Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Dariusz Limiera

Sędziowie: SA Michał Kłos

SO del Jacek Świerczyński (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Iga Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2020 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości

o ochronę dóbr osobistych i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 13 marca 2019 r. sygn. akt I C 435/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3. w ten tylko sposób, że podwyższa kwotę 360 zł brutto do kwoty 590,40 (pięćset dziewięćdziesiąt i 40/100) zł brutto,

II.  oddala apelację w pozostałej części,

III.  zasądza od A. S. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym,

IV.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Płocku na rzecz adwokata R. K. kwotę 479,70 (czterysta siedemdziesiąt dziewięć i 70/100) zł brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 715/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 marca 2019 r. Sąd Okręgowy w Płocku, w sprawie z powództwa A. S. przeciwko Skarbowi Państwa Ministrowi Sprawiedliwości zasą..., w pkt 1. oddalił powództwo, w pkt 2. nie obciążył powoda A. S. obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanego Skarbu Państwa Ministra Sprawiedliwości, w pkt 3. przyznał adw. R. K. [f 00:02:53.771] wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu, kwotę w wysokości 360 zł brutto, którą nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Płocku. I powyższe rozstrzygnięcie sąd I instancji oparł na ustaleniach, z których najistotniejsze przedstawiały się w sposób następujący: otóż powód A. S. odbywa karę pozbawienia wolności, a w okresie od 28 września 2015 r. do 17 sierpnia 2017 r. był osadzony w Areszcie Śledczym w P.. Powód był zatrudniony w magazynie żywnościowym, sąd dalej ustala, że z uwagi na podejrzenie uczestnictwa w rozprowadzaniu lub zażywanie środków odurzających został odsunięty od tej pracy i przetransportowany do innego zakładu karnego. Sąd wskazuje w dalszych ustaleniach, że podczas pobytu w Areszcie Śledczym w P. powód był osadzony w określonych celach, wskazując tutaj numery tych cel oraz liczbę osób, które mogły w tych celach przebywać, czyli ilu osobowe to były cele. Dalej sąd ustala, że w każdej z tych cel było gniazdko elektryczne, osadz..., osadzeni mieli zgodę na posiadanie odtwarzacza DVD, czajnika, grzałki, znajdowała się łaźnia dla osadzonych w tym budynku, można z niej było korzystać 2 razy w tygodniu, jeżeli chodzi o ciepłą kąpiel, każda cela miała kącik sanitarny. Sąd wskazuje wreszcie, że w celach, w których przebywało kilkunastu osadzonych zdarzały się sytuacje skraplania wilgoci na ścianach czy na suficie. Sąd wskazuje, że powód był osobą palącą, pracując w magazynie żywnościowym spotykał się z trudnościami w swojej pracy, ponieważ w tym czasie trwał poważny remont w zakładzie karnym, w areszcie śledczym. Powód wydawał jedzenie jako pomocnik magazyniera. Według relacji powoda, raz podczas pobytu w celi nr 14 powód został zarażony wszami ubraniowymi. W następnej kolejności sąd I instancji ustala, że powód miał zapewniony odpowiedni dostęp do opieki medycznej, w tym dom..., do opieki stomatologicznej i te ustalenia sąd opiera na ocenie materiału dowodowego, która sprowadza się do konkluzji, że sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów w postaci dokumentacji medycznej powoda, a także na podstawie notatek urzędowych i służbowych, sporządzonych przez pracowników aresztu śledczego, a częściowo także na podstawie zeznań świadków zgłoszonych przez powoda i relacji samego powoda. Sąd wskazuje, w którym zeznaniom dał wiarę w całości, a jednocześnie które wnioski dowodowe bądź zeznania częściowo pominął, albowiem te wnioski dowodowe w postaci świadków były tutaj niekoniecznie do przeprowadzenia, z uwagi na fakt, że występowały na tę okoliczność dokumenty w postaci notatek służbowych sporządzonych