraz winy sprawcy szkody.

„Wycena” krzywdy każdorazowo wymaga przeanalizowania wszystkich okoliczności sprawy, w czym należy postępować zgodnie z miernikami zobiektywizowanymi, a nie tylko poprzestawać na subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Co więcej, zasadniczo należy ona do sądu I instancji, a sąd odwoławczy jest władny ją zweryfikować tylko w drodze wyjątku, w razie stwierdzenia oczywistego i rażącego naruszenia ogólnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, co przykładowo może mieć miejsce, gdy któreś
z nich zostało pominięte lub uczynione elementem dominującym (zob. przykładowo wyroki SN z 5 grudnia 2006 r., II PK 102/06; z 18 listopada
2004 r., I CK 219/04; z 30 października 2003 r., IV CK 151/02; z 7 listopada 2003 r., V CK 110/03; z 9 lipca 1970 r., III PRN 39/70). W ramach
kontroli instancyjnej nie może jednak dojść do wkroczenia w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O oczywistym i rażącym naruszeniu zasad
ustalania „odpowiedniego” zadośćuczynienia może świadczyć przyznanie zadośćuczynienia wygórowanego, prowadzącego do niestosownego wzbogacenia się tą drogą bądź kwoty zbyt niskiej, by mogła stanowić rekompensatę krzywdy.

Taka też sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, w świetle poczynionych ustaleń odnośnie do okoliczności
i skutków zdarzenia, z którym zostały związane roszczenia niniejszego
pozwu, ukształtował zadośćuczynienie dla powódki w sposób świadczący
o niedostatecznym ich rozważeniu.

Przede wszystkim Sąd Okręgowy nadał zbyt małą rangę stwierdzonym
w toku postępowania uchybieniom personelu ubezpieczonej u pozwanego placówki medycznej, które przybrały postać naruszenia praw pacjenta aż
w trzech obszarach. Nie ulega wątpliwości, że zabieg z października 2016 r. wykonano bez świadomej zgody powódki, wbrew obowiązkowi jej uzyskania oraz bez udzielenia informacji o planowanym zabiegu. Był on przy tym całkowicie bezcelowy, gdyż dotyczył zdrowego odcinka kręgosłupa i wywołał negatywne skutki dla zdrowia powódki, a dodatkowo zmniejszył ewentualne powodzenie leczenia dyskopatii, które zostało odroczone w czasie, mimo pilnej potrzeby jego wdrożenia. Stanowił tym samym przykład naruszenia obowiązku zachowania należytej staranności przy udzielaniu świadczeń medycznych. Wiązał się
z niepotrzebną ingerencją chirurgiczną, uszkodzeniem tkanek na odcinku L4/L5 oraz jej następstwami w postaci hospitalizacji, unieruchomienia, dolegliwości bólowych, konieczności poddania się rehabilitacji, wystąpienia ograniczeń
w codziennym funkcjonowaniu powódki, a w konsekwencji ponownej operacji – tym razem w obrębie dotkniętym schorzeniem i kolejnego przejścia przez wszystkie etapy leczenia szpitalnego oraz rekonwalescencji z pełnymi tego następstwami.

Co więcej, w trakcie pobytu powódki na oddziale szpitalnym po
zabiegu operacyjnym nie poinformowano jej o zaistniałym po stronie szpitala błędzie w leczeniu i wynikającym z niego ryzyku dla zdrowia. Wręcz przeciwnie, zapewniano powódkę o powodzeniu zabiegu, co jest równoznaczne
z tym, że ją oszukano przez zatajenie faktów i podanie nieprawdziwych informacji, na co zwrócił uwagę biegły sądowy z zakresu neurochirurgii. Jak zostało ustalone, szpital, w którym powódka przebywała, próbował zatuszować swój błąd, dokonując nieprawidłowych i niezgodnych z rzeczywistością wpisów
w dokumentacji medycznej co do faktycznie przeprowadzonego zabiegu, czym dodatkowo naraził powódkę na negatywne skutki dla zdrowia. Wydłużył w ten sposób czas potrzebny na zdiagnozowanie przyczyn towarzyszących powódce dolegliwości i zainicjowanie właściwego leczenia. Pozostawił powódkę samą
z problemem, narażając ją na niebezpieczeństwo pogłębienia się występującego u niej schorzenia, a nawet na trwałe kalectwo. To wyłącznie wiedza zawodowa powódki skłoniła ją do dalszych badań i poszukiwania przyczyn odczuwanego dyskomfortu, który operacja miała usunąć.

Powyższe stanowi zatem o wyjątkowo ciężkim naruszeniu praw pacjenta
i musi wiązać się z dotkliwą sankcją, której Sąd Okręgowy nie zastosował, zasądzając na rzecz powódki zbyt niską kwotę.

