Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia wizytator Bożena Wiklak

Protokolant: stażysta Klaudyna Kłusek

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2022 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko I. Ś.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 27 listopada 2020 r. sygn. akt I C 248/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od R. K. na rzecz I. Ś. kwotę 1.215 (tysiąc dwieście piętnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 800/21

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Łodzi zaskarżonym wyrokiem z 27 listopada 2020 r.,
w sprawie z powództwa R. K. przeciwko I. Ś.
o ochronę dóbr osobistych, odmówił odrzucenia pozwu (pkt 1), oddalił powództwo (pkt 2) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.620 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 3).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie ustaleń, które Sąd Apelacyjny
w całości podzielił i przyjął za własne. Z ustaleń tych wynikało, że R. K. był zatrudniony jako kontroler Delegatury NIK w Ł. aż do przejścia na emeryturę w dniu 27 lutego 2018 r.

Powód w okresie od 15 do 26 czerwca 2015 r. wykonywał czynności kontrolne
w Miejsko - Gminnym Ośrodku Pomocy (...) w K..

Powód jako kontroler Delegatury NIK w Ł. realizował samodzielnie obszar II kontroli numer P/15/044 „Świadczenie pomocy osobom starszym przez gminy i powiaty” w Miejsko - Gminnym Ośrodku Pomocy (...) w K.. Tematem kontroli była prawidłowość kierowania osób do domów pomocy społecznej i finansowanie ich pobytu przez jednostki samorządu terytorialnego. Pierwszy obszar kontroli wykonywała B. G. (1) (nie żyjąca już). Kontrolerem nadzorującym była I. Ś., a funkcję doradcy prawnego w tej kontroli pełniła P. W..

Osoba nadzorująca kontrolę ma uprawnienie na każdym jej etapie do wydawania poleceń i oceny pracowników co do wykonanej pracy oraz informowania dyrektora o bieżących problemach kontroli.

Nadzór prawny polega na zweryfikowaniu ustaleń zawartych w wystąpieniu pokontrolnym pod względem prawnym, a stanowisko doradcy prawnego jest wiążące dla kontrolerów.

W związku z ww. kontrolą B. G. (1) oraz I. Ś. skarżyły się P. S. na powoda i kwestionowanie przez niego czynności wykonywanego nadzoru kontrolnego oraz na złą współpracę z powodem, w tym niewłaściwe odnoszenie się do koleżanek, a także na nieterminowe przekazywanie dokumentów dotyczących kontroli.

Kontroler pierwszego dnia pobytu w placówce delegatury powinien przedstawić
w sekretariacie gotowy projekt wystąpienia pokontrolnego, który podlega rejestracji
w systemie delegatury. Projekt podlega ocenie przez nadzorującego w kwestionariuszach oceny wystąpienia ( (...)) oraz kwestionariuszach oceny wykonania zadania ( (...)) i odpowiada on punktowi 5.10 zarządzenia (...) Prezesa NIK z 13 października 2014 r. w sprawie systemu zapewnienia jakości procesu kontrolnego w NIK.

Powód wrócił z kontroli do delegatury NIK w dniu 30 czerwca 2015 r.
W dniu 3 lipca 2015 r. przesłał pozwanej emailem roboczą wersję wystąpienia pokontrolnego w zakresie obszaru II. W takiej formie przekazał również dokument B. G. (1). W dokumencie projektu wystąpienia pokontrolnego na stronie 2 znajduje się stwierdzenie „Najwyższa Izba Kontroli ocenia pozytywnie działalność (...) w zakresie prawidłowości świadczonych usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania oraz pobytu w domach pomocy społecznej na poziomie obowiązujących standardów usług. Podstawą pozytywnej oceny było (puste miejsce). Najwyższa Izba Kontroli zwraca jednak uwagę na fakt, że (puste miejsce)”.

Tak przygotowany projekt został scalony przez B. G. (1) z jej projektem
z obszaru I. Braki w zakresie oceny ogólnej w obszarze II B. G. (1) zgłaszała pozwanej oraz dyrektorowi departamentu i w dniu 10 lipca 2015 r. sporządziła na tę okoliczność notatkę służbową.

Projekt wystąpienia pokontrolnego został zarejestrowany w dniu 7 lipca 2015 r.
o godzinie 14.45 i to on stał się podstawą wystawienia ocen kontrolującym przez I. Ś..