przez świadków. Sąd wywodzi wreszcie w ramach oceny materiału dowodowego, że przeprowadzenie dalszych dowodów z zeznań tych świadków nie wio..., nie wniosłoby nic nowego dla, do sprawy, a spowodowałoby jedynie przedłużenie postępowania z uwagi na to, że określone okoliczności właśnie wynikały z tym, z tych notatek. I wreszcie Sąd wskazuje, że odmówił waloru wiarygodności tym relacjom świadków i samego powoda, które zmierzały do wykazania, że w Areszcie Śledczym w P. występowało zjawisko tak zwanego przeludnienia, albowiem nie wskazuje na to żadna dokumentacja złożona przez stronę pozwaną, ale także żaden ze świadków ani powód nie wskazywali, żeby w ogóle otrzymali decyzję o zakwaterowaniu ich w celach niespełniających norm powierzchni 3 m na jednego osadzonego. I w oparciu o taką ocenę materiału dowodowego i dokonane ustalenia faktyczne Sąd wskazuje, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wywodzi, że ostatecznie, albowiem to stanowisko powoda, co do roszczeń, ulegało pewnej modyfikacji, że ostatecznie powód domagał się jedynie przeproszenia za naruszenie jego dóbr osobistych i zadośćuczynienia za krzywdę, polegającą na narażeniu jego zdrowia, ból, dyskomfort i cierpienie związane z niekomfortowymi warunkami bytowymi, co miało naruszyć jego dobra osobiste w postaci zdrowia i godności. Sąd czyni tutaj wywód dotyczący art. 23 i art. 24 k.c., wskazując na dobra osobiste, które podlegają ochronie, a także na przepisy, które w przypadku naruszenia dóbr osobistych, czy wskazywanych tutaj przez powoda godności i zdrowia, mogłyby ewentualnie stanowić podstawę odpowiedzialności cywilnej, czyli art. 448 k.c. w powiązaniu z tymi przepisami. Sąd wywodzi wreszcie, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego, czy inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy art. 417 k.c. Przechodząc do oceny prawnej zgłoszonych przez powoda roszczeń sąd wskazuje, że aby mogło w ogóle dojść do rozważania kwestii ewentualnego zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego, oprócz naruszenia tego dobra i naruszenia takiej wartości, która dobro osobiste w ogóle stanowi, no trzeba prz..., trzeba wskazać, że musiałaby wystąpić bezprawność działania po stronie pozwanej i w ocenie sądu I instancji do takiej bezprawności działania w tej sprawie nie doszło. Sąd wskazuje, że odnosząc się do tych wszystkich zarzutów, które stawiał powód, to nie zostało w żaden sposób udowodnione, aby spo..., powód spędził w Areszcie Śledczym w P. choćby 1 dzień w celi, która nie spełniałaby norm powierzchniowych, określonych przepisami Kodeksu karnego wykonawczego, a także niespełniających wymogów sanitarnych, określonych przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2016 r. w sprawie warunków bytowych osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Postępowanie dowodowe nie doprowadziło Sądu do wniosku, że przebywanie w określonych warunkach w zakładzie karnym, czy też w areszcie śledczym od razu powin..., stanowi z automatu naruszenie godności godnego odbywania kary pozbawienia wolności, albowiem należy zwrócić uwagę, że, jeżeli chodzi o warunki bytowe, to sama kara pozbawienia wolności wiąże już się z pewnymi ograniczeniami, które mogą stanowić uciążliwość i w normalnych realiach mogłyby ewentualnie świadczyć o naruszeniu dobra osobistego, podczas gdy z uwagi na okoliczności właśnie, że powód znalazł się w areszcie śledczym w związku z pozbawieniem wolności nie mogą być traktowane jako bezprawne. Przy czym Sąd odnosi się do poszczególnych zarzutów pozwanego, a mianowicie wskazuje, że powodowi nie udało się wykazać, że dostęp do opieki stomatologicznej był nieodpowiedni. Wskazuje, że nawet świadkowie, którzy zeznawali, w tym świadek P. W. [f 00:12:04.082] odpowiadali na ten zarzut, że opieka stomatologiczna była w porządku, jak to zostało ujęte była okej. Dobitnie świadczą także o tym zeznania świadka A. D. [f 