Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2024 roku

Sąd Apelacyjny w (...) – I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Jacek Świerczyński

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2024 roku w (...)

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 30 czerwca 2023 roku, sygn. akt II C 557/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3. w ten sposób, że przyznane ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w (...) wynagrodzenie w kwocie 4.428,00 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem) zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu winno być wypłacone na rzecz adw. A. K. w miejsce adw. K. K.,

2.  oddala apelację w pozostałej części,

3.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w (...) na rzecz adw. A. K. kwotę 4.981,50 (cztery tysiące dziewięćset osiemdziesiąt jeden 50/100) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 3044/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 czerwca 2023 roku, w sprawie z powództwa A. N. przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w (...)o zadośćuczynienie, Sąd Okręgowy w (...):

1.  oddalił powództwo,

2.  nie obciążył powoda kosztami procesu,

3.  przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) na rzecz adw. K. K. kwotę 4.428,00 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielnej powodowi z urzędu.

Powyższe orzeczenie poprzedziły ustalenia faktyczne Sądu I instancji, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne, bez konieczności ich ponownego przytaczania zgodnie z art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy wskazał, że zasadność roszczenia powoda podlegała analizie w oparciu o przepisy art. 417 k.c. w zw. z art. 448 k.c. i art. 23 i 24 k.c.

Przesłankami odpowiedzialności Skarbu Państwa na gruncie przepisu art. 417 k.c. były szkoda wyrządzona przy niezgodnym z prawem wykonywaniu czynności z zakresu władzy publicznej oraz normalny związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem wykonywaniem takich czynności a powstaniem szkody. Pojęcie szkody w prawie cywilnym obejmowało zarówno uszczerbek majątkowy, jak i uszczerbek o charakterze niemajątkowym (krzywdę). Skarb Państwa ponosił odpowiedzialność za normalne następstwa niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, odpowiedzialność Skarbu Państwa miała miejsce wówczas, gdy wykonującemu władzę publiczną – bez względu na sposób i formę działania – można było postawić zarzut działania z naruszeniem prawa. Przepis powyższy dotyczył wszelkich czynności (działania i zaniechania) związanych z wykonywaniem imperium, a więc zarówno czynności faktycznych, jak i indywidualnych rozstrzygnięć podejmowanych przy zachowaniu określonej procedury. Przy czym Sąd a quo wskazał, że przez „działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem” należy rozumieć niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa.

Dalej Sąd I instancji podał, że w przedmiotowej sprawie dobrami osobistym powoda naruszonymi działaniem strony pozwanej miało być, jak należało wysnuwać z uzasadnienia pozwu, w szczególności zdrowie.

W myśl art. 24 k.c. ochrona cywilnoprawna przysługiwała jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego. Bezprawne było natomiast zachowanie sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę, a nawet świadomość sprawcy. Wskazany przepis wprowadził domniemanie bezprawności działania. Dlatego w procesie o ochronę dóbr osobistych pozwany miał obowiązek wykazać, że jego działanie nie było bezprawne.

Sąd a quo nie miał wątpliwości, że do sfery imperium państwa należało wykonywanie kar przewidzianych w ustawie karnej oraz organizacja w związku z tym wszelkiej infrastruktury. Realizacja spoczywających na administracji jednostki penitencjarnej obowiązków w zakresie odpowiedniego, zgodnego z prawem, zapewnienia dostępu osadzonym do opieki zdrowotnej należała do działań władczych Państwa i mieściła się w pojęciu wykonywania zadań z zakresu władzy publicznej.

W odniesieniu do funkcjonowania Aresztu Śledczego w (...)podstawowymi normami prawnymi stanowiącymi punkt odniesienia dla oceny roszczeń powoda były przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeksu karny wykonawczy oraz wydanych na podstawie tejże ustawy rozporządzeń wykonawczych.