Wersja wystąpienia z 7 lipca 2015 r. była konsultowana z doradcą prawnym - P. W., która wskazała, że nie stanowią nieprawidłowości wykazywane przez powoda wadliwości wywiadów środowiskowych u rodzeństwa kierowanych do (...) ani postanowienia umów zawieranych z osobami dobrowolnie ponoszącymi koszty pobytu w (...). Ze względu na taką ocenę ww. nieprawidłowości zostały usunięte z ostatecznej wersji wystąpienia pokontrolnego przez B. G. (1).

Powód skończył pisać dokument pokontrolny w dniu 8 lipca 2015 r.,
w tym część dotyczącą oceny ogólnej. W dniu 7 lipca 2015 r. pracował do godziny 17.00 nad tym dokumentem.

Dokument, który został zarejestrowany w dniu 7 lipca 2015 r. był uzupełniany. Powód nie chciał jednak do niego wprowadzać korekt. Wszystkie korekty zostały wprowadzone przez B. G. (1).

Powód mógł odnieść się do oceny pozwanej oraz P. W.
w formie elektronicznej, ale tego nie zrobił.

Po wprowadzeniu wszystkich korekt powód podpisał ostateczną wersję wystąpienia pokontrolnego i nie zgłosił do niego żadnych uwag.

Sąd Okręgowy w tak zilustrowanym stanie sprawy nie znalazł podstaw
do uwzględnienia powództwa, stwierdzając w świetle zebranego materiału dowodowego, że pozwana w żaden sposób nie naruszyła dóbr osobistych powoda. W spornym kwestionariuszu oceny wykonania (...) zawarła bowiem informację, że w przygotowanym przez powoda projekcie wystąpienia powód nie sformułował oceny ogólnej dotyczącej obszaru II. Była to tymczasem informacja prawdziwa, wynikająca zarówno z treści dokumentu przekazanego B. G. (1) przez powoda w dniu 7 lipca 2015 r., jak i z notatki sporządzonej przez B. G. (1). Ponadto powód odmówił korekty tego dokumentu. W ocenie Sądu zachowanie pozwanej nie uzasadniało zgłoszonych roszczeń, wpisując się w prawo do oceny pracownika. Ta zaś dotyczyła wyłącznie wykonywanej przez powoda pracy, nie nosiła cech zniewagi, nie była źródłem ośmieszenia, a więc nie mogła naruszyć godności powoda.
W konsekwencji Sąd Okręgowy oddalił powództwo i obciążył powoda obowiązkiem zwrotu poniesionych przez pozwaną kosztów postępowania.

Powód zaskarżył opisany wyrok w pkt. 2 i 3 apelacją opartą na następujących zarzutach:

1.  naruszenia prawa procesowego, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. wskutek sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranych w sprawie dowodów i prawnymi regulacjami obowiązującymi w NIK, a to przez:

a) przyjęcie na podstawie zeznań świadka P. S. - dyrektora Delegatury NIK w Ł., że osoba nadzorująca kontrolę ma uprawnienie na każdym etapie kontroli do wydawania poleceń i oceny pracowników co do wykonanej pracy (…), podczas gdy takie uprawnienie kontrolera nadzorującego nie znajduje podstawy w przepisach ustawy o NIK ani w zarządzeniach Prezesa NIK, który na podstawie art. 13 ustawy kieruje NIK,

b) przyjęcie na podstawie zeznań świadka P. W.
- doradcy prawnego w Delegaturze NIK w Ł., że nadzór prawny polega na zweryfikowaniu ustaleń zawartych w wystąpieniu pokontrolnym pod względem prawnym
i stanowisko doradcy prawnego jest wiążące dla kontrolerów (…), podczas gdy takie twierdzenie nie znajduje podstawy w ustawie o NIK ani w przepisach wewnętrznych NIK,

c) przyjęcie na podstawie zeznań świadka P. S., że
w związku z przedmiotową kontrolą B. G. (1) i I. Ś. skarżyły się świadkowi na powoda oraz kwestionowanie przez niego nadzoru
i niewłaściwe odnoszenie się do koleżanek (…), podczas gdy inne dowody (notatka B. G. - k. 105, pismo - stanowisko świadka z 1 marca 2018 r. - k. 207-209, kwestionariusz (...) k. 201) zaprzeczały takim twierdzeniom,

