Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

Sędzia SA

Krzysztof Depczyński

porozpoznaniuwdniu 17 lutego 2023 r. w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawyzpowództwa (...) (...) z siedzibą
w K.

przeciwko W. M.

o zapłatę

na skutekapelacji pozwanej

odwyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 11 maja 2022 r.

sygn. akt X GC 1112/21

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od W. M. na rzecz (...) (...) z siedzibą w K. kwotę 8 100 (osiem tysięcy sto) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

I AGa 207/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 11 maja 2022 r. w sprawie z powództwa (...) Ziemi K. z siedzibą w K. przeciwko W. M. o zapłatę 261.900,02 zł Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od W. M. na rzecz Banku Spółdzielczego Ziemi K. z siedzibą w K.:

1/ kwotę 261.900,02 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2/ kwotę 193.231,99 zł,

3/ kwotę 24.013,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok został oparty na następujących
ustaleniach faktycznych:

Powód (...) Towarzystwo (...) „PA – CO – BANK” w P. był przedsiębiorcą zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym za numerem KRS (...), zajmował się pozostałą działalnością bankową, pozostałym pośrednictwem pieniężnym. W dniu 9 września 2013 roku pomiędzy (...) Towarzystwem (...) „(...)” w P., a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w P. została zawarta umowa nr (...) o kredyt inwestycyjny, z przeznaczeniem na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności i konkurencyjności przedsiębiorstw, na okres od dnia 9 września 2013 roku do dnia 8 września 2023 roku, w kwocie 1.303.200,00 zł, na zasadach określonych w regulaminie udzielania kredytu inwestycyjnego obowiązującego w Banku oraz w umowie. Bank postawił do dyspozycji kredytobiorcy kredyt od dnia 9 września 2013 roku w wysokości 1.303.200,00 zł pod warunkiem spełnienia przez kredytobiorcę wymogów określonych w § 7, 11 i 12 umowy. Kwota wykorzystanego kredytu podlegała oprocentowaniu na rzecz Banku według stopy będącej sumą dwóch stawek: stałej w wysokości 2,8% w stosunku rocznym, zmiennej stopy obliczonej na podstawie średniej arytmetycznej stawki WIBOR dla depozytów 3 – miesięcznych, obliczonej za cały miesiąc kalendarzowy poprzedzający miesiąc podpisania umowy o kredyt w pierwszym okresie miesięcznym i średniej arytmetycznej stawki WIBOR dla depozytów 3 – miesięcznych, obliczonej za cały miesiąc kalendarzowy przed rozpoczęciem kolejnych okresów miesięcznych. Oprocentowanie było zmienne i w dniu zawarcia umowy wynosiło 5,502 % w stosunku rocznym. Bank naliczał i pobierał odsetki od kwoty wykorzystanego kredytu za miesięczne okresy obrachunkowe oraz ze spłatą kredytu, tj. do ostatniego dnia każdego miesiąca począwszy od następnego miesiąca, w którym nastąpiło uruchomienie kredytu. Kredytobiorca zobowiązał się dokonać spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 8 września 2023 roku. Pierwsza rata kredytu w wysokości 34.294,62 zł płatna miała być do dnia 30 czerwca 2014 roku, a następne w równych ratach kwartalnych w wysokości 34.294,74 zł, każda płatna do ostatniego dnia każdego kwartału, a w przypadku dni wolnych od pracy Banku, w następnym dniu roboczym. Ostatnia rata kredytu w wysokości 34.294,74 zł płatna była w terminie do 8 września 2023 roku. W razie niespłacenia przez kredytobiorcę raty kredytu następnego dnia, Bank przeksięgowywał niespłaconą kwotę na rachunek zadłużenia przeterminowanego, a w przypadku posiadania środków pieniężnych na rachunku bieżącym Bank pobierał należności (wraz z należnymi odsetkami) i informował o tym kredytobiorcę. Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu stanowiły: weksel własny in blanco kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową, poręczenie wg prawa wekslowego i cywilnego W. M., zam. (...)-(...) P. ul. (...), zastaw rejestrowy na rzeczach oznaczonych co do gatunku, tj.: zapasach magazynowych o wartości min. 2.600.000,00 zł, cesja praw z umowy ubezpieczenia środków obrotowych, zastaw rejestrowy na maszynach i urządzeniach kupowanych przy udziale środków z wnioskowanego kredytu nowych o łącznej szacunkowej wartości 1.579.00,00 zł, cesja praw z umowy ubezpieczenia ww. maszyn i urządzeń (suma ubezpieczenia powinna wynosić m.in. wartość maszyny która stanowi zabezpieczenie). Uruchomienie kredytu następowało w V transzach: I – od dnia 1 października 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku w kwocie 147.900,00 zł, II – od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 31 marca 2014 roku w kwocie 287.000,00 zł, III – od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku w kwocie 659.200,00 zł, IV – od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku w kwocie 95.900,00 zł, V – od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku w kwocie 113.200,00 zł. Bank zastrzegł sobie prawo do przeksięgowania kwoty niespłaconego kredytu w dniu następnym po upływie terminu płatności na konto zadłużenia przeterminowanego. Oprocentowanie kredytu przeterminowanego było zmienne i wynosiło czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, tj. w dniu zawarcia umowy 16 % w stosunku rocznym liczne za każdy dzień zwłoki w spłacie kredytu. Bank zastrzegł również prawo wypowiedzenia w terminie 30 dni umowy kredytu w razie: m.in. stwierdzenia przez Bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, utraty zdolności kredytowej przez kredytobiorcę, niespełnienia warunków udzielenia kredytu i umowy kredytu określonych w § 3, 8, 11, 12 i 15, wszczęcia egzekucji wobec kredytobiorcy przez innych wierzycieli. Okres wypowiedzenia dla kredytobiorców zagrożonych upadłością wynosił 7 dni. Wypowiedzenie umowy kredytu polegało na wyznaczeniu przez Bank spłaty kredytu i odsetek w terminie wcześniejszym niż ustalony w umowie kredytu. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytu, kredytobiorca był obowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi Bankowi za okres korzystania z kredytu oraz kosztami związanymi z jego egzekucją.

W dniu 19 grudnia 2013 roku w P. pomiędzy (...) Towarzystwem (...) „(...)” z siedzibą w P., a W. M. została zawarta umowa poręczenia. W. M. pełniła wówczas funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. Bank oświadczył, że w dniu 9 września 2013 roku zawarł umowę nr (...) o kredyt inwestycyjny przeznaczony na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Sp. z o.o. i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności przedsiębiorstw z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.. Dłużnik był zobowiązany do spłaty udzielonego mu kredytu wraz z oprocentowaniem w kwotach i terminach określonych w umowie, o której mowa w ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że znana mu była treść umowy określonej w ust. 1. Poręczyciel udzielił solidarnego poręczenia za zobowiązania dłużnika wynikające z umowy określonej w § 1 ust. 1. do wysokości niespłaconego kapitału, odsetek umownych, odsetek od kapitału przeterminowanego, kosztów windykacji, opłat i prowizji bankowych (suma zadłużenia) na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania swojego nie wykonał. Poręczyciel oświadczył, że pozostawał w związku małżeńskim, w którym istniała rozdzielność majątkowa. Bank był zobowiązany niezwłocznie powiadomić poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spłacie całości lub części zobowiązań wynikających z umowy określonej w § 1 ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że zobowiązanie z tytułu niniejszego poręczenia wykona w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia określonego w ust. 1., poprzez zapłatę sumy zadłużenia bądź w sposób i w terminach podanych przez powoda. Zawiadomienia Bank miał dokonać w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Poręczyciel zobowiązał się informować pisemnie Bank o każdej zmianie adresu oraz adresu korespondencji.