00:12:18.658] wywodzi Sąd I Instancji. Zresztą Sąd podkreśla, że powód sam przyznał, będąc przesłuchiwanym, że nawet będąc w warunkach wolnościowych z tej opieki stomatologicznej korzystał bardzo sporadycznie, jedynie w przypadkach dolegliwości bólowych, a zatem nie dopatrzył się tutaj naruszenia dóbr osobistych, w szczególności bezprawności działania ze strony pozwanej. Sąd wywodzi dalej, że jeżeli chodzi o oczekiwanie na, na pewne zabiegi medyczne, oczywiście, jeżeli chodzi o te zabiegi, które nie, nie, nie dotyczą schorzeń zagrażających zdrowiu i życiu, to również w warunkach wolnościowych na świadczenia oferowane z Narodowego Funduszu Zdrowia, w tym na opiekę stomatologiczną oczekuje się przez pewien okres czasu, a w tym przypadku nie był to okres odstający od tych warunków, a zatem nie ma podstaw do przyjęcia tejże bezprawności. Wreszcie Sąd wskazuje, że samo zachowanie powoda jest sprzeczne paradoksalnie, albowiem powód z jednej strony wywodzi określone roszczenia przeciwko Aresztowi Śledczemu w P. i stawia określone zarzuty, a z drugiej strony wskazuje i upatruje jak gdyby naruszenia jego dóbr osobistych również w tym, że został odsunięty od pracy i przetransportowany do innego zakładu karnego, a zatem z jednej strony powód deprecjonuje warunki w jakich odbywał karę pozbawienia wolności, w drugiej..., z drugiej strony jego zarzutem jest to, że został przetransportowany do innego zakładu karnego, przy czym należy zwrócić uwagę, że skarżący traci z pola widzenia, że to przeniesienie do innego zakładu karnego wiązało się również z jego zachowaniami, m.in. z podejrzeniem o rozprowadzanie i używanie środków odurzających. I wreszcie Sąd odnosi się do tego zarzutu dotyczącego wszawicy. Wskazuje, że powód tutaj opierał to na stwierdzeniach, że doszło raz do odwszawiania i że wszawica dotknęła również jego osoby. Sąd nie..., nie, nie, nie, nie deprecjonując tej informacji wskazuje jedynie, że tego rodzaju sytuacje mogą wystąpić również w innych ośrodkach, które charakteryzują się większą ilością osób. Wywodzi tutaj, że to nie zawsze też świadczy o braku higieny, czy warunków higienicznych w areszcie śledczym, po prostu pojawiają się tam różne osoby. Sąd wskazuje, że takie sytuacje mogą się zdarzać..., zdarzają się także w szkołach, czy przedszkolach, gdzie z reguły te warunki higieniczne są przestrzegane, a mimo wszystko nie da się uniknąć pewnych sytuacji, które związane są z tego rodzaju zagrożeniem. I konkludując Sąd uznaje, że nie było bezprawności działania po stronie pozwanej i powództwo oddala w całości. Natomiast na podstawie artykułu 102 k.p.c. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony pozwanej, biorąc pod uwagę, że jest pozbawiony wolności i nie miałby możliwości pokrycia tych środków, a także wskazuje, że przyznano wynagrodzenie pełnomocnikowi powoda, który reprezentował go z urzędu na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. I apelację od tego orzeczenia składa powód. Zaskarża orzeczenie w całości i na podstawie..., i stawia orzeczeniu następujące zarzuty, a mianowicie błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 233 § 1 i 16 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób niewszechstronny, polegający na pominięciu zeznań powoda, a także relacji tych świadków, które zmierzały do wykazania, że w Areszcie Śledczym w P. występowało zjawisko tak zwanego przeludnienia. Po drugie artykułu 233 § 1 i 316 poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób niewszechstronny polegający na pominięciu zeznań powoda, a także relacji tych świadków, które zmierzały do wykazania, że w Areszcie Śledczym w P. powód miał ograniczony dostęp do opieki medycznej, w tym stomatologicznej. Po trzecie naruszenie prawa procesowego, mianowicie art. 217 § 1, 2 i 3 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 235 k.p.c. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych, to jest dowodu z dokumentów dotyczących kwestii odrobaczania i kwarantanny stosowanych wobec powoda podczas jego pobytu w Areszcie Śledczym w celi nr 14, a także dokumentacji prac budowlanych przeprowadzonych w areszcie za okres luty - sierpień 2017 roku. I po trzeci..., po czwarte naruszenie § 8 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez zasądzenie wynagrodzenia pełnomocnikowi powoda z pominięciem wskazanego wyżej paragrafu. I w konkluzji skarżący wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji. W odpowiedzi na apelację strona pozwana reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej wnosi o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej, czyli Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w tym przypadku, która reprezentuje Skarb Państwa, kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja, co do zasady, była niezasadna w całości i podlegała oddaleniu. Zmianie wyrok podlegał jedynie w zakresie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, o czym będzie jeszcze poniżej. Przechodząc natomiast do głównych zarzutów apelacji należy wskazać, że wszystkie zarzuty apelacji są to zarzuty naruszenia prawa procesowego i sprowadzają się tak naprawdę, mimo, że zostały sformułowane w 3 różnych punktach, do zarzutu, że Sąd dokonał błędnych ustaleń poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, a nie w sposób swobodny, a także dotyczą tego, że zostały oddalone wnioski dowodowe z dokumentu. Odnosząc się w pierwszej kolejności do naruszenia art. 233 paragraf 1 k.p.c. należy stwierdzić, że zarzut ten nie mógł przynieść oczekiwanego skutku. Przede wszystkim należy rozpocząć od uwagi natury ogólnej, a mianowicie, że skuteczne postawienie zarzutu z art. 233 paragraf 1 k.p.c. może być tylko w wypadku wykazania, iż ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego. Natomiast nie można tej, tego zarzutu stawiać li tylko na tym, że z ustalonych względnych ustaleń można wyprowadzi..., wyprowadzić wersję odmienną. Przeprowadzona przez Sąd ocena może być skutecznie podważona tylko, gdy brak jest jakiejkolwiek logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznie praktycznych związków przyczynowo-skutkowych. Można tutaj przykładowo na tego rodzaju rozumienie tego zarzutu z art. 233 paragraf 1 k.p.c. wskazać na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 roku w sprawie I CKN 1072/19, czy postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 roku w sprawie I CKN 1114/99. Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy należy stwierdzić jednoznacznie, że zarzuty w tym zakresie nie mogą przynieść oczekiwanego skutku. Sąd dokonał tych ustaleń, które były niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy przy tym zwrócić uwagę, że wbrew tak sformułowanym zarzutom Sąd dokonał również pewnych ustaleń, które są ustaleniami zgodnymi z twierdzeniami powoda. A mianowicie wskazał, że rzeczywiście wystąpił przypadek wszawicy. Wskazał, że..., i ustalił, wskazał i ustalił, a następnie odniósł się do tego w kontekście prawa materialnego, że w zakładzie..., że w Areszcie Śledczym w P. przeprowadzany był remont. A, zatem mogło to sprawiać pewne trudności. Jednakże w konkluzji tych wszystkich ustaleń doszedł do przekonania, że tego rodzaju działania nie są działaniami bezprawnymi w rozumieniu przepisów prawa. Przechodząc już choćby do kwestii przeprowadzonego remontu, który zdaniem..., w Areszcie Śledczym, który zdaniem powoda czynił takie utrudnienia i naruszył jego dobra osobiste należy zwrócić uwagę, że w zasadzie to te twierdzenia sprowadzają się do tego, że, jeżeli nie przeprowadzano by remontu, to powód miałby pretensje w jego przekonaniu rzeczywiste i skuteczne, że np. pewne rzeczy nie są remontowane, nie są wprowadzane jakieś odświeżanie, nowoczesne rozwiązania techniczne. Z drugiej strony, jeżeli takie remonty prze..., się przeprowadza, to stanowią one naruszenie