d) przyjęcie na podstawie pkt. 5.10 zarządzenia nr (...) Prezesa
NIK, że: „kontroler pierwszego dnia pobytu w placówce delegatury powinien przedstawić w sekretariacie gotowy projekt wystąpienia pokontrolnego, który podlega rejestracji w systemie delegatury. Projekt podlega ocenie przez nadzorującego w kwestionariuszach oceny wystąpienia ( (...)) oraz kwestionariuszach oceny wykonania zadania ( (...))” (…), podczas gdy we wskazanym przepisie nie zostały określone żadne wymagania dotyczące tego, komu i w jakim terminie kontroler lub zespół kontrolny przekazuje projekt wystąpienia pokontrolnego i która jego wersja podlega ocenie udokumentowanej w obowiązującym trybie,

e) przyjęcie, że robocza wersja projektu wystąpienia pokontrolnego powoda z 3 lipca 2015 r. została przekazana przez powoda mailem B. G. (1), która ją scaliła ze swoim projektem dokumentu dotyczącym obszaru I, a następnie w notatce z 10 lipca 2015 r. zgłosiła pozwanej oraz „dyrektorowi departamentu” braki w zakresie oceny ogólnej (…), co nie znajduje żadnego potwierdzenia dowodowego, a Sąd nie wskazał, na jakiej podstawie dokonał takiego ustalenia; przyjęcie, że wersja wystąpienia pokontrolnego z 7 lipca 2015 r. była konsultowana z doradcą prawnym - P. W. (…), co nie znajduje potwierdzenia w dowodzie - projekcie wystąpienia pokontrolnego zarejestrowanym
w powyższej dacie, gdyż nie zawiera on żadnych adnotacji, uwag i opinii pochodzących od doradcy (…). Ponadto powyższe ustalenie Sądu jest sprzeczne z dowodem - projektem wystąpienia pokontrolnego, opatrzonym uwagami i opiniami P. W. oraz jej podpisem z datą 20 lipca 2015 r. (…). Opiniowany przez doradcę prawnego projekt dokumentu zawiera już zmienioną, ostateczną ocenę ogólną obszaru II, „wgraną” w dniu
8 lipca 2015 r., która w wersji dokumentu zarejestrowanego zawierała się w dwóch zdaniach,

f) przyjęcie na podstawie wyjaśnień pozwanej, że powód nie chciał wprowadzać korekt do projektu dokumentu zarejestrowanego w dniu 7 lipca 2015 r., co pozostaje
w sprzeczności z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami i zasadami logicznego rozumowania, czego Sąd nie powinien przeoczyć,

g) przyjęcie na podstawie zeznań świadków i wyjaśnień pozwanej, że powód mógł się odnieść do oceny pozwanej oraz P. W. w formie elektronicznej, co pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami powoda i innymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie,

- art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. przez nieprzeprowadzenie wnioskowanego przez powoda pismem z 27 maja 2019 r. dowodu z dokumentów na okoliczność legalności wprowadzenia i zasad funkcjonowania w Delegaturze NIK w Ł. obowiązku rejestrowania, z dokładnością co do minuty, w sekretariacie przez kontrolera, w pierwszym dniu po zakończeniu czynności kontrolnych w jednostce kontrolowanej, gotowego projektu wystąpienia pokontrolnego w sytuacji, gdy kontrola jest zespołowa, prowadzona przez powoda i drugiego kontrolera, rozpoczynana i kończona przez każdego kontrolera w różnych terminach, wskazanych w upoważnieniach do kontroli,

- art. 235 ² k.p.c. przez niewydanie postanowienia o oddaleniu
wniosku dowodowego dotyczącego przeprowadzenia dowodu z dokumentów na okoliczność legalności wprowadzenia i zasad funkcjonowania w Delegaturze NIK w Ł. obowiązku rejestrowania w sekretariacie przez kontrolera wystąpienia pokontrolnego w pierwszym dniu po powrocie z jednostki kontrolowanej,

- art. 327 ¹ § 1 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia na błędnie i nierzetelnie ustalonym stanie faktycznym, co zostało wykazane w pkt. 1 petitum, podczas gdy przy prawidłowo ustalony stanie faktyczny Sąd uznałby, że pozwana podała w kwestionariuszach (...) i (...) nieprawdziwą informację o niesporządzeniu przez powoda oceny ogólnej obszaru II,