Udzielenie powodowi cywilnoprawnej ochrony wymagało zatem ustalenia, że zachowania administracji pozwanego Aresztu Śledczego w (...)godziły w jego dobra osobiste w rozumieniu art. 24 § 1 k.c. Powód nie wykazał, że doszło do naruszenia na skutek wskazywanych przez niego uchybień strony pozwanej, jego dóbr osobistych. Dobra osobiste powoda miało naruszyć nieprawidłowe przeprowadzenie zabiegu przez więzienną służbę zdrowia oraz brak natychmiastowej reakcji na ból, który doznawał po zabiegu. Analizując twierdzenia powoda, Sąd Okręgowy wskazał, iż nie zaoferował on dowodów, które potwierdziłyby jego wywody, co doprowadziłoby jednocześnie do przekonania, że przeprowadzony zabieg oraz nieudzielenie mu natychmiastowego dostępu do opieki zdrowotnej naruszyło jego dobra osobista.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych, ale również z samych twierdzeń powoda co do długotrwałości pozostawania bez opieki medycznej, nie wynikał jakikolwiek przejaw nieprawidłowości.

W ocenie Sądu I instancji postępowanie pozwanego w stosunku do powoda było zgodne z art. 115 k.k.w. – powodowi zapewniono dostęp do świadczeń medycznych, do farmakoterapii przeciwbólowej oraz do realizacji świadczeń specjalistycznych poza jednostką penitencjarną. Opinie biegłych powołanych w sprawie zgodnie uznały zabieg za prawidłowy, a występujące powikłania za dopuszczalne skutki ekstrakcji zęba. Nie było podstaw do odmiennej oceny wniosków opinii, a powodowi nie udało się ich zakwestionować.

Sąd a quo nie dopatrzył się również naruszeń w zakresie praw pacjenta, wynikających z ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 849 z późn. zm.). Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci opinii biegłych, nie pozwalały na stwierdzenie naruszenia praw pacjenta. Świadczenie zdrowotne udzielone powodowi odpowiadało wymaganiom wiedzy medycznej (art. 6 ust. 1), udzielane zostało z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych (art. 8); powód, co sam przyznał, wyraził pisemną zgodę na zabieg oraz nie kwestionował ani nie odnosił się do jej treści. Po zabiegu powodowi niezwłocznie, w ciągu niespełna trzech dni, w ramach możliwości organizacyjnych jednostki penitencjarnej, udzielono konsultacji, zastosowano leczenie przeciwbólowe (art. 20a), a następnie zapewniono konsultację w specjalistycznej zewnętrznej placówce medycznej. Pozwany nie naruszył prawa powoda do natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia (art. 7), gdyż w stanie faktycznym objętym pozwem powód nie znajdował się w stanie zagrożenia zdrowia lub życia. Przepisem tym bowiem objęte zostały co do zasady stany nagłe i niespodziewane, których nie można przewidzieć (np. udar mózgu czy zawał serca) albo które przewidywalne są w krótkim czasie.

Aby móc mówić o ochronie cywilnoprawnej, należało zobiektywizować ludzkie oceny i ich odczucia. Deklarowana przez powoda reakcja emocjonalna zdecydowanie wykraczała poza odczucia przeciętnej jednostki, a w tym tej osadzonej. Zatem i z tych względów nie można było uznać, że doszło do naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego, w szczególności zdrowia, tak w rozumieniu wewnętrznym, jak i zewnętrz. Sąd zważył przy tym, iż odbywanie kary pozbawienia wolności niesie ze sobą w sposób immanentny wiele dolegliwości wyrażających się nie tylko w pozbawieniu możliwości swobody i w dużej mierze intymności, z uwagi na konieczność przebywania i wykonywania czynności życia codziennego w ściśle określonych, często niekomfortowych warunkach, i obwarowany koniecznością przestrzegania wewnętrznych przepisów porządkowych obowiązujących w danej jednostce penitencjarnej.

