Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2024 roku

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Elżbieta Zalewska - Statuch

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. J. i M. J.

przeciwko (...) Bank (...) w W., prowadzącemu w Polsce działalność za pośrednictwem oddziału: (...) Bank (...) Oddział
w Polsce

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 3 października 2023r. sygn. akt I C 115/23

oraz zażalenia pozwanego

na pkt 1. postanowienia Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 23 października 2023r. sygn. akt I C 115/23

wydanego w przedmiocie zabezpieczenia

I.  z apelacji powodów zmienia zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten tylko sposób,
że dodatkowo zasądza od (...) Bank (...) w W., prowadzącego w Polsce działalność za pośrednictwem oddziału: (...) Bank (...) Oddział w Polsce łącznie na rzecz A. J. i M. J. odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 72 410,18 (siedemdziesiąt dwa tysiące czterysta dziesięć i 18/100) zł od dnia 23 kwietnia 2022 roku do dnia 22 kwietnia 2023 roku i od kwoty 20 868,85 (dwadzieścia tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem i 85/100) (...) od dnia 23 kwietnia 2022 roku do dnia 22 kwietnia 2023 roku;

II.  oddala zażalenie pozwanego;

III.  zasądza od (...) Bank (...) w W., prowadzącego w Polsce działalność za pośrednictwem oddziału: (...) Bank (...) Oddział w Polsce łącznie na rzecz A. J. i M. J. 3 700 (trzy tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którymi je zasądzono do dnia zapłaty;

IV.  zasądza od (...) Bank (...) w W., prowadzącego w Polsce działalność za pośrednictwem oddziału: (...) Bank (...) Oddział w Polsce łącznie na rzecz A. J. i M. J. 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu zażaleniowym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którymi je zasądzono do dnia zapłaty

Sygn. akt I ACa 3755/23

I ACz 1934/23

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 3 października 2023 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie I C 115/23
z powództwa A. J. i M. J. przeciwko (...) Bank (...) z siedzibą w W. (...) Bank (...) (Spółka Akcyjna) Oddział
w Polsce o zapłatę i ustalenie: ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny nr (...) z dnia 17 lipca 2008 roku jest nieważna ( pkt 1); zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 72.410,18 złotych oraz 20.868,85 franków szwajcarskich wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty ( pkt 2); oddalił powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek ( pkt 3); zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 8.434 złote tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego ( pkt 4); nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 2.123,84 złotych tytułem brakujących wydatków na wynagrodzenie biegłej sądowej ( pkt 5).

Sąd pierwszej instancji ustalił stan faktyczny w sposób szczegółowo opisany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, zaakceptował te ustalenia i przyjął za własne - bez konieczności ich ponownego przytaczania zgodnie z art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c..

Dokonując oceny prawnej Sąd wskazał, że strony nie zawarły kredytu walutowego,
o czym świadczy m.in. to, że kredyt został powodom udzielony w wysokości 170.000 złotych. Zabezpieczenie hipoteczne zostało wyrażone w złotych polskich, a kredyt również miał być spłacany w złotych polskich.

W ocenie Sądu powodowie posiadali interes prawny w żądaniu ustalenia prawa lub stosunku prawnego na podstawie art. 189 k.p.c., ponieważ ustalenie nieważności umowy czyni zadość potrzebie ochrony określonej sfery prawnej powodów, a sytuacja prawna pomiędzy stronami zostanie określona jednoznacznie i wyeliminuje ryzyko naruszenia w przyszłości praw powodów dotyczących między innymi wykreślenia hipoteki, obowiązku informowania banku o aktualnej sytuacji finansowej, konieczności ubezpieczania domu.

Dopuszczalność zawarcia umowy o kredyt indeksowany do waluty obcej nie budziła wątpliwości Sądu z punktu widzenia zasady swobody umów i art. 69 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe .

Sąd przywołał treść art. 385 ¹ k. c. i stwierdził, iż w zawarte w umowie postanowienia odnoszące się do mechanizmu waloryzacji świadczenia konsumenta należy zakwalifikować jako klauzule niedozwolone (abuzywne) w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

Nieważności spornej umowy Sąd Okręgowy upatrywał w jej sprzeczności z prawem,
tj. z art. art. 385 ¹ k.p.c. Sąd zaznaczył, że w szczególności postanowienia § 2 ust. 1 umowy oraz postanowienia zawarte w § 7 ust. 4, § 9 ust. 2, § 13 ust. 7 i § 2 ust. 3 regulaminu stanowiącego integralną część umowy stron mają charakter niedozwolony.

W ocenie Sądu a quo pomiędzy stronami umowy zakłócona została w ten sposób równowaga kontraktowa. Bank udzielając kredytu w złotych polskich ryzykował stratę jedynie kwoty, która została wypłacona powodom, co mogło nastąpić w przypadku znacznego spadku wartości waluty wskazanej jako waluta waloryzacji. Natomiast w przypadku powodów ich zobowiązanie mogło osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość już na początkowym etapie (wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty indeksacji). Ponadto umowa nie przewidywała instrumentu, który pozwoliłoby powodom na zmianę sposobu wykonywania umowy po wystąpieniu niekorzystnego dla nich wzrostu kursu walut, bądź zabezpieczenie się przed takim niekorzystnym zjawiskiem finansowym.

W dalszych rozważaniach Sąd oceniał w kontekście art. 385 ¹ § 1 k.c. przyczyny nieważności umowy kredytu, których powodowie upatrywali w abuzywności postanowień
związanych w szczególności z mechanizmem indeksacji, przy jednoczesnym braku możliwości wypełnienia luk w umowie spowodowanych niezwiązaniem stron niedozwolonymi postanowieniami umownymi. Jako przyczynę nieważności klauzuli waloryzacyjnej Sąd uznał rażące naruszenie interesów konsumenta polegające na zaoferowaniu produktu nieodpowiedniego dla celu w jakim zawarto umowę, gdyż bank oferował produkt
o charakterze spekulacyjnym, a kredytobiorcy zostali narażeni na nieograniczone ryzyko, nie będąc właściwie poinformowanymi o rzeczywistym niebezpieczeństwie tych umów.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że powodowie nie zostali należycie przez Bank poinformowani o faktycznym ryzyku wynikającym z tego rodzaju kredytu. Ryzyko wiążące się z umową kredytową powinno być możliwe do oceny już w dacie zawarcia umowy. W konsekwencji powodowie nie wiedzieli jaka jest wysokość ich zobowiązania.

Sąd zaznaczył również, iż pozwany Bank naruszył interesy powodów jako konsumentów. Postanowienia dotyczące indeksacji ustalają inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty udzielonego kredytu i inną wysokość kursu przyjętego przy ustalaniu wysokości wymaganej spłaty kredytu oraz przyznają bankowi uprawnienie do swobodnego ustalenia wysokości każdego z tych kursów, jak przy działalności wolnorynkowej (kantorowej), pomimo że miały jedynie zabezpieczać bank przed spadkiem kursu waluty
i pozwolić na zastosowanie niższych stóp procentowych. umowa i regulamin nie wyjaśniają relacji kursu banku do kursów na rynku międzybankowym i innych czynników. Zatem od arbitralnej decyzji banku zależało ustalanie kursu, co rażąco naruszyło interes powodów, którzy nie mogli dokonać weryfikacji kursu, gdyż tego nie przewidywała umowa.

Z uwagi na powyższe Sąd przyjął, iż kwestionowane klauzule indeksacyjne stanowią klauzule niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. i nie wiążą konsumenta już w chwili zawarcia umowy.

Przywołując wskazane w uzasadnieniu orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Sąd wskazał, że stwierdzenie abuzywności postanowień umownych powoduje,
że postanowienia te nie wiążą konsumentów ex tunc i ex lege. Nadto, Sąd przyjął, że brak jest w polskim systemie prawa przepisów dyspozytywnych pozwalających zastąpić abuzywny mechanizm ustalania kursu waluty innym mechanizmem służącym do określenia sposobu
i wysokości świadczeń stron. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, iż kurs wymiany wynikający
z odpowiedniego zastosowania art. 41 prawa wekslowego nie ma zastosowania jako przepis dyspozytywny, albowiem nie został jako taki wprowadzony do porządku prawnego dla innych potrzeb, niż zapłata weksla w walucie.