- art. 476 § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie polegające
na braku uznania sprawy o roszczenie ze stosunku pracy lub z nim związane
za sprawę z zakresu prawa pracy i w konsekwencji rozpatrywanie sprawy
z zakresu prawa pracy w oderwaniu od przepisów szczególnych regulujących postępowanie w sprawach z zakresu prawa pracy, podczas gdy przy prawidłowym zastosowaniu naruszonego przepisu Sąd uznałby niniejszą sprawę za sprawę z zakresu prawa pracy i zastosował wszelkie konsekwencje związane z tą kwalifikacją,

2. naruszenia prawa materialnego, tj.:

- art. 11 ¹ k.p. oraz art. 23, art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. przez
ich niewłaściwe zastosowanie do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego oraz uznanie, że działanie pozwanej nie było bezprawne, a powód nie wykazał, aby pozwana naruszyła jego dobra poprzez wydanie na jego temat negatywnej opinii (…),

- art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 u.k.s.c. wskutek pobrania opłaty od pozwu, gdy zgodnie z tymi przepisami powód wnoszący sprawę z zakresu prawa pracy nie miał obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie, ewentualnie - o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie oraz zwrot kosztów, które poniosła na tym etapie sporu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wywiedziona w tej sprawie apelacja nie wykazywała nieprawidłowości zaskarżonego orzeczenia i nie dostarczała podstaw umożliwiających podważenie dotychczasowej oceny powództwa.

Sąd Okręgowy w ramach materiału dowodowego udostępnionego przez strony poczynił właściwe ustalenia, wyrażając wnioski, które nie pozostawały
w sprzeczności z zasadami logiki rozumowania czy doświadczenia życiowego
i nie ukazywały błędów natury faktycznej, a wobec tego czyniły zadość rygorom wynikającym z art. 233 § 1 k.p.c. Wziął przy tym pod uwagę wszystkie znaczące
dla wyjaśnienia istoty sporu dowody. Tym samym, wbrew zarzutom skarżącego, nie dopuścił się uchybień w procesie gromadzenia materiału dowodowego i wartościowania mocy poszczególnych dowodów będących źródłem rekonstrukcji stanu faktycznego determinującego kierunek rozstrzygnięcia, ani też błędów w stosowaniu przepisów prawa materialnego przy dokonywaniu subsumcji wyprowadzonych z tych dowodów ustaleń.

Chybione okazały się nadto zastrzeżenia skarżącego dotyczące trybu,
w którym nastąpiło rozpoznanie niniejszej sprawy. Wprawdzie na pewnym etapie sprawa toczyła się w Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, lecz po ustaleniu, że stroną postępowania nie jest pracodawca powoda, została przekazana Wydziałowi Cywilnemu. To zaś nie powinno wzbudzać wątpliwości skarżącego, skoro sam zauważył, że zgodnie
z orzecznictwem i piśmiennictwem sprawa o ochronę dóbr osobistych może być uznana za sprawę ze stosunku prawa pracy tylko, gdy dotyczy naruszenia tych dóbr działaniem pracodawcy, a pozwana nie była pracodawcą powoda. W konsekwencji prawidłowe było pobranie opłaty od inicjującego to postępowanie pozwu według reguł obowiązujących dla roszczeń ze stosunku cywilnoprawnego. Skarżący zresztą określając w pozwie sąd, do którego go skierował, wskazał na I Wydział Cywilny Sądu Okręgowego w Łodzi, więc powinien się liczyć z kwalifikacją prawną jego roszczenia zgodną z przepisami prawa cywilnego, a nie prawa pracy.