W dniu 17 stycznia 2014 roku pomiędzy powodem, a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. został zawarty aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku, na mocy którego nowe brzmienie otrzymał § 11 umowy: „Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu stanowiły: 1) weksel własny „in blanco” Kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową, 2) poręczenie wg prawa wekslowego i cywilnego Pani W. M., 3) zastaw rejestrowy na rzeczach oznaczonych co do gatunku tj.: zapasów magazynowych o wartości m.in. 2.606.400,00 zł, 4) cesja praw z umowy ubezpieczenia środków obrotowych (suma ubezpieczenia min. 2.900.000,00 zł), 5) zastaw rejestrowy na maszynach i urządzeniach kupowanych przy udziale środków z wnioskowanego kredytu nowych o łącznej szacunkowej wartości 1.579.000,00 zł, tj.: maszyna dziewiarska – 340.000,00 zł, wysokotemperaturowa pasmowa barwiarka – 2 szt. – 1.03200,00 zł, automatyczna składarko – zszywarka 137.000,00 zł, przewijarko – przeglądarka 70.000,00 zł, 6) cesja praw z umowy ubezpieczenia ww. maszyn i urządzeń (suma ubezpieczenia powinna wynosić min. Wartość maszyny która stanowi zabezpieczenie), 7) Koszty związane z ustanowieniem, zmianą i zwolnieniem powyższego zabezpieczenia ponosi Kredytobiorca”. Inne brzmienie otrzymały również § 12 umowy ust. 1 pkt 1 i 2 oraz § 12 ust. 2 umowy dotyczące uruchomienia transz kredytu. Pozostałe warunki kredytu nie uległy zmianie.

W dniu 17 stycznia 2014 roku w P. pomiędzy Bankiem Spółdzielczym Towarzystwem (...) „(...)” z siedzibą w P. a W. M. została zawarta umowa poręczenia. Bank oświadczył, że w dniu 17 stycznia 2014 roku zawarł aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny przeznaczony na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Sp. z o.o. i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności przedsiębiorstw z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., w wyniku którego zmienił warunki udzielonego dłużnikowi kredytu inwestycyjnego w wysokości 1.303.200,00 zł. Dłużnik był zobowiązany do spłaty udzielonego mu kredytu wraz z oprocentowaniem w kwotach i terminach określonych w umowie, o której mowa w ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że znana mu była treść umowy wraz z aneksem określonej w ust. 1. Poręczyciel udzielił solidarnego poręczenia za zobowiązania dłużnika wynikające z umowy określonej w § 1 ust. 1. do wysokości niespłaconego kapitału, odsetek umownych, odsetek od kapitału przeterminowanego, kosztów windykacji, opłat i prowizji bankowych (suma zadłużenia) na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania swojego nie wykonał. Poręczyciel oświadczył, że pozostawał w związku małżeńskim, w którym istniała rozdzielność majątkowa. Bank był zobowiązany niezwłocznie powiadomić poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spłacie całości lub części zobowiązań wynikających z umowy określonej w § 1 ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że zobowiązanie z tytułu niniejszego poręczenia wykona w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia określonego w ust. 1., poprzez zapłatę sumy zadłużenia bądź w sposób i w terminach podanych przez powoda. Zawiadomienie te Bank miał dokonać w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Poręczyciel zobowiązał się informować pisemnie Bank o każdej zmianie adresu oraz adresu korespondencji.

W dniu 2 czerwca 2015 roku pomiędzy powodem, a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. został zawarty aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku, zmieniający m.in. brzmienie § 1 umowy na następujący: „Bank udziela Kredytobiorcy kredytu inwestycyjnego z przeznaczeniem na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Sp. z o.o. i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności i konkurencyjności przedsiębiorstw oraz refinansowanie poniesionych nakładów na okres od 09.09.2013 r. do 31.12.2022 r. kwota kredytu na dzień podpisania niniejszego aneksu wynosiła 1.179.100,00 zł na zasadach określonych w Regulaminie udzielania kredytu inwestycyjnego w Banku oraz niniejszej umowie wraz z aneksami nr (...)”. Zmieniony również został § 2 ust. 1 i 2 umowy, które otrzymały brzmienie: „1. Od dnia 02.06.2015 r. kredyt funkcjonuje w kwocie 1.179.100,00 zł pod warunkiem spełnienia przez Kredytobiorcę wymogów określonych w § 7, 11 i 12 niniejszej umowy wraz z aneksami nr (...). 2. Kredytobiorca zobowiązuje się powiadomić Bank pisemnie lub za pośrednictwem faksu na numer: 42 225-09-01 lub poczty elektronicznej na adres: (...) o terminie uruchomienia kredytu przynajmniej 2 dni robocze przed planowanym uruchomieniem środków”. Zmieniony został również § 8 umowy, który otrzymał brzmienie: „Kredytobiorca zobowiązuje się dokonać spłaty pozostałej kwoty kredytu wraz z odsetkami do dnia 31 grudnia 2022r. Pierwsza rata płatna jest do 30.06.2015 r. w wysokości 34.294,74 zł a następne w równych ratach kwartalnych w wysokości 34.294,74 zł każda, płatnych do ostatniego dnia każdego kwartału, a w przypadku dni wolnych od pracy Banku w poprzedzającym dniu roboczym. Ostatnia rata kredytu w wysokości 13.078,96 zł płatna w terminie do dnia 31.12.2022 r. Za spłatę kredytu przyjmuje się dzień wpływu do Banku środków pieniężnych wpłaconych w gotówce lub bezgotówkowo”.

W dniu 2 czerwca 2015 roku w P. pomiędzy Bankiem Spółdzielczym Towarzystwem (...) „(...)” z siedzibą w P. a W. M. została zawarta umowa poręczenia. Bank oświadczył, że w dniu 2 czerwca 2015 roku zawarł aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny przeznaczony na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Sp. z o.o. i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności przedsiębiorstw z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., w wyniku którego zmienił warunki udzielonego dłużnikowi kredytu inwestycyjnego w wysokości 1.179.100,00 zł. Dłużnik był zobowiązany do spłaty udzielonego mu kredytu wraz z oprocentowaniem w kwotach i terminach określonych w umowie, o której mowa w ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że znana mu była treść umowy wraz z aneksami określonej w ust. 1. Poręczyciel udzielił solidarnego poręczenia za zobowiązania dłużnika wynikające z umowy określonej w § 1 ust. 1. do wysokości niespłaconego kapitału, odsetek umownych, odsetek od kapitału przeterminowanego, kosztów windykacji, opłat i prowizji bankowych (suma zadłużenia) na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania swojego nie wykonał. Poręczyciel oświadczył, że pozostawał w związku małżeńskim, w którym istniała rozdzielność majątkowa. Bank był zobowiązany niezwłocznie powiadomić poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spłacie całości lub części zobowiązań wynikających z umowy określonej w § 1 ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że zobowiązanie z tytułu niniejszego poręczenia wykona w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia określonego w ust. 1., poprzez zapłatę sumy zadłużenia bądź w sposób i w terminach podanych przez powoda. Zawiadomienia Bank miał dokonać w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Poręczyciel zobowiązał się informować pisemnie Bank o każdej zmianie adresu oraz adresu korespondencji.