Artykuł 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284) nakładał na państwo pozytywny obowiązek zapewnienia osobom pozbawionym wolności warunków zgodnych z poszanowaniem ich godności ludzkiej w sposób, który nie sprawia im jednocześnie bólu lub niedogodności przekraczających nieunikniony poziom cierpienia właściwy dla pozbawienia wolności oraz zapewnienia im stosownego zabezpieczenia zdrowia i dobrego samopoczucia, szczególnie poprzez wymaganą pomoc medyczną i opiekę. Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynikało, że opieka medyczna świadczona w warunkach penitencjarnych powinna być odpowiednia, na poziomie zbliżonym, porównywalnym, do opieki, jaką Państwo zobowiązuje się zapewnić całemu społeczeństwu (por. wyrok ETPC z dnia 24 lipca 2012 r., 32287/09 czy z dnia 24 marca 2015 r., 38510/06). Nie oznacza to tym samym, iż osadzonemu, w warunkach penitencjarnych, jest zapewniony taki sam poziom opieki medycznej jak w najlepszym placówkach medycznych poza zakładem karnym. Osadzony musi liczyć się z tym, że w sytuacji, w której pozostaje, jego możliwość podejmowania decyzji co do zapewnienia sobie według własnego uznania opieki medycznej nie będzie taki sam, jak mógłby ewentualnie zapewnić sobie, nie odbywając kary pozbawienia wolności.

Analiza wszystkich zgłoszonych przez powoda zarzutów oraz zgromadzonego materiału dowodowego uprawniała zatem do stwierdzenia, że nie doszło w jego przypadku do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych. Powód nie zdołał wykazać żadnej ze wskazanych w pozwie form naruszenia jego dóbr osobistych, bowiem te zachowania pozwanego, które powód piętnował, nie znalazły odzwierciedlenia w wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego, a tym samym nie podlegały one dalszej ocenie z perspektywy przesłanek jego odpowiedzialności.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 102 k.p.c. przy uwzględnieniu sytuacji życiowej i materialnej powoda – Sąd odstąpił od zasądzenia od

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu orzeczono natomiast w oparciu o § 8 pkt 6 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

Powyższe orzeczenie apelacją zaskarżył powód w całości, zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż zabieg stomatologiczny przeprowadzony u powoda A. N. w dniu 21 lipca 2020 roku miał przebieg prawidłowy i zgodny ze sztuką lekarską oraz że dalszej pomocy lekarskiej w związku z silnymi dolegliwościami bólowymi udzielono mu bez zwłoki oraz w sposób adekwatny do zgłaszanych symptomów, podczas, gdy opinie stomatologiczne stanowiące dowód w sprawie, pomimo wniosków końcowych o ogólnym charakterze nie wyjaśniają w jakich okolicznościach z zębodołu został usunięty odłamek kostny ani też nie odnoszą się do kwestii udzielenia powodowi pomocy lekarskiej w zakładzie stomatologii (...) Szpitala (...) w (...)z trzydniowym opóźnieniem, a zatem nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych, co do prawidłowości zastosowanych procedur medycznych;

2.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia poprzez uchybienie art. 232 k.p.c. w zw. z art. art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego psychologa co do zakresu cierpień powoda związanych z przeprowadzonym w dniu 21 lipca 2020 roku zabiegiem ekstrakcji zęba 37 oraz skutkami jego nieprawidłowego wykonania, a także zwłoką w udzieleniu powodowi pomocy stomatologa pomimo zgłaszania przez powoda silnych dolegliwości bólowych jako zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania, podczaj gdy wniosek ten został złożony wraz z pozwem, zaś prawidłowa ocena innych opinii uzyskanych w sprawie nie wykluczała istnienia błędu lekarskiego w procedurach medycznych zastosowanych wobec powoda oraz zawinionej zwłoki powoda w udzieleniu powodowi dostępu do opieki medycznej, a nadto uchybienie art. 235 ² § 2 k.p.c. poprzez faktyczne pominięcie dowodu z ustnej, uzupełniającej opinii biegłego z zakresu chirurgii szczękowej M. Ś. z zaniechaniem wydania postanowienia w tym przedmiocie i wskazania podstawy prawnej tego rozstrzygnięcia.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia zgodnie z żądaniami pozwu,

2.  obciążenie pozwanego kosztami postępowania,

3.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3. przez wskazanie w miejsce błędnie wskazanej adwokat K. K. - likwidatora jej kancelarii (...) jako pełnomocnika, na rzecz którego winno zostać przyznane wynagrodzenie z tytułu świadczenia powodowi nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu,

4.  zasądzenie na rzecz adwokata A. K. kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi A. N. w postępowaniu apelacyjnym z urzędu według norm przepisanych.