Zasadność powództwa służącego dochodzeniu ochrony dóbr osobistych uzależniona jest od spełnienia przesłanek statuowanych przepisem art. 24 § 1 k.c., przy czym w pierwszej kolejności wymagane jest ustalenie okoliczności naruszenia konkretnego dobra osobistego w rozumieniu art. 23 k.c. oraz sprawstwa pozwanego. Dopiero w razie pozytywnego przesądzenia tych kwestii sąd orzekający poddaje rozwadze, czy zachowanie pozwanego nosiło cechy bezprawności, a także czy doprowadziło do szkody, pozostając z nią
w adekwatnym związku przyczynowym. Ciężar wykazania, że dobro osobiste zostało naruszone bądź zagrożone spoczywa wówczas na osobie, która poszukuje ochrony prawnej
z tego tytułu. Rolą pozwanego jest natomiast wykazanie, że jego zachowanie nie było bezprawne. Według utrwalonego stanowiska judykatury ocena, czy dane działanie/zaniechanie naruszyło dobro osobiste, dokonywana jest na podstawie obiektywnego kryterium w postaci reakcji na naruszenie w powszechnym odbiorze społecznym. Wobec tego subiektywnym odczuciom osoby poszkodowanej nie można przypisać rozstrzygającego znaczenia (wyrok SN z 25 kwietnia 1989 r., I CR 143/89, OSP 1990, Nr 9, poz. 330; wyrok SN z 11 marca 1997 r., III CKN 33/97, OSN 1997, Nr 6 – 7, poz. 93; uzasadnienie wyroku SN
z 26 października 2001 r., V CKN 195/01, L.; uzasadnienie wyroku SN z 23 maja 2002 r., IV CKN 1076/00, OSN 2003, Nr 9, poz. 121; wyrok SN z 5 kwietnia 2002 r., II CKN 953/00, L.; wyrok SN z 22 stycznia 2014 r., III CSK 123/13, Biul. SN 2014, Nr 6; wyrok SN z 28 marca 2003 r., V CSK 308/02, OSNC 2004, Nr 5, poz. 82).

Tymczasem powód nie dopełnił już pierwszego z wyżej wymienionych warunków, bowiem wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi (art. 6 k.c.) nie zaoferował dowodów potwierdzających wskazywaną w pozwie formę naruszenia jego dóbr osobistych.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że pozew został ostatecznie ograniczony do zarzutu niezgodności z prawdą zapisów w kwestionariuszach (...) i (...), wskazujących na to, że powód w wystąpieniu pokontrolnym P/15/044 nie sformułował oceny ogólnej dotyczącej obszaru II, co czyniło bezprzedmiotowymi uwagi skarżącego nawiązujące do tego, jak zostały ocenione jego działania polegające na uznaniu wywiadów środowiskowych
u rodzeństwa osób kierowanych do Domów Pomocy Społecznej oraz umów zawieranych
z osobami deklarującymi dobrowolne opłaty za (...) za nieprawidłowe. Z punktu widzenia podstawy faktycznej wystosowanego w tej sprawie żądania podobnie pozbawiony znaczenia był zarzut wskazujący na wadliwość ustalenia w oparciu o zeznania P. S., że w związku z przedmiotową kontrolą B. G. (1) i I. Ś. skarżyły się świadkowi na zachowanie powoda i przebieg współpracy z nim (pozew nie odwoływał się do tych skarg jako źródła naruszenia dóbr osobistych powoda).

Apelacja zmierzając do podważenia wniosków Sądu I instancji, który nie stwierdził podstaw do uznania zachowania pozwanej za naruszające dobra osobiste powoda, w dużej mierze została poświęcona próbie zakwestionowania legalności przyjętych w Delegaturze NIK w Ł. reguł obowiązujących kontrolerów. Skarżący niewątpliwie dał w ten sposób wyraz dążeniu do usprawiedliwienia przypisanych mu w spornych kwestionariuszach zaniedbań. Jednakże żaden z sądów orzekających w tej sprawie nie był władny do weryfikacji tych procedur, jako że wykraczałaby ona poza zakres kognicji sądu
w procesie o ochronę dóbr osobistych. Trafne było w tej sytuacji pominięcie przez Sąd Okręgowy dokumentów powoływanych przez skarżącego na dowód prezentowanych twierdzeń.

Nie zmienia to faktu, że powód jako pracownik Delegatury NIK w Ł. miał obowiązek stosować się do funkcjonującej tam pragmatyki służbowej, ustalającej zasady
i terminy składania wystąpień pokontrolnych. W zarządzeniu Prezesa NIK nr (...) z 13 października 2014 r. termin ten wprost nie został wskazany, jednak w § 3 ust. 4 zarządzenia przewidziano, że kontrolerzy koordynujący kontrolę i nadzorujący czynności kontrolne podejmują czynności w celu przestrzegania zasad i procedur systemu zapewnienia jakości przez nadzorowanych przez nich kontrolerów. Ustalenie harmonogramu kontroli należało zatem do pozwanej. Skarżący był zaś tego świadomy, jak też tego,
że w harmonogramie kontroli został ustalony termin 7 lipca 2015 r. na przedłożenie projektu wystąpienia pokontrolnego dyrektorowi Delegatury NIK w Ł. ( powód wprost to przyznał w apelacji), co oznaczało konieczność złożenia projektu w sekretariacie dyrektora w sposób umożliwiający jego zarejestrowanie z zachowaniem powyższego terminu (vide zeznania pozwanej – k. 252).