W dniu 30 czerwca 2015 roku pomiędzy powodem, a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. został zawarty aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku, zmieniający m. in. brzmienie § 8 umowy ten sposób, że „Kredytobiorca zobowiązuje się dokonać spłaty pozostałej kwoty kredytu wraz z odsetkami do dnia 31.12.2022 r. Pierwsza rata kapitału płatna jest do dnia 30.08.2015 r. w wysokości 34.294,74 zł, druga rata płatna jest do dnia 30.09.2015 r. w wysokości 34.294,74 zł a następnie 28 rat w równych ratach kwartalnych w wysokości 34.294,74 zł każda, płatne są do ostatniego dnia każdego kwartału, a w przypadku dni wolnych od pracy Banku w poprzedzającym dniu roboczym. Ostatnia rata kredytu w wysokości 13.078,96 zł płatna jest w terminie do dnia 31 grudnia 2022 r. Za spłatę kredytu przyjmuje się dzień wpływu do Banku środków pieniężnych wpłaconych w gotówce lub bezgotówkowo”.

W dniu 30 czerwca 2015 roku w P. pomiędzy Bankiem Spółdzielczym Towarzystwem (...) „(...)” z siedzibą w P., a W. M. została zawarta umowa poręczenia. Bank oświadczył, że w dniu 2 czerwca 2015 roku zawarł aneks nr (...) do umowy o kredyt inwestycyjny przeznaczony na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń w związku z realizacją projektu pt. „Wzrost konkurencyjności firmy (...) Sp. z o.o. i jej innowacyjności poprzez wprowadzenie na rynek dzianin zgodnie z trendami światowymi” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) w latach 2007 – 2013 Działanie III.2 Podnoszenie innowacyjności przedsiębiorstw z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., w wyniku którego zmienił warunki udzielonego dłużnikowi kredytu inwestycyjnego w wysokości 1.179.100,00 zł. Dłużnik był zobowiązany do spłaty udzielonego mu kredytu wraz z oprocentowaniem w kwotach i terminach określonych w umowie, o której mowa w ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że znana mu była treść umowy wraz z aneksami nr (...) określonej w ust. 1. Poręczyciel udzielił solidarnego poręczenia za zobowiązania dłużnika wynikające z umowy określonej w § 1 ust. 1. do wysokości niespłaconego kapitału, odsetek umownych, odsetek od kapitału przeterminowanego, kosztów windykacji, opłat i prowizji bankowych (suma zadłużenia) na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania swojego nie wykonał. Poręczyciel oświadczył, że pozostawał w związku małżeńskim, w którym istniała rozdzielność majątkowa. Bank był zobowiązany niezwłocznie powiadomić poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spłacie całości lub części zobowiązań wynikających z umowy określonej w § 1 ust. 1. Poręczyciel oświadczył, że zobowiązanie z tytułu niniejszego poręczenia wykona w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia określonego w ust. 1., poprzez zapłatę sumy zadłużenia bądź w sposób i w terminach podanych przez powoda. Zawiadomienia Bank miał dokonać w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Poręczyciel zobowiązał się informować pisemnie Bank o każdej zmianie adresu oraz adresu korespondencji.

Na dzień zawierania każdej umowy poręczenia W. M. pełniła funkcję prezesa zarządu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.. W dniu 14 października 2015 roku do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wpłynął wniosek K. M. i W. M. o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu z wierzycielami w stosunku do dłużnika (...) Sp. z o.o. w P.. W toku postępowania o ogłoszenie upadłości postanowieniem z dnia 15 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XIV Wydział Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych w sprawie o sygn. akt XIV GU 369/15 ustanowił tymczasowego nadzorcę sądowego, który sporządził opinię o stanie przedsiębiorstwa (...). o.o. Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w P. oszacowane zostało przez Biuro (...) Sp. z o.o. w Ł. na dzień 7 stycznia 2016 roku na kwotę 1.849.800 zł. Łączna wartość zabezpieczeń rzeczowych (zastawów rejestrowych i zrównanych z nimi w skutkach przewłaszczeń na zabezpieczenie) wynosi 8.494.433,36 zł, która zabezpiecza wierzytelności w kwocie 2.536.758,37 zł (pozostałe do spłaty zobowiązanie z tytułu kredytu 2.066.780,80 zł + zobowiązanie w stosunku do (...) sp. z o.o. – 469.977,57 zł. Wartość majątku dłużnika jest porównywalna, bowiem wartość całego przedsiębiorstwa oszacowanego obecnie wynosi 1.849.800 zł, a wartość poszczególnych jego składników wg szacunku tymczasowego nadzorcy wynosi 3.224.100 zł (wraz z należnościami) a 2.653.200 zł (bez należności). Na dzień 7 stycznia 2016 roku kredytobiorca zatrudniał 46 osób i nie posiadał zaległości w spłacie zobowiązań. Miesięczne stałe koszty (...) Sp. z o.o. w P. wynoszą 206.843,00 zł. Dłużnik w toku postępowania o ogłoszenie upadłości spłacił prawie wszystkie wymagalne zobowiązania obliczone na dzień 31 sierpnia 2015 roku, które wynosiły 2.034.201,92 zł i stanowiły podstawę wniosku o ogłoszenie upadłości, pozostawiając jedynie kwotę 29.560 zł. W całości zostały spłacone zobowiązania wymagalne na ten dzień w stosunku do największego wierzyciela – (...) Sp. z o.o., zabezpieczonego rzeczowo. Równocześnie zdolność do regulowania stałych kosztów na poziomie ww. została zachowana. W porównaniu z upadłością układową, w opcji likwidacyjnej wierzyciele mogli być w mniejszym stopniu zaspokojeni, gdyż wysokość wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo przewyższa wartość majątku dłużnika. Wobec tego wierzyciele niezabezpieczeni rzeczowo są tej szansy pozbawieni. Na dzień 31 sierpnia 2015 roku kwota wymagalnych zobowiązań (...) Sp. z o.o. w P. wynosiła 2.034.201,92 zł. Na dzień 5 stycznia 2016 roku z powyższych zobowiązań zostały dokonane spłaty na wartość 1.795.131,44 zł. Pozostało do spłaty 29.560,89 zł.