Ponadto Sąd zaznaczył, że dalsze trwanie umowy bez klauzul indeksacyjnych i bez ustalonego kursu wymiany, powodowałoby, że powstanie umowa zasadniczo odmienna, której strony nie zawierały i na którą się nie umawiały. Taki stosunek prawny jest nieważny, gdyż jest sprzeczny z ustawą i narusza swobodę umów.

W uwagi na nieważność umowy wszystkie świadczenia spełnione w jej wykonaniu przez powoda na rzecz banku, są świadczeniami nienależnymi i podlegają zwrotowi na podstawie art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie powód jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. Stąd też Sąd I instancji zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwoty wskazane w pkt 2 wyroku jako sumę kwot wpłaconych przez powoda do banku bez podstawy prawnej.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art.359 k.c. i w zw. z art.455 k.c. zasądzając je od 23 kwietnia 2023 roku tj. od dnia następnego po dniu kiedy upłynął stronie pozwanej 14 dniowy termin do złożenia odpowiedzi na pozew. Pozew został doręczony stronie pozwanej 8 kwietnia 2023 roku.

Sąd nie uwzględnił zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczeń powodów. Z powołaniem się na orzeczenie (...) z 10 czerwca 2021 r., C-776/19, a także orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd uznał, iż termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie spełnionych świadczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę - konsumenta wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w tym względzie. Dopiero bowiem wtedy można przyjąć, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny, a strony mogą żądać skutecznie zwrotu nienależnych świadczeń. Powodowie wystąpili z pozwem w 2023 r., a zatem termin przedawnienia jeszcze nie minął.

O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt. 4 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwany bank przegrał sprawę w całości i w związku z tym obowiązany jest zwrócić powodom łączną kwotę 8.434 zł, na która składają się opłata stała w łącznej wysokości 1.000 zł, opłata kancelaryjna od pełnomocnictw w wysokości 34 zł i opłata należna tytułem wynagrodzenia adwokata w wysokości 5.400 zł, ustalona na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. poz. 1800 ze zm.) oraz zaliczka uiszczona przez powodów na poczet opinii biegłego w kwocie 2.000 zł.

W zakresie wynagrodzenia biegłej Sąd orzekł, jak w pkt 5 wyroku, na podstawie art. 83 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. Ust. Nr 167 poz. 1398 z późn. zmianami) z uwagi na to, że zaliczka uiszczona przez powodów na koszty opinii biegłej nie pokryła jej wynagrodzenia, które co do kwoty 2.123,84 zł wypłacone zostało z sum budżetowych Skarbu Państwa. Sąd mając również na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, obciążył tymi kosztami stronę pozwaną.

Z rozstrzygnięciem Sądu nie zgodzili się tylko powodowie, zaskarżając wyrok w pkt 3 co do oddalenia powództwa o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 72.410,18 złotych oraz 20.868,85 franków szwajcarskich od dnia 23 kwietnia 2022 r. do dnia 22 kwietnia 2023 r.

Skarżący zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż dniem początkowym naliczania odsetek od zasądzonych w pkt. 2 wyroku kwot jest 23 kwietnia 2023r., podczas gdy dzień następny po dniu, kiedy upłynął stronie pozwanej termin 14 dni do złożenia odpowiedzi na pozew (doręczony stronie pozwanej 8 kwietnia 2022 r. i od którego to dnia pozwany pozostawał w zwłoce co do kwot określonych w pozwie) to 23 kwietnia 2022 r. i od tej daty powinny zostać naliczane odsetki ustawowe za opóźnienie.