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, B. G. (1) złożyła w dniu
7 lipca 2015 r. projekt stanowiący kompilację projektu otrzymanego od powoda, dotyczącego obszaru II oraz własnego projektu wystąpienia pokontrolnego, który odnosił się do obszaru I, co potwierdza złożona przez nią w dniu 10 lipca 2015 r. notatka urzędowa. Tym samym podstawą wystawienia oceny kontrolującym był projekt zarejestrowany w dniu 7 lipca 2015 r. o godz. 14.45 w kształcie ówcześnie istniejącym, a więc ujawniającym braki w części sporządzonej przez powoda, w pozycjach szczegółowo opisanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co Sąd Okręgowy prawidłowo stwierdził, analizując ten dokument. Trafny pozostawał też wniosek Sądu Okręgowego, że powód nie uzupełnił tego dokumentu do czasu jego rejestracji (z zeznań powoda wynikało, że skończył pisać dokument pokontrolny, w tym część dotyczącą oceny ogólnej, w dniu 8 lipca 2015 r.), a projekt opiniowany przez P. W. był późniejszy i uwzględniał uzupełnienie. Twierdzenia podniesione w pozwie, jakoby w dniu 7 lipca 2015 r. powód przekazał B. G. (1) na elektronicznym nośniku (pendrive) zakończony przez siebie projekt wystąpienia pokontrolnego, nie znalazły przy tym odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Z tych względów w pełni uprawnione było ustalenie Sądu Okręgowego,
że zawarta w kwestionariuszu (...) informacja, z którą powód wiązał swe roszczenia, była prawdziwa, a jako taka nie mogła poskutkować naruszeniem jego dóbr osobistych.

Odnosząc się natomiast do zarzutów związanych z treścią kwestionariusza (...) wskazać należy, że skarżący nie zdołał podważyć prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego
w zakresie, w jakim przyjął, że powód nie chciał wprowadzić korekt do projektu wystąpienia pokontrolnego zarejestrowanego w dniu 7 lipca 2015 r. i że wszystkie korekty zostały poczynione przez B. G. (1). Z notatki urzędowej z 10 lipca 2015 r., do której skarżący się odwołuje, wynika wprawdzie, że w dniu 8 lipca 2015 r. zmienił on treść oceny opisowej, jednak – jak zaznaczyła autorka notatki – nie ustosunkował się do jej uwag dotyczących opisu stanu faktycznego w II obszarze wystąpienia pokontrolnego oraz do tego, że projekt wystąpienia przed przekazaniem koordynującemu kontrolę został przez nią skorygowany.

Zapis w kwestionariuszu (...) w rubryce „po weryfikacji” wbrew stanowisku skarżącego nie zawiera treści deprecjonujących jego pracę, godzących w jego dobre imię. Treść tego zapisu nie wskazuje jednoznacznie, że to nie powód uzupełnił zweryfikowany dokument. Nie sugeruje też, że B. G. (1) sporządziła całość oceny ogólnej obszaru II (mowa jest tam tylko o tym, że ją uzupełniła). Pozwana zaś, wypełniając kwestionariusz, posiłkowała się informacjami przekazanymi przez B. G. (1). Powód nie zareagował bowiem na przesłany mu przez pozwaną kwestionariusz (...), do którego
treści mógł złożyć uwagi, co na tamtym etapie postępowania pozwoliłoby na wyjaśnienie wątpliwości, które zgłosił dopiero po 3 latach, składając skargę do Prezesa NIK oraz niniejszy pozew.

Podkreślić również należy, że zawarta w kwestionariuszu (...) ocena
była wspólna dla obu kontrolerów i nie wykraczała poza merytoryczny zakres kontroli. Nie można też nie zauważyć wysokiej oceny koordynatora, którego opinia stanowi część kwestionariusza (...).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c., a o kosztach powstałych w obecnym stadium procesu orzekł z mocy art. 98 § 1 k.p.c.
w zw. z § 2 pkt 3, § 8 ust. 1 pkt 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 in principio rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800). Tym samym Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku pełnomocnika pozwanej o przyznanie kosztów w podwójnej stawce, uznając że adekwatne do nakładu pracy determinowanego czynnościami na tym etapie postępowania jest wynagrodzenie w stawce podstawowej.