Pismem z dnia 10 lutego 2016 roku, doręczonym powodowemu Bankowi w dniu 11 lutego 2016 roku, K. M., jako prokurent (...) Sp. z o.o. zażądał, aby Bank jako zastawnik usunął maszyny i inne urządzenia z nieruchomości stanowiącej własność spółki (...) oraz poinformował, że spółka (...) zajmuje tą nieruchomość bez żadnego tytułu prawnego. Ponadto poinformował, że wobec spółki (...) toczy się postępowania upadłościowe w sprawie XIV GU 369/15 i w ramach tego postępowania Sąd dokonał zabezpieczenia na majątku spółki (...). W. M. w piśmie z dnia 11 lutego 2016 roku, adresowanym do Banku nie wyraziła zgody na odnowienie kredytu udzielonego (...) Sp. z o.o. w P. w dniu 28 maja 2012 roku (nr umowy (...)/K./ (...)), którego termin upływał w dniu 29 kwietnia 2016 roku, jak również na jakąkolwiek zmianę warunków kredytu, w szczególności zmianę terminu płatności, motywując sprzeciw realną obawą braku zwrotu kredytu przez kredytobiorcę z uwagi na zabezpieczenie majątku dłużnika w postępowaniu upadłościowym. W piśmie z dnia 12 lutego 2016 roku pozwana zwróciła się do Banku o zwolnienie jej z poręczenia kredytu inwestycyjnego nr (...) i zastąpienie tego zabezpieczenia innym. Postanowieniem z dnia 6 maja 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV GU 369/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości (...) Sp. z o.o. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wnioskodawcy nie posiadają skutecznej legitymacji do żądania upadłości uczestnika oraz że zebrane dowody przeczą tezie o złej sytuacji finansowej dłużnika. Według Sądu aktualna sytuacja majątkowa spółki, w tym w szczególności okoliczność działania gospodarczego, jej wyniki finansowe, posiadany majątek, otwarte i obsługiwane linie kredytowe, dokonywane znaczące spłaty zobowiązań, przeczą tezie o niewypłacalności spółki bądź o takim zagrożeniu. Zażalenie W. M. na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 października 2016 roku w sprawie XIII Gz 603/16.

Pismem z dnia 6 marca 2017 roku powód wezwał kredytobiorcę do zapłaty zaległości z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku wraz z późniejszymi aneksami, według stanu na dzień 5 marca 2017 roku, w łącznej wysokości 2.831,93 zł. Od kwoty zaległego kapitału naliczane były dalsze odsetki karne, w wysokości 10% w stosunku rocznym, liczone od dnia 5 lutego 2017 roku do dnia całkowitej spłaty zaległości. Spółka została wezwana do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni od daty niniejszego wezwania. Korespondencja została doręczona kredytobiorcy w dniu 7 marca 2017 roku. Pismem z dnia 6 marca 2017 roku powód wezwał pozwaną, jako poręczyciela do zapłaty zaległości z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku wraz z późniejszymi aneksami, według stanu na dzień 5 marca 2017 roku, w łącznej wysokości 2.831,93 zł. Od kwoty zaległego kapitału naliczane były dalsze odsetki karne, w wysokości 10% w stosunku rocznym, liczone od dnia 3 lutego 2017 roku do dnia całkowitej spłaty zaległości. Poręczyciel został wezwany do zapłaty należności w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania. W. M. otrzymała wezwanie do zapłaty w dniu 15 marca 2017 roku, co potwierdziła własnoręcznym podpisem. Korespondencja została jej nadto doręczona w dniu 22 marca 2017 roku. Pismem z dnia 9 marca 2017 roku, doręczonym powodowi w dniu 9 marca 2017 roku, (...) Sp. z o. o. w P. poinformowała kredytodawcę, iż w dniu 23 stycznia 2017 roku złożyła wniosek o upadłość i w związku z tym nie będzie składała wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Pismem z dnia 24 marca 2017 roku powodowy Bank wypowiedział (...) Sp. z o. o. w P. umowę o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku wraz z późniejszymi aneksami z zachowaniem siedmiodniowego terminu od daty doręczenia ww. pisma. W związku z wypowiedzeniem umowy, wezwał kredytobiorcę do zapłaty łącznej kwoty zadłużenia według stanu na dzień 23 marca 2017 roku w wysokości 792.898,62 zł, powiększonej o dalsze należne odsetki umowne, liczone od dnia 24 marca 2017 roku od kapitału niewymagalnego w kwocie 786.152,72 zł, zgodnie z § 4 umowy kredytowej, tj. aktualnie 4,53 % w stosunku rocznym. W przypadku niedokonania spłaty we wskazanym terminie powodowy Bank mógł naliczać do dnia wymagalności, od kapitału, odsetki karne umowne w wysokości zmiennej stopy wynoszącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, tj. aktualnie 10% w stosunku rocznym i mógł przystąpić do przymusowego ściągnięcia należności w drodze egzekucji komorniczej, poprzedzonej uzyskaniem tytułu wykonawczego, co powodowało dalszy wzrost zadłużenia o koszty obciążające dłużnika. Wypowiedzenie nastąpiło z uwagi na niezrealizowanie przez kredytobiorcę założeń przyjętych we wniosku kredytowym, znaczne obniżenie realnej wartości ustanowionego zabezpieczenia i wszczęcie egzekucji wobec kredytobiorcy przez innych wierzycieli. Wypowiedzenie nastąpiło z zachowaniem siedmiodniowego terminu ze względu na zagrożenie kredytobiorcy upadłością. O wypowiedzeniu została zawiadomiona pozwana jako poręczyciel. Korespondencja została doręczona osobie upoważnionej do odbioru pism w imieniu Spółki – (...) w dniu 11 kwietnia 2017 roku oraz pozwanej w dniu 4 kwietnia 2017 roku.

Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2017 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt XIV GU 154/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi ogłosił upadłość (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. i ustanowił syndyka w osobie P. K.. W ramach toczącego się postępowania upadłościowego powód otrzymał od syndyka kwotę 524.252,70 zł, która została zarachowana w całości na kwotę główną wierzytelności. Do zapłaty jednak pozostała część należności tytułem części niespłaconego jeszcze kapitału oraz odsetek. Według stanu na dzień 30 grudnia 2020 roku, w księgach powoda, figurowało zadłużenie W. M. z tytułu solidarnego poręczenia za spłatę kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 9 września 2013 roku wraz z aneksami nr (...) z dnia 17 stycznia 2014 roku, nr (...) z dnia 2 czerwca 2015 roku, nr (...) z dnia 30 czerwca 2015 roku, (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.. Na płatne i wymagalne zadłużenie składały się: należność główna w wysokości 261.900,02 zł, odsetki umowne naliczone łącznie (od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia 29 grudnia 2020 roku włącznie), dalsze odsetki naliczane od dnia 30 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty od kwoty należności głównej, tj. 261.900,02 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP – na dzień sporządzenia wyciągu wynoszącej 2 % w stosunku rocznym.

Na podstawie uchwały z dnia 28 kwietnia 2021 roku oraz na podstawie decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 11 sierpnia 2021 roku nastąpiło połączenie(...) Towarzystwa (...) „(...)” w P. (jako banku przejmowanego) z (...) Ziemi K. w K. (jako bankiem przejmującym).

Dokonując oceny prawnej Sąd Okręgowy uznał powództwo (...) Ziemi K. z siedzibą w K. w całości za uzasadnione. Sąd ten w pierwszej kolejności za bezzasadny uznał podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powoda, przesądzając, że koniec tego terminu przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego stosownie do aktualnego brzmienia art. 118 k.c. Sąd ten miał na uwadze, że aktualne brzmienie art. 118 k.c. zostało wprowadzone ustawą z 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104) z dniem 9 lipca 2018 roku. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej Kodeks cywilny do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Wymagalność roszczenia o zwrot całego niespłaconego kredytu powstała z dniem rozwiązania umowy o kredyt tj. z upływem 7-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od daty doręczenia kredytobiorcy oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Doręczenie wypowiedzenia umowy nastąpiło 11 kwietnia 2017 roku, czyli okres wypowiedzenia upłynął w dniu 18 kwietnia 2017 roku, a od dnia 19 kwietnia 2017 roku roszczenie jest wymagalne. Tym samym Sąd Okręgowy przyjął, że 3 – letni bieg przedawnienia upłynąłby w dniu 31 grudnia 2020 roku. Pozew został wniesiony w dniu 30 grudnia 2020 r., co skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt. 1 k.c.).