Dodatkowo apelujący wniósł o uzupełnienie postępowania poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego M. Ś. co do faktów wskazanych we wnioskach dowodowych strony powodowej z dnia 17 lutego 2022 roku oraz z dnia 15 kwietnia 2022 r. oraz przeprowadzenie dowodu z opinii powołanego przez Sąd Apelacyjny w (...) biegłego psychologa - co do faktów wskazanych w zawartym w pozwie wniosku dowodowym.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Mając na uwadze treść przepisu art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny wskazuje, że podziela w całości poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, czyniąc je integralną częścią swojego uzasadnienia.

Sąd odwoławczy za trafne uznaje także - na podstawie pkt 2 wyżej przywołanego przepisu - wywody prawne Sądu I instancji i również przyjmuje je jako swoje.

Zgodnie z przywołanym przepisem Sąd II instancji powinien natomiast odnieść się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych, co niniejszym czyni.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych.

Z obydwu przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych wynikało, że zabieg stomatologiczny u powoda A. N. z dnia 21 lipca 2020 roku był przeprowadzony zgodnie ze sztuką lekarską. Ząb 37 został usunięty w całości wraz z korzeniem, nie pozostały odłamki korzenia w zębodole. Przy czym zauważyć należy, że ząb jest osadzony w zębodole, w kości. Podczas usuwania zęba nie ma możliwości, żeby kość zupełnie nie została naruszona. Jak podała w ustnej opinii uzupełniającej biegła stomatolog, takie pojawienie się odłamków kostnych może się zdarzyć, to nie jest błąd. Podczas usuwania zęba może dojść do powstania odłamków kostnych, które zdiagnozowanie możliwe jest wyłącznie za pomocą badania RTG. Jak kość jest cienka, to może to może dojść do jej ukruszenia nawet podczas gryzienia.

Wbrew twierdzeniom apelującego, z ustnej opinii biegłej stomatolog wynika, w jaki sposób odłamek kostny znalazł się w zębodole. Biegła podała, że odłamek kostny powstał wskutek naruszenia kości, w której osadzony był usunięty ząb. Co istotne sam ząb 37 został usunięty w całości wraz z korzeniem. Z dokumentacji medycznej sporządzonej w SP ZOZ CSK UM w (...), wynikało, że ząb został usunięty w całości, nie usuwano fragmentów zęba, wygładzono jedynie ostre brzegi zębodołu otaczającego wcześniej usunięty ząb.

Dalej zauważyć należy, że okoliczność czy i kiedy odłamek kostny został usunięty z zębodołu 37, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powód w toku przedmiotowego postępowania kwestionował prawidłowość wykonania zabiegu ekstrakcji zęba z dnia 21 lipca 2020 roku, a także zarzucał zwłokę w udzieleniu mu pomocy medycznej, która to została udzielona w dniu 24 lipca 2020 roku. Powód w pozwie oraz w toku przedmiotowego postępowania nie odnosił się do usunięcia odłamka kostnego z zębodołu 37. W istocie, z zakreślonej przez powoda tezy dowodowej, nie wynikała konieczność wypowiedzenia się w tej kwestii przez biegłych, dlatego też tego nie uczynili. Wobec czego, apelujący nie może aktualnie, czynić zarzutów w tym zakresie i podnosić, że wydane opinie nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych.