dobra osobistego poprzez ich przeprowadzania, a zatem konieczne i nieuniknione w takiej sytuacji utrudnienie. Przekładając to również na walu..., na warunki wolnościowe, czemu daje wyraz Sąd I instancji w swoim orzeczeniu, aczkolwiek w kontekście odnosi się tu w kontekście do tego przypadku wystąpienia wszawicy. W życiu wolnościowym również są przeprowadzane remonty czy to w domu prywatnie, czy to w różnych instytucjach i wiąże się to w sposób nieunikniony z określonymi trudnościami, co jeszcze nie znaczy, że stanowi to naruszenie dobra osobistego. Jeżeli chodzi o wypadek wszawicy należy powtórzyć za Sądem I instancji, że nie ulega najmniejszej wątpliwości, że przypadek ten wystąpił, co jeszcze nie oznacza, że nie występują takie przypadki również w warunkach wolnościowych i, jak to określił Sąd I instancji, nawet w takich instytucjach, jak szkoły i przedszkola, gdzie dbało się o higienę w związku z przebywaniem tam dzieci i młodzieży jest jeszcze wyższa. Przechodząc wreszcie do ostatniego ze sformułowanych zarzutów należy zwrócić uwagę, że ten zarzut sprowadza się do oddalenia wniosków dowodowych z dokumentów dotyczących kwestii odrobaczania i kwarantanny oraz kwestii przeprowadzenia remontu w Areszcie Śledczym za okres luty-sierpień 2017 r. A, zatem zarzut ten jest tak sformułowany jakby Sąd I instancji takich ustaleń nie poczynił, czyli ustalił, że na przykład nie było tych, tego przypadku wszawicy, albo, że nie było remontu w zak..., w Areszcie Śledczym, podczas, gdy Sąd dokładnie dokonuje ustaleń zgodnych z twierdzeniami powoda. A mianowicie, że do przypadku takiego doszło, czy przypadki takie były, jak również, że w Areszcie Śledczym w P. miał miejsce remont. Sąd jedynie w aspekcie prawa materialnego dochodzi do przekonania, że tego rodzaju przypadki czy też działania, które były związane z remontem nie stanowią o bezprawności, a skoro nie ma bezprawności, to nie ma jednej z podstawowych przesłanek do przyjęcia, że nastąpiło naruszenie dobra osobistego, a to samo z siebie powoduje bezzasadność powództwa. Na zakończenie odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelacji wskaże, wskazać należy jedynie, że zgodnie z art. 387 § 2 z indeksem 1 k.p.c., który to przepis wszedł w życie w dniu 7 listopada 2019 roku, jeżeli Sąd II instancji nie uzupełnia materiału dowodowego, albo nie zmieniał ustaleń Sądu I instancji może się ograniczyć do stwierdzenia, że przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji. Tak też jest w niniejszej sprawie. Sąd Apelacyjny przyjmuje te ustalenia za własne i uznaje za zbędne powtarzanie ich w szerszym aspekcie w dalszej części uzasadnienia. Ta sama, to samo odnosi się do rozważań jurydycznych Sądu II Instancji. Otóż pkt. 2 tegoż przepisu stanowi, że jeżeli chodzi o ocenę poszczególnych, ocenę prawną, Sąd może również ograniczyć się do stwierdzenia, że przyjął za własne oceny jurydyczne Sądu I Instancji i odnieść się tylko do zarzutów, które zostały sformułowane w apelacji. Należy w tym kontekście wskazać, że zarzuty prawa materialnego nie zostały sformułowane w apelacji w ogóle. Wszystkie sformułowane zarzuty są zarzutami prawa procesowego. Dla porządku jednak Sąd II Instancji wskazuje, że podziela wywody jurydyczne Sądu Okręgowego w całości i przyjmuje je za własne, w szczególności w aspekcie niewystępowania bezprawności działania po stronie pozwanej, a zatem niewystępowania głównej przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, zarówno co do naruszenia dóbr osobistych, jak również co do zadośćuczynienia czy odszkodowania. I wreszcie zasadny okazał się zarzut dotyczący naruszenia przepisów o wysokości przyznanego pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenia, aczkolwiek od razu należy podkreślić z całą stanowczością, że zarzut ten jest zasadny, ale nie w związku ze sformułowanym przez skarżącego..., nie w związku ze sformułowaną przez skarżącego