Wbrew stanowisku pozwanej, w ocenie Sądu a quo brak jest podstaw do uznania, że wymagalność roszczenia o zwrot udzielonego kredytu powstała przed datą faktycznego rozwiązania umowy. Sąd ten miał wprawdzie na uwadze treść art. 120 § 1 k.c. zaznaczył jednak, że przepis ten dotyczy zobowiązań bezterminowych, czyli takich w których termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania. W przypadku umowy kredytu terminy spełnienia świadczenia są określone w umowie – terminy zapłaty poszczególnych rat, a w przypadku rozwiązania umowy przed upływem terminu, na jaki została zawarta, wymagalność całego pozostałego do spłaty kredytu powstaje następnego dnia po dacie rozwiązania umowy. Zdaniem tego Sądu nie można zatem wiązać wymagalności roszczenia o spłatę całego kredytu z powstaniem okoliczności uzasadniających wypowiedzenie umowy. Dopóki bowiem nie nastąpi skutek w postaci rozwiązania umowy, to kredytobiorca nie jest zobowiązany do zapłaty całego kredytu, a jedynie do zapłaty rat zgodnie z umową. Dodatkowo Sąd ten zauważył, że pozwana w toku procesu nie wykazała, że przed datą wypowiedzenia umowy istniały okoliczności uzasadniające wcześniejsze wypowiedzenie umowy. Zobowiązania z umowy kredytobiorca płacił terminowo, a pierwsze opóźnienie powstało w lutym 2017 roku. Toczące się pierwotnie wobec spółki (...) postępowanie upadłościowe na podstawie wniosku m.in. W. M. zakończyło się oddaleniem w dniu 6 maja 2016 roku wniosku z powodu braku legitymacji procesowej czynnej i braku przesłanek do ogłoszenia upadłości. W toku tego postępowania ustalono, że spółka spłaca wymagalne zobowiązania, w tym kredytowe, a wierzytelności zgłaszane przez wnioskodawców są wierzytelnościami spornymi. Zagrożenie upadłością pojawiło się dopiero z chwilą złożenia przez spółkę wniosku o ogłoszenie upadłości w 2017 roku. Wystąpienie okoliczności wymienionych § 13 ust. 1 pkt. 2 umowy dawało Bankowi prawo, a nie obowiązek wypowiedzenia umowy.

Nadto, za chybiony uznał Sąd I instancji zarzut wygaśnięcia poręczenia (art. 882 k.c.). wskazując, że ww. przepis nie znajduje zastosowania do długu wynikającego z umowy kredytu. Terminy płatności długu są bowiem oznaczone, a wypowiedzenie umowy skutkuje tylko natychmiastową wymagalnością niezapłaconych rat kredytu. Ponadto, w ocenie Sądu a quo, pisma, na które powołuje się pozwana nie spełniają przesłanek z art. 882 k.c. Pozwana nie udowodniła, że w stosunku do umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 9 września 2013 roku podjęła działania wymagane przez art. 882 k.c. Zatem pozwana nie wykorzystała uprawnienia przysługującego jej na mocy powyższego przepisu.

Z kolei oceniając, czy powód skutecznie wypowiedział umowę kredytu (...) Sp. z o.o. w P. Sąd Okręgowy zaznaczył, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 75c ustawy prawo bankowe. Ponadto przepis ten nie miałby zastosowania, bowiem przyczyny wypowiedzenia umowy były inne niż wskazane w dyspozycji art. 75c Prawa bankowego. Okoliczności uzasadniające wypowiedzenie umowy zostały opisane w zawartej pomiędzy powodowym Bankiem a (...) Sp. z o.o. w P. w § 13 ust. 2, a były to m.in.: niezrealizowanie założeń przyjętych we wniosku kredytowym, znacznego obniżenia realnej wartości ustanowionego zabezpieczenia, a także wszczęcia egzekucji wobec kredytobiorcy przez innych wierzycieli. Ziszczenie się każdej z tych okoliczności uprawniało powodowy Bank do wypowiedzenia umowy kredytu. Sąd Okręgowy uznał, że powód wykazał, iż okoliczności wskazane w wypowiedzeniu umowy kredytu miały istotnie miejsce. W początkowym okresie spłaty kredytu odbywały się terminowo. Momentem krytycznym był luty 2017 r., kiedy na rachunku kredytobiorcy zaczęły powstawać zaległości. Powód wystosowywał do (...) Sp. z o.o. w P. wezwanie do zapłaty powstałej zaległości, wraz z informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Kredytobiorca poinformował kredytodawcę o zgłoszeniu wniosku o upadłość i w związku z tym rezygnacji z podejmowania czynności w zakresie postępowania restrukturyzacyjnego. W reakcji na zaistniałą sytuację powód skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i wypowiedział w dniu 24 marca 2017 r. umowę, kierując pismo zarówno do kredytobiorcy jak i do poręczyciela. W konsekwencji Sąd ten uznał, iż wypowiedzenie umowy kredytu przez powodowy Bank było prawidłowe i skuteczne, roszczenie co do wysokości zostało wykazane niekwestionowanymi przez pozwaną zestawieniami operacji na rachunku kredytu, a pozwana jako poręczyciel, odpowiada za dług (...) Sp. z o.o. w P., wynikający z umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 9 września 2013 roku, zmienianej aneksami. Niespornym jest, że w ramach postępowania upadłościowego prowadzonego wobec spółki (...), z tytułu zawartej umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 9 września 2013 r. została spłacona kwota 524.252,70 zł. Pozostała część zadłużenia nie została jednak uregulowana. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zasądził od W. M. na rzecz (...) Ziemi K. z siedzibą w K. kwotę 261.900,02 zł na podstawie art. 876 § 1 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 Prawa Bankowego. O odsetkach od zasądzonej należności głównej orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając je zgodnie z żądaniem od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty, w wysokości odsetek umownych (w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP) z zastrzeżeniem, że wysokość odsetek nie może przekroczyć wysokości odsetek maksymalnych, zgodnie z żądaniem pozwu. Na tej samej podstawie prawnej Sąd Okręgowy zasądził kwotę 193. 231,99 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za okres od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia 29 sierpnia 2019 r. O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana zaskarżając go w całości
i zarzucając:

► sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny , to jest:

A/ pominięcie dowodów, w zakresie niespełnienia przez powoda przesłanek określonych w art 75c prawa bankowego poprzez przyjęcie przez Sąd założenia, że umowa kredytowa zawarta przez strony w dniu 9 września 2013 r. Nr 32/KI/HK nie podlega regulacjom zawartym w art. 75c prawa bankowego;

B/ pominięcie dowodów z treści umowy kredytowej zawartej przez strony w dniu 9 września nr 2013 r. 32/KI/HK w zakresie dopuszczalności jej wypowiedzenia i tym samym płatności długu wynikającego ze zobowiązania kredytowego z tytułu umowy z dnia 9 września 2013 r. Nr 32/KI/HK - tym samym błędne uznanie przez Sąd, iż art 882 k.c. nie może w przedmiotowej sprawie być zastosowany;

C/ dokonanie oceny dowodu z treści pisma pozwanej z dnia 12 lutego 2016 r. w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym poprzez przyjęcie iż pismo pozwanej z dnia 12 lutego 2016 r. o zwolnienie jej z poręczenia z powołaniem na konkretną umowę z dnia 9 września 2013 r. Nr (...) nie wypełnia dyspozycji z art 882 k.c.;

► naruszenie prawa materialnego, tj.