W konkluzji skarżący wnieśli o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na ich rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 72.410,18 złotych oraz 20.86,8,85 franków szwajcarskich od dnia 23 kwietnia 2022 r. do 22 kwietnia 2023 r.; o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a w przypadku nieuwzględnienia apelacji
o nieobciążanie ich kosztami sądowymi i kosztami zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości oraz
o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z 23 października 2023 Sąd Okręgowy w Sieradzu udzielił powodom zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego o ustalenie nieważności umowy o kredyt hipoteczny o nr (...) z dnia 17 lipca 2008 r. zawartej pomiędzy powodami a (...) S.A. Spółką Akcyjną Oddziałem w Polsce z siedzibą w W. będącym poprzednikiem prawnym pozwanego poprzez unormowanie praw i obowiązków stron na czas postępowania wstrzymując obowiązek dokonywania przez powodów na rzecz pozwanego spłaty rat kredytu w wysokości i terminach określonych ww. umową w okresie od dnia
23 października 2023 roku do dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie; w pkt 2 oddalił wniosek w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy w oparciu o przepisy art. 730 § 1 kpc, 730 ¹ § 1 kpc, art. 243 k.p.c. art. 278 k.p.c. i art. 755 § 1 pkt 1 kpc uznał, że wniosek o zabezpieczenie powództwa zasługiwał na uwzględnienie w części.

W ocenie Sądu strona powodowa ma interes prawny w uzyskaniu zabezpieczenia
w postaci uniknięcia nienależnych wpłat na rzecz pozwanego banku wynikających ze skutecznie podważonej umowy. Dalsze wpłaty powodów stanowią bowiem bezpodstawne wzbogacenie banku. Uregulowanie stosunków między stronami na czas trwania procesu polegające na wstrzymaniu obowiązku spłaty (czy pobierania) rat, które z racji nieważności umowy nie są należne, pozwala na uniknięcie kolejnego procesu o ich zwrot. W niniejszej sprawie wysokość spłat przekroczyła już kwotę wypłaconego kredytu, co ostatecznie przesądziło o uwzględnieniu wniosku o zabezpieczenie.

Sąd w oparciu o art. 755 k.p.c. przyjął natomiast, że powodowie nie uprawdopodobnili interesu prawnego w żądaniu udzielenia zabezpieczenia polegającego na zakazaniu pozwanemu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu objętej postępowaniem i umieszczania w Biurze (...) (dalej BIK) oraz w Systemie Bankowym Rejestr (...) (dalej (...)) o niespłaceniu przez powodów rat kredytu wynikających z ww. umowy o kredyt hipoteczny. Wobec powyższego orzeczono jak w pkt 2 postanowienia.

Z tym postanowieniem nie zgodził się pozwany wnosząc zażalenie skierowane przeciwko części rozstrzygnięcia, tj. co do pkt 1, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj:

1) art. 730 k.p.c. w zw. z art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 730 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 189 k.p.c. poprzez udzielenie zabezpieczenia, mimo iż stronie powodowej nie przysługuje interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytowej, strona powodowa nie uprawdopodobniła roszczenia i w niniejszej sprawie nie ma podstaw do ustalenia nieważności umowy;

2) art. 730 k.p.c. w zw. z art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 730 ¹ § 1 i 2 k.p.c. poprzez udzielenie zabezpieczenia, mimo iż strona powodowa nie uprawdopodobniła interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia roszczenia i z okoliczności sprawy nie wynika, by brak zabezpieczenia mógł uniemożliwić lubego ważnie utrudnić wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwić lub poważnie utrudnić osiągnięcie celu postępowania w sprawie;

3) art. 730 k.p.c. w zw. z art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 731 k.p.c. poprzez udzielenie

zabezpieczenia, które w istocie zmierza do zaspokojenia roszczenia strony powodowej,
w sytuacji gdy nie zostało wykazane, by w niniejszej sprawie zachodził przypadek określony w art. 755 § 2 ¹ k.p.c. wyłączający zastosowanie art. 731 k.p.c., tj. by zabezpieczenie było konieczne dla odwrócenia grożącej szkody lub innych niekorzystnych dla uprawnionego skutków.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę postanowienia w zaskarżonej części poprzez oddalenie wniosku strony powodowej o zabezpieczenie roszczenia oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych, w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. 