podstawą prawną. Otóż z apelacji i jej uzasadnienia wynika w sposób jednoznaczny, że skarżący pełnomocnik z urzędu powoda upatruje naruszenia tego przepisu w niezastosowaniu § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, a zatem jak gdyby oczekuje zasądzenia tychże kosztów od wartości przedmiotu sporu kwoty pieniężnej dochodzonej w tym postępowaniu. I w tym znaczeniu zarzut ten jest zupełnie pozbawiony podstawy prawnej, albowiem kwestie odszkodowania lub zadośćuczynienia i związanego z tym wynagrodzenia określa § 14 pkt. 26 przywołanego rozporządzenia, który stanowi, że opłaty wynoszą w sprawach o odszkodowanie lub zadośćuczynienie związane z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania 120 zł. A zatem jest to kwota jeszcze niższa aniżeli ta, która została zasądzona przez Sąd I Instancji, albowiem zostało zasądzone 360 zł. Czyli zarzut stricte w sposób formalny był błędny. Natomiast, ponieważ mieścił się w zakresie zaskarżenia, należy stwierdzić, że Sąd I Instancji rzeczywiście popełnił pewien błąd w ustalaniu tych kosztów, a mianowicie przywołany już § 14 rozporządzenia stanowi w ust. 2, że opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt. 1, 2 i 19 nie obejmują opłat od roszczeń majątkowych dochodzonych łącznie. A zatem w niniejszej sprawie to wynagrodzenie należało ustalić na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 2, czyli to jest ochrona dóbr osobistych 360 zł i dodatkowo w oparciu o § 14 ust. 1 pkt. 26, czyli odszkodowanie lub zadośćuczynienie związane z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności, to jest 120 zł. Łącznie zatem jest to kwota 480 zł, a po doliczeniu podatku VAT 590 zł i 40 gr. Biorąc pod uwagę powyższe, aczkolwiek jeszcze raz podkreślam, nie z przyczyn wskazanych przez pełnomocnika skarżącego, Sąd zmienił zaskarżony wyrok w pkt. 3 tylko w ten sposób, że tę kwotę 360 zł brutto podwyższył do kwoty 590 zł i 40 gr brutto. I w tym zakresie oparł się na art. 386 § 1 k.p.c. zmieniając zaskarżony wyrok, natomiast w pozostałej części na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 780 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym uznając, że brak jest podstaw do zastosowania w postępowaniu odwoławczym również dobrodziejstwa płynącego z art. 102 k.p.c. i nieobciążanie powoda tymi kosztami w ogóle. Otóż strona, która występuje z pozwem może mieć subiektywne przekonanie o zasadności swoich roszczeń, natomiast sytuacja już nieco inaczej przedstawia się, kiedy te wywody jurydyczne, ustalenia i rozważania prawne są znane przed wystąpieniem z apelacją. Zresztą jak należy zwrócić uwagę, pełnomocnik skarżącego wskazuje już na początku apelacji, że jest związany w tym zakresie stanowiskiem powoda i dlatego z apelacją występuje. A zatem skoro powód zdecydował się na zaskarżenie orzeczenia, kwestionowanie go, musi również się liczyć z koniecznością poniesienia tychże kosztów procesu i Sąd zastosował w tym zakresie art. 98 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Natomiast jeżeli chodzi o koszty wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu, którego powód, którego pełnomocnik reprezentował w postępowaniu apelacyjnym, to w tym zakresie Sąd również zasądził te koszty według norm przepisanych na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. W tym zakresie aktualne są rozważania przedstawione wyżej co do stawek, jakie należy w tym przypadku przyjąć, a mianowicie § 14 ust. 1 pkt. 2 i pkt. 26, przy czym jest to kwota 479 zł brutto i 70 gr, albowiem z tytułu, stawka z tytułu ochrony dóbr osobistych stanowi 75% wartości dochodzonego, stanowi 75% wartości stawki za postępowanie I Instancji. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności rozstrzygnięto jak w wyroku. Koniec uzasadnienia. Ponieważ strony są reprezentowane przez pełnomocników profesjonalnych, nie informuję o sposobie składania wniosku o transkrypcję orzeczenia.