- art 118 k.c. w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw poprzez błędną wykładnię art. 5 ust. 1 i niezastosowania ust. 2 wskazanego art. 5 - to jest uznanie, że termin przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda upłynął w dniu 31 grudnia 2020 r., podczas gdy zgodnie z treścią ust. 2 art 5 termin przedawnienia roszczenia nastąpił w dniu 19 kwietnia 2020 r.

- art 75c pkt 1 prawa bankowego poprzez jego niezastosowanie do wypowiedzenia umowy kredytowej z dnia 9 września 2013 r. NR 32/KI/HK/ przyjmując, że przedmiotowy zakres regulacji, nie ma zastosowania do wskazanej umowy;

- art 58 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy niezastosowanie reguł wskazanych w art. 75 c prawa bankowego czyni czynność prawną banku w postaci wypowiedzenia umowy kredytu nieważną w rozumieniu art 58 § 1 k.c.;

- art. 882 k.c. poprzez jego błędną wykładnię poprzez uznanie że przepis ten nie może dotyczyć, co do zasady roszczeń z tytułu umów kredytowych, podczas gdy wypowiedzenie kredytu skutkuje natychmiastową wymagalnością całości kredytu - a nie jak przyjął to Sąd - tylko zaległych rat.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przypisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc do szczegółowej analizy zarzutów apelacji na wstępie zaznaczyć należy, że Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i uznaje je za własne, ponieważ znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zarzucając skarżonemu rozstrzygnięciu sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego skarżąca w istocie polemizuje z subsumpcją poprawnie ustalonych faktów pod normy prawa materialnego, zatem błędy w tym zakresie mogą być zwalczane jedynie za pomocą zarzutów naruszenia prawa materialnego, co zresztą skarżąca również czyni w dalszej części apelacji, jakkolwiek nieskutecznie. Sąd Apelacyjny podziela bowiem dokonaną przez Sąd I instancji ocenę prawną żądania pozwu, której nie zmieniają argumenty podniesione w apelacji.

Przede wszystkim nie zasługuje na uwzględnienie zarzut zaniechania przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy postępowania dowodowego w zakresie przesłanek określonych w art. 75c prawa bankowego. Zgodnie z art. 75c ust. 1-6 ww. ustawy, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę. Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację.

Wbrew odmiennemu stanowisku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że analizowany przepis znajduje zastosowanie w rozpatrywanej sprawie, jednak powyższe samo w sobie nie czyni wspomnianego zarzutu zasadnym. Cytowany przepis został wprowadzony ustawą z 25 września 2015 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych ustaw (Dz.U. z dnia 12 listopada 2015 r. poz. 1854), zaś z art. 12 tej ustawy wynika, że banki oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dostosują swoją działalność do wymagań określonych w art. 75c ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela stanowisko skarżącej, zgodnie z którym obowiązek nałożony na banki mocą art. 12 ww. ustawy dotyczył umów „niewypowiedzianych” w dniu wejścia jej w życie. Tym samym należy zgodzić się z apelującą, że jeśli wypowiedzenie umowy zostało dokonane po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej Prawo bankowe, to powinno spełniać wymogi znowelizowanej ustawy. Zatem w dacie złożenia kredytobiorcy oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu w niniejszej sprawie (24 marca 2017 r.), Bank był już zobowiązany do wdrożenia procedury wynikającej z art. 75c Prawa bankowego.

Mimo, iż Sąd Okręgowy błędnie uznał, że przepis ten w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania, poczynił dostateczne ustalenia pozwalające na ocenę, czy zostały spełnione przesłanki wypowiedzenia umowy wynikające z tego przepisu i – co więcej – oceny takiej dokonał. Wskazał w szczególności, że powód wystosowywał do (...) Sp. z o.o. w P. wezwanie do zapłaty powstałej zaległości, wraz z informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Kredytobiorca poinformował kredytodawcę o zgłoszeniu wniosku o upadłość i w związku z tym rezygnacji z podejmowania czynności w zakresie postępowania restrukturyzacyjnego. W reakcji na zaistniałą sytuację powód skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i wypowiedział w dniu 24 marca 2017 r. umowę, kierując pismo zarówno do kredytobiorcy, jak i do poręczyciela. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż wypowiedzenie umowy kredytu przez powodowy Bank było prawidłowe i skuteczne. Sąd Apelacyjny ocenę tę podziela. W świetle powyższych niekwestionowanych przez pozwaną okoliczności nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że Bank wypełnił obowiązek wynikający z wyżej wymienionego przepisu. Co więcej, pismo o tożsamej treści jak skierowane do kredytobiorcy z 6 marca 2017 r. informujące o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia zostało przesłane również do pozwanej będącej poręczycielem, jakkolwiek obowiązek taki nie wynika z art. 75 c omawianej ustawy. Niezależnie od powyższego warto mieć na uwadze, że wypowiedzenie kredytobiorcy umowy przez Bank miało miejsce nie tylko z przyczyn wskazanych w art. 75 c prawa bankowego ale dodatkowo z przyczyn wskazanych w § 13 ust. 2 umowy (niezrealizowanie założeń przyjętych we wniosku kredytowym, znaczne obniżenie realnej wartości ustanowionego zabezpieczenia, wszczęcie egzekucji wobec kredytobiorcy przez innych wierzycieli). W świetle umowy stron niewątpliwym jest, że sama informacja od kredytobiorcy o złożeniu w dniu 23 stycznia 2017 r. wniosku o upadłość uprawniała powodowy Bank do wypowiedzenia umowy kredytu.

W konsekwencji chybiony jest zarzut naruszenia art. 58 § 1 k.c. Zarówno doktryna, jak i judykatura są zgodne co do tego, że wypowiedzenie przez bank umowy kredytowej bez zachowania wymogów procedury poprzedzającej wypowiedzenie przez bank umowy kredytu jest nieważne w świetle art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 75c ustawy z 1997 r. Prawo bankowe. Jakkolwiek ustawodawca nie przewidział wprost sankcji nieważności wypowiedzenia, to zarówno wykładnia systemowa (zamieszczenie art. 75c pod art. 75 dotyczącym wypowiedzenia oraz numeryczne powiązanie obu norm), jak i celowościowa (umożliwienie kredytobiorcy podjęcia działań zapobiegających postawieniu kredytu w stan wymagalności), nakazują przyjęcie, że przepisy art. 75c ustawy z 1997 r. Prawo bankowe mają charakter semiimperatywny (na korzyść kredytobiorcy). ( zob. T. Czech. Obowiązki banku w razie opóźnienia kredytobiorcy ze spłatą kredytu, M.Pr.Bank., 2016/12/66-7, zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 8 maja 2019 r., I ACa 833/18, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 stycznia 2019 r., V ACa 93/18, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 listopada 2019 r., I ACa 1213/18). Jednak w rozpatrywanej sprawie wobec stwierdzenia, że Bank prawidłowo wypowiedział kredytobiorcy sporną umowę kredytu, przewidziana w art. 58 § 1 k.c. sankcja nie może znaleźć zastosowania.