W odpowiedzi na zażalenie strona powodowa wniosła o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powodów jest zasadna. Należy podzielić ocenę, że przy akceptacji przez Sąd Okręgowy żądania przyznania powodom odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwot 72 410,18 zł oraz 20868,85 CHF od dnia następnego po doręczeniu pozwu, Sąd ten nieprawidłowo oznaczył w wyroku datę roczną. Niewątpliwie odpis pozwu został doręczony stronie pozwanej w dniu 8 kwietnia 2022 roku (k. 65 akt), a zatem pozwany pozostawał
w zwłoce od 23 kwietnia 2022 roku, a nie od 23 kwietnia 2023 roku. Niezaskarżenie wyroku przez pozwanego czyni zbędnym rozważania odnoszące się do prawidłowości zasady przyznania powodom odsetek od doręczenia pozwu.

Wobec powyższego na podstawie art. 386 § 1 kpc zaskarżone rozstrzygnięcie podlegało zmianie zgodnie z żądaniem apelujących.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono natomiast na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 kpc i art. 391 § 1 kpc, a ich wysokość ustalono na 5.050 zł przy uwzględnieniu opłaty od apelacji w wysokości 1000 zł oraz wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).

W odniesieniu natomiast do zażalenia pozwanego na postanowienie o udzieleniu powodom zabezpieczenia wskazać należy, iż w dacie jego wniesienia wyrok co do pkt 1 i 2 był prawomocny - zatem także rozważania dotyczące braku interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytowej i nieuprawdopodobnienia roszczenia stały się bezprzedmiotowe.

Niewątpliwie natomiast w dacie procedowania przez Sąd o zabezpieczeniu istniała potrzeba uregulowania stosunków między stronami, gdyż odsyłanie kredytobiorców świadczących ponad kwotę wypłaconego im kapitału do kolejnych procesów traktować należy jako poważne utrudnienie w realizacji celu postępowania oraz nieracjonalną z punktu widzenia sprawności postępowań sądowych, akceptację powinności nakładania na konsumenta dodatkowego ciężaru przy realizacji jego praw, prowadzącego w szybkim czasie do zwiększenia się liczby takich procesów. Wskazać też należy, iż w wyroku z dniu 15 czerwca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-287/22 (...) Bank stwierdził, że przepisy art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu zgodnie z którym sąd może oddalić złożony przez konsumenta wniosek o zastosowanie środków tymczasowych mających na celu zawieszenie, na czas trwania postępowania w sprawie unieważnienia umowy zawierającej nieuczciwe warunki umowne, wykonywania umowy kredytu polegającego na spłacie miesięcznych rat, w sytuacji gdy zastosowanie takich środków tymczasowych jest konieczne dla zapewnienia pełnej skuteczności tego orzeczenia. Tak więc – zdaniem Trybunału sąd rozpoznający sprawę powinien udzielić zabezpieczenia roszczeń i zawiesić spłatę kredytowych, jeśli wymaga tego zapewnienie skuteczności orzeczenia, które może zapaść w sprawie, z punktu widzenia przepisów dyrektywy 93/13/EWG.

Wskazać też należy, iż przepis art. 730 ¹ § 2 kpc powinien być wykładany w sposób zapewniający maksymalne zastosowanie regulacji płynących z prawa europejskiego, w tym Dyrektywy 93/13, której implementacją są polskie przepisy art. 385 ¹ i następne kc. W tym kontekście odmowa zabezpieczenia oznaczałaby także zezwolenie sądu na realizację abuzywnej umowy. Natomiast uznane przez Sąd w pkt 1 sentencji postanowienia środki zabezpieczenia były przewidziane w art. 755 § 1 pkt 1 kpc w odniesieniu do roszczenia niepieniężnego.

Z tych względów zażalenie pozwanego podlegało oddaleniu z mocy art. 385 kpc w związku z art. 391 § 1 kpc. O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono natomiast na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 kpc i art. 391 § 1 kpc, a ich wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).

.