Biegli podali, że powód, w związku z powikłaniami po ekstrakcji zęba 37, miał udzieloną pomoc medyczną. Ocena czy powód uzyskał pomoc medyczną bez zbędnej zwłoki należała do Sądu Okręgowego. Zdaniem Sądu II instancji, sam charakter przeprowadzonego zabiegu, tj. usunięcia zęba 37 (tzw. siódemki) oraz sposób jej usunięcia za pomocą dłutowania, wskazywał na to, że po zakończeniu działania środka znieczulającego, powód co oczywiste mógł odczuwać dolegliwości bólowe. W ocenie Sądu Apelacyjnego, pozwany nie miał obowiązku w terminie 1-2 dni od zabiegu wyrwania zęba 37, zapewnienia powodowi wizyty kontrolnej u stomatologa, gdyż utrzymujące się dolegliwości bólowe po takim zabiegu, są objawami typowymi po ekstrakcji. Przy czym zaznaczyć należy, że celem zapobieżenia bólowi, lekarz stomatolog przepisał powodowi odpowiednie leki (Refastin 3 tabletki). Co istotne, powodowi w ciągu 3 dni od wykonania zabiegu usunięcia zęba, udzielono konsultacji medycznej przez lekarza pierwszego kontaktu, w związku z brakiem dyżuru lekarza stomatologa w zakładzie karnym. Po konsultacji medycznej powodowi przepisano dalsze środki przeciwbólowe oraz tego samego dnia zapewniono specjalistyczną konsultację w zewnętrznej placówce medycznej.

Doświadczenie życiowe wskazuje, że nawet w warunkach pozapenitencjarnych pacjent może mieć problem z nagłym dostaniem się do lekarza stomatologa na NFZ. Często pilna wizyta nie zostaje umówiona w następnym dniu, po zgłoszeniu przez pacjenta takiej konieczności, tylko w późniejszym terminie, za kilka dni. W ocenie Sądu Odwoławczego, udzielenie powodowi przez pozwanego pomocy medycznej w terminie trzech dni od zabiegu usunięcia zęba, nie można kwalifikować jako opóźnienia, czy rażącej zwłoki, tak jak oczekiwałby tego powód.

Apelujący w apelacji nie przedstawił takich zarzutów, które mogłyby podważyć przeprowadzone w sprawie dowody z opinii biegłych. Sąd a quo dokonał prawidłowej oceny rzetelności wydanych w sprawie opinii. Podkreślenia przy tym wymaga, że pełnomocnik powoda nie zgłaszał uwag/zastrzeżeń do ustnej, uzupełniającej opinii biegłego wydanej na rozprawie w dniu 15 czerwca 2023 roku. Nie wnosił o jej dalsze uzupełnienie, nie zadawał dodatkowych pytań na rozprawie. Zauważyć także należy, że pełnomocnik powoda po zakończeniu przesłuchania biegłego K. B., na rozprawie w dniu 15 czerwca 2023 roku nie składał dalszych wniosków dowodowych, pozostawił do uznania Sądu decyzję co do przesłuchania biegłego, który nie stawił się na rozprawie, tj. biegłego M. Ś.. Tym samym należy przyjąć, że powód nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego M. Ś.. Zdaniem Sądu II instancji przeprowadzone w sprawie opinie biegłych mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych, co do prawidłowości zastosowanych procedur medycznych. Opinie te były logiczne i rzetelne, ich wnioski końcowe były spójne.

Biegli nie mieli jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że sam zabieg ekstrakcji zęba został wykonany prawidłowo. Na marginesie wskazać jedynie należy, że powód korzystał z wizyt stomatologicznych w zakładzie penitencjarnym również po zabiegu usunięcia zęba z dnia 21 lipca 2021 roku, który to jest przedmiotem niniejszego postępowania. Jak wynikało z odpowiedzi na pozew, powód odbywał wizyty stomatologiczne w dniach 28 sierpnia 2020 roku, 29 września 2020 roku, 2 listopada 2020 i 1 grudnia 2020 roku, podczas których dokonywane były ekstrakcje kolejnych zębów bądź ekstrakcji przetrwałych korzeni zębów, co wskazuje, że powód nie stracił zaufania do rzetelności i fachowości działań lekarza stomatologa zatrudnionego w pozwanej jednostce penitencjarnej.

Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 15 czerwca 2023 roku dokonał faktycznego pominięcia dowodu z ustnej, uzupełniającej opinii biegłego z zakresu chirurgii szczękowej M. Ś., nie wydał formalnego postanowienia w tym przedmiocie. Wskazane naruszenie prawa procesowego nie miało jednak, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wpływu na ostateczną treść rozstrzygnięcia. Jak już wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 15 czerwca 2023 roku nie składał dalszych wniosków dowodowych, a do uznania Sądu pozostawił decyzję co do przesłuchania biegłego M. Ś.. Tym samym powód nie podtrzymał wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii w/w biegłego. Dodatkowo wobec kategorycznej treści opinii ustnej uzupełniającej biegłego stomatologa i częściowego pokrywania się zgłoszonych zastrzeżeń do opinii obydwu biegłych, uznać należało, że przeprowadzenie uzupełniającej opinii biegłego chirurga szczękowego nie było istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Zgłoszony przez apelującego zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego psychologa, był chybiony. Przeprowadzenie wskazanego wniosku nie było istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, uwzględniając, iż zabieg ekstrakcji zęba 37 u powoda, został przeprowadzony w sposób prawidłowy. Sąd Apelacyjny dostrzegł, że u powoda wystąpiły powikłania po zabiegu usunięcia zęba. Jednak jak wynika z ustnej, uzupełniającej opinii biegłego stomatologa, występujące u powoda powikłania są typowe dla zbiegu ekstrakcji zęba. Mogą one wystąpić nawet po prawidłowo przeprowadzonym usunięciu zęba. Ponadto w toku postępowania, powód nie wykazał, by pozwany zwlekał z udzieleniem mu pomocy medycznej, za co pozwany miałby ponosić odpowiedzialność. Zaraz po zabiegu pacjent był zaopatrzony w leki przeciwbólowe. W terminie trzech dni od ekstrakcji zęba powód odbył wizytę lekarską, w ramach której przepisano mu kolejne leki przeciwbólowe oraz zlecono dalszą diagnostykę w fachowym podmiocie medycznym.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny pominął wnioski zgłoszone w apelacji o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu chirurgii szczękowej M. Ś. oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa, jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, których przeprowadzenie zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania, zgodnie z art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Jako, że apelujący nie zgłosił żadnych zarzutów naruszenia prawa materialnego, Sąd Odwoławczy jedynie dla porządku wskazuje, że w całości aprobuje rozważania prawne Sądu Okręgowego co do tego, że nie doszło do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda. Powód nie wykazał wystąpienia po jego stronie żadnej krzywdy, wobec czego brak było podstaw do zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia.

Trafnie natomiast w apelacji wskazano, że wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, winno być przyznane na rzecz adwokata A. K. zamiast adwokat K. K.. Adwokat A. K. decyzją dziekana Izby Adwokackiej w Ł. z dnia 3 czerwca 2022 roku został wyznaczony na likwidatora kancelarii (...), o czym adwokat K. K. poinformowała Sąd Okręgowy w piśmie z dnia 30 czerwca 2022 roku. Adwokat A. K. uczestniczył w rozprawach w dniach 6 grudnia 2022 roku oraz 15 czerwca 2023 roku. Zatem, wynagrodzenie za udzieloną powodowi z urzędu pomoc prawną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym winno być przyznane na rzecz adwokata A. K..

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Odwoławczy - na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. - zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie, co wynika z punktu 1. wyroku. Sąd Apelacyjny na marginesie wskazuje, że w apelacji nie zgłaszano zarzutu dotyczącego wysokości przyznanego wynagrodzenia, wobec czego nie było możliwości zmiany orzeczenia w tej części.

Apelacja w pozostałym zakresie podlegała oddaleniu, jako bezzasadna, na podstawie art. 385 k.p.c.

W punkcie 3. wyroku rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu przez adwokata A. K. w postępowaniu apelacyjnym. Ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd Odwoławczy uwzględnił treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2023 roku w sprawie SK 53/22. Mając powyższe na względzie Sąd przyznał wynagrodzenie w kwocie odpowiadającej § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t. jedn. - Dz.U. z 2023 roku, poz. 1964), tj. 4.050 zł, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 30 listopada 2018 roku (t. jedn. - Dz.U. z 2019 r. poz. 18) podwyższono o należny podatek VAT, co dało łącznie kwotę 4.981,50 zł. W efekcie przyznano i nakazano wypłacić na rzecz adwokat A. K. kwotę 4.981,50 zł.