W dalszej kolejności na uwzględnienie nie zasługuje zarzut naruszenia art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia (...). o zmianie ustawy Kodeks Cywilny i niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018.1104) poprzez wadliwe uznanie, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu. Dokonując oceny podniesionego przed Sądem Okręgowym zarzutu przedawnienia Sąd ten miał na uwadze treść art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej Kodeks cywilny, zgodnie z którym do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1 i w konsekwencji przyjął, że w rozpoznawanej sprawie znajduje zastosowanie art. 118 zdanie 2 k.c. w świetle którego koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Prawidłowo Sąd ten uznał, że wymagalność roszczenia o zwrot całego niespłaconego kredytu powstała z dniem rozwiązania umowy o kredyt tj. z upływem 7-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od daty doręczenia kredytobiorcy oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Doręczenie wypowiedzenia umowy nastąpiło 11 kwietnia 2017 roku, czyli okres wypowiedzenia upłynął w dniu 18 kwietnia 2017 roku, zatem roszczenie jest wymagalne od dnia 19 kwietnia 2017 roku. Tym samym trzyletni bieg przedawnienia upłynąłby w dniu 31 grudnia 2020 roku. Pozew został wniesiony w dniu 30 grudnia 2020 r., co skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt. 1 k.c.). Stanowisko pozwanej, zgodnie z którym termin przedawnienia roszczenia powoda upłynął jeszcze przed złożeniem powództwa jest chybione. Wbrew odmiennemu zapatrywaniu apelującej, na gruncie niniejszego sporu nie znajduje zastosowania ust. 2 art. 5 ww. ustawy, zgodnie z którym jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Skarżąca argumentuje, że skoro w oparciu o dotychczasowe przepisy roszczenie powoda uległoby przedawnieniu w dniu 19 kwietnia 2020 r. czyli 7 miesięcy wcześniej, oznacza to, że należy stosować przepisy dotychczasowe.

Rozbieżności, jakie powstały na tle wykładni tego przepisu zostały rozwiane przez Sąd Najwyższy w uchwale z 13 maja 2022 r. podjętej w sprawie III CZP 46/22, w której Sąd ten przesądził, że trzyletni termin przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi, który rozpoczął bieg i nie upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy z 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1104), kończy się ostatniego dnia roku kalendarzowego (art. 118 zdanie drugie k.c. w związku z art. 5 ust. 1 powołanej ustawy). W uzasadnieniu do uchwały wskazano m.in., że jako zasadę w przypadku roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej i w tym dniu nieprzedawnionych przyjęto stosowanie nowego prawa, co wynika wprost z art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej. Zgodnie z tym przepisem, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej i w tym dniu nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie tej ustawy przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą. Pozostałe rozwiązania zawarte w art. 5 ust. 2-4 ustawy nowelizującej mają charakter wyjątków, modyfikujących w różnym zakresie regułę przyjętą w art. 5 ust. 1. Bieg terminu przedawnienia roszczeń, rozpoczęty przed wejściem w życie ustawy nowelizującej, podlega w konsekwencji od chwili jej wejścia w życie nowym regulacjom, co implikuje zastosowanie także art. 118 zdanie drugie k.c. Oznacza to, że koniec tego terminu, stosownie do art. 118 zdanie drugie k.c. mającego w tym przypadku zastosowanie zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej, przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin ten jest krótszy niż dwa lata. Reguła ta, mająca swoje bezpośrednie źródło w nakazie stosowania nowego prawa do biegu terminów przedawnienia roszczeń nieprzedawnionych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, ma ogólny charakter i dotyczy co do zasady każdego terminu wchodzącego w zakres zastosowania art. 118 zdanie drugie k.c. w nowym brzmieniu, w tym trzyletniego terminu przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ograniczając dalsze rozważania do tej ostatniej kategorii roszczeń, Sąd Najwyższy podkreślił, że do odmiennych wniosków nie prowadzi art. 5 ust. 2 ustawy nowelizującej, który dotyczy sytuacji, w której ustawa nowelizująca prowadzi do skrócenia terminu przedawnienia, co odnosi się przede wszystkim do dziesięcioletniego terminu przewidzianego w art. 118 k.c. w dawnym brzmieniu. W takim przypadku ponowne rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia z dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej mogłoby – mimo jego skrócenia – skutkować w niektórych przypadkach dodatkowym odsunięciem w czasie momentu przedawnienia w zestawieniu z dawnym stanem prawnym, toteż jednocześnie przyjęto, że jeśli przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej niż przy uwzględnieniu terminu skróconego, ale biegnącego ex novo z dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy nowelizującej).

Sąd Najwyższy podkreślił, że przepis art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy nowelizującej nie wyraża natomiast samodzielnej normy modyfikującej skutki nakazu bezpośredniego stosowania nowego prawa (art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej) w każdym przypadku, w którym – m.in. z racji zastosowania nowego art. 118 zdanie drugie k.c., ale nie tylko (por. np. art. 568 § 2 k.c. w nowym brzmieniu) – upływ terminu przedawnienia następuje później niż według regulacji dotychczasowych. Przepis art. 5 ust. 2 stanowi wyodrębnioną redakcyjnie całość normatywną złożoną z dwóch następujących po sobie zdań, z których drugie, poprzedzone przeciwstawnym spójnikiem „jednak”, jest modyfikatorem pierwszego, zmierzającym do eliminacji niepożądanych konsekwencji mogących wynikać z techniki intertemporalnej zastosowanej w zdaniu pierwszym, zakładającej ponowne rozpoczęcie biegu skróconego terminu przedawnienia z dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej. Mechanizm ten, podobnie jak zasada bezpośredniego stosowania ustawy nowej przyjęta w art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej, nawiązuje do tradycyjnego w polskiej legislacji rozwiązania, według którego skrócony – zgodnie z regułami nowego prawa – termin przedawnienia rozpoczyna bieg ponownie z dniem wejścia w życie nowej regulacji prawnej; gdyby jednak przedawnienie rozpoczęte przed wejściem w życie nowego prawa miało nastąpić przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (por. art. XLIII pkt 2 (...) in fine, art. XIX pkt 2 (...) in fine i art. XXXV pkt 2 (...) in fine).

Co najistotniejsze w tej sprawie, Sąd Najwyższy podkreślił we wspomnianej uchwale, że rozwiązanie to nie odnosi się do sytuacji, w której nowe prawo nie zmienia długości terminu przedawnienia lub przewiduje termin dłuższy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1967 r., II PR 250/67, niepubl., w którym zanegowano stosowanie art. XXXV pkt 2 (...) w razie tożsamości terminu przedawnienia pod rządami kodeksu zobowiązań i kodeksu cywilnego, a także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1938 r., II C 414/38, Zb. Urz. 1939, poz. 290 i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 r., III UZP 2/08, OSNP 2009, nr 13-14, poz. 185).