Sąd skupił się także w zakresie zadośćuczynienia opartego na podstawie prawnej wskazanej w art. 445 § 1 k.c. na rozmiarze ustalonego w opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii uszczerbku na zdrowiu, który nie jest decydującym, a jedynie pomocniczym kryterium dla ustalenia wysokości należnego świadczenia. Zaniechał natomiast jakiegokolwiek odniesienia się do młodego wieku powódki, która w dacie przedmiotowej operacji miała dopiero
30 lat i nie uwzględnił długotrwałości skutków, jakie operacja ta pozostawiła
w jej życiu. Pominął nadto charakter zabiegu, który był niebagatelny, bo
w miejscu, w którym jakiekolwiek błędy mogłyby doprowadzić do całkowitego unieruchomienia powódki oraz cały aspekt lęków i obaw powódki o przyszłość, w tym w kwestii powodzenia drugiego zabiegu w związku z zachwianiem zaufania do służby zdrowia. Tak samo Sąd Okręgowy nie wziął pod uwagę utrudnień powódki w opiece nad dzieckiem i ograniczeń w kontakcie z nim
w okresie pobytu w szpitalu.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny w trybie art. 386 § 1 k.p.c. podwyższył przyznane powódce zadośćuczynienie tak w punkcie 1a do kwoty 37.000 zł, jak i w punkcie 1b do kwoty 60.000 zł, przyjmując że zapewnią one powódce odpowiednią rekompensatę.

Mimo dalej idących oczekiwań, nie dostrzegł jednak w wywodach skarżącej jakichkolwiek innych argumentów, które miałyby przemawiać za przyznaniem jej większego zadośćuczynienia.

Zabieg z października 2016 r. nie jest samodzielną przyczyną wpływającą na stan jej kręgosłupa. Powódka głównie za sprawą występujących u niej zmian zwyrodnieniowych odczuwa dolegliwości bólowe i ograniczenia ruchowe, które łącznie ze skutkami tego zabiegu składają się na 20% uszczerbek na zdrowiu. Uszczerbek, o jakim tu mowa jest tylko długotrwały i nie można na chwilę obecną ważyć jego losów. Stan w obszarze L4/L5 nie pogarsza się. Do tego nie stwierdza się u powódki zaburzeń adaptacyjnych, rokowania ocenione przez biegłego psychiatrę są pomyślne, a biegły psycholog wskazał, że powódce doskwiera wyłącznie poczucie krzywdy. Powódka nie wykazała też, by wystąpiły u niej inne od ustalonych konsekwencje zabiegu. Biegły neurochirurg w swej opinii stwierdził jedynie utrzymywanie się zespołów korzeniowych typu bólowego, ruchowego i czuciowego. Za odstąpieniem od przyznania powódce wyższego zadośćuczynienia przemawiał wreszcie fakt, że od zasądzonego z tego tytułu świadczenia powódce zostały przyznane odsetki według stanu na 2018r., na którą to datę ustalono wysokość przyznanych kwot, a więc z uwzględnieniem ówczesnej wyższej siły nabywczej pieniądza.

W tym więc zakresie apelacja podlegała oddaleniu po myśli art. 385 k.p.c.

Stosownie do art. 100 zd. 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Kierując się zaś unormowaniem art. 113 ust. 1 u.k.s.c. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Łodzi kwotę
2.000 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od uwzględnionej części apelacji oraz kierując się treścią art. 102 k. p.c.nie obciążył powódki nieuiszczoną opłatą od oddalonej części apelacji.

Sygn. akt I ACa 1386/22

Uzasadnienie punktu I. wyroku

Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie z powództwa N. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w W. zaskarżonym wyrokiem z 4 maja 2022 r.:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki:

a.  kwotę 27.000 zł z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie praw pacjenta wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 19 marca 2018 roku do dnia zapłaty,

b.  kwotę 30.000 zł z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za rozstrój zdrowia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 19 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz N. S. kwotę 5.400 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu;

4.  nadał punktowi 1a rygor natychmiastowej wykonalności oraz oddalił wniosek powódki o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności w pozostałym zakresie;

5. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 4.135 zł z tytułu kosztów sądowych.

Powyższy wyrok w zakresie punktów 2 i 3 został zaskarżony apelację powódki, która na rozprawie apelacyjnej cofnęła apelację w części skierowanej do punktu 3. wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 391 § 2 k.p.c., w razie cofnięcia przez stronę apelacji sąd drugiej instancji umarza wywołane nią postępowanie i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Wobec takiej redakcji przepisu w doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że cofnięcie środka zaskarżenia stanowi wyraz rezygnacji skarżącego z poszukiwania ochrony własnego żądania w ramach zainicjowanego tym środkiem postępowania i nie podlega żadnej kontroli
ze strony sądu odwoławczego. W konsekwencji sąd ten automatycznie umarza postępowanie odwoławcze, a jedynie przy orzekaniu o kosztach stosuje odpowiednio przepisy dotyczące cofnięcia pozwu.

Z tych względów, zważywszy na jednoznaczne oświadczenie powódki
o cofnięciu apelacji w zakresie skierowanym do punktu 3. zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny był zobligowany do umorzenia wywołanego nią postępowania w tej części,
o czym orzekł z mocy przywołanego przepisu.