Odmienność sprowadzająca się do tego, że treść normatywna art. XLIII pkt 2 (...), art. XIX pkt 2 (...) i art. XXXV pkt 2 (...) była objęta jednym zdaniem złożonym rozdzielonym średnikiem, podczas gdy w art. 5 ust. 2 ustawy nowelizującej ujęto ją w dwóch następujących po sobie zdaniach, nie stwarza podstawy do zasadniczo odmiennego rozumienia tej regulacji, tym bardziej, jeżeli zważyć, że jej oparcie na wzorcu art. XXXV pkt 2 (...) wynika wprost z uzasadnienia projektu ustawy nowelizującej (por. druk Sejmu VIII kadencji nr (...)). Pogląd, że art. 118 zdanie drugie k.c., wydłużający termin przedawnienia do końca roku kalendarzowego, może mieć zastosowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej – również do terminów przedawnienia, których bieg rozpoczął się przed wejściem tej ustawy w życie, znajduje odzwierciedlenie w wypowiedziach nauki, w których podnosi się trafnie – nie czyniąc dystynkcji w zależności od tego, czy dłużnik jest konsumentem – że z przyjętej w art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej zasady stosowania ustawy nowej wynika, iż terminy przedawnienia roszczeń powstałych pod rządami dawnego stanu prawnego, nie krótsze niż dwa lata, upływają na koniec roku kalendarzowego, a tym samym zostają z chwilą wejścia w życie ustawy nowelizującej przedłużone, względnie, że jeżeli wydłużany ustawą nowelizującą termin przedawnienia rozpoczął bieg, lecz nie upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, to z tym dniem ulega on wydłużeniu zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego w znowelizowanym brzmieniu, przy czym uwzględnieniu podlega jego dotychczasowy bieg przed tym dniem. Zauważa się również, co sprowadza się do tożsamego rezultatu, że art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej pociąga za sobą „automatyczny” skutek zastosowania nowego prawa do roszczeń nieprzedawnionych w dniu wejścia w życie tej ustawy, co dotyczy m.in. uwzględniania nowego reżimu wyznaczania końcowego dnia terminu przedawnienia.

Zatem art. 5 ust. 2 ww ustawy nie odnosi się do trzyletniego terminu przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, który nie uległ skróceniu zgodnie z ustawą nowelizującą. W przekonaniu Sądu Najwyższego do odmiennych wniosków niż wynikające z brzmienia i systematyki art. 5 ustawy nowelizującej nie skłaniają argumenty pozajęzykowe związane z celem nowelizacji i specyfiką sytuacji, w której chodzi o relację między przedsiębiorcą a konsumentem. Ustawa nowelizująca – w zgodzie z jej motywami – doprowadziła do znaczącego wzmocnienia sytuacji konsumenta wobec przedsiębiorcy, łącząc z upływem przedawnienia skutek w postaci niemożności żądania zaspokojenia roszczenia przeciwko konsumentowi, podlegającej uwzględnieniu przez sąd w ramach subsumpcji bez potrzeby podniesienia zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 ¹ k.c.). Z myślą o ochronie konsumenta przewidziano także rozwiązania międzyczasowe chroniące konsumenta w sposób szczególny – w przeciwieństwie do innych uczestników obrotu – przed skutkami skrócenia terminów przedawnienia określonych w art. 118 i art. 125 § 1 k.c. w dawnym brzmieniu (art. 5 ust. 3 ustawy nowelizującej) oraz nakazujące stosowanie nowej korzystnej dla konsumentów regulacji skutku upływu przedawnienia (art. 117 § 2 ¹ k.c.) nawet do roszczeń już przedawnionych przysługujących przeciwko konsumentom, z tym skutkiem, że przedawnienie ma w tym przypadku podlegać uwzględnieniu przez sąd bez względu na niepodniesienie zarzutu (por. druk Sejmu VIII kadencji nr (...)). Sąd Najwyższy podkreślił jednak, że celem art. 118 zdanie drugie k.c. nie jest ochrona konsumenta, choć ograniczenie zakresu ustaleń faktycznych koniecznych do stwierdzenia, że doszło do przedawnienia może mieć znaczenie zwłaszcza przy przedawnieniu uwzględnianym z urzędu na korzyść konsumenta. Przepis ten – odmiennie niż nowy art. 117 § 2 ¹ k.c. – wyraża rozwiązanie przewidziane dla ogółu roszczeń, których termin przedawnienia jest nie krótszy niż dwa lata, bez względu na konfigurację podmiotową, w której roszczenie powstało. Racją jest, że skutkiem tego unormowania jest przedłużenie terminu przedawnienia – w zależności od okoliczności sprawy – o czas nie dłuższy niż rok. Regulacja ta jest jednak neutralna z punktu widzenia relacji przedsiębiorca – konsument w tym sensie, że może powołać się na nią zarówno przedsiębiorca przeciwko konsumentowi, jak również konsument przeciwko przedsiębiorcy. Ustawodawca nie dostrzegł w tym przypadku potrzeby wprowadzenia szczególnej regulacji intertemporalnej, która chroniłaby konsumenta przed skutkami tego unormowania. Brak ten nie może być jednak traktowany jako przypadkowy, mając na względzie świadomość ustawodawcy, że wejście w życie art. 118 zdanie drugie k.c. doprowadzi do wydłużenia objętych nim terminów przedawnienia (por. druk Sejmu VIII kadencji nr (...)) i okoliczność, że unormowania takie zostały w ustawie nowelizującej przewidziane w innych sytuacjach.

Wreszcie, zdaniem Sądu Najwyższego, nie można również przekonująco twierdzić, by taki rezultat wykładni burzył podstawowe założenia o racjonalności ustawodawcy. Dostrzec trzeba, po pierwsze, że nakaz stosowania art. 118 zdanie drugie k.c. do roszczeń nieprzedawnionych, których termin przedawnienia rozpoczął bieg przed wejściem w życie ustawy nowelizującej, odpowiada założeniu, według którego nowe prawo stanowi regulację doskonalszą, w większym stopniu odpowiadającą aktualnym stosunkom społecznym. Po drugie, rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia nie stwarza uzasadnionej podstawy do prawnej ochrony zaufania po stronie dłużnika co do tego, że przedawnienie nastąpi w określonym terminie, a tym bardziej do konstruowania swoistej ekspektatywy uniknięcia przymusu egzekucyjnego na skutek uchylania się od wykonania zobowiązania przez wystarczająco długi czas (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r., II UZP 5/08, OSNAP 2009, nr 1-2, poz. 17). Pożądanym i preferowanym sposobem doprowadzenia do wygaśnięcia zobowiązania jest jego wykonanie przez dłużnika (art. 353 i art. 354 § 1 k.c.), a skutek w postaci oczekiwanego przedawnienia może zostać w każdej chwili udaremniony przez podjęcie stosownych działań ze strony wierzyciela. Po trzecie, odmowa udzielenia sądowej ochrony prawnej roszczeniu majątkowemu na skutek przedawnienia, choć uzasadniona dążeniem do ustabilizowania długotrwałego stanu faktycznego i innymi argumentami składającymi się na ratio przedawnienia w prawie cywilnym, następuje kosztem wierzyciela jako dysponenta prawa podmiotowego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2021 r., III CZP 79/19, OSNC 2021, nr 12, poz. 79), a tym samym stanowi sytuację wyjątkową z punktu widzenia porządku prawnego (art. 64 ust. 2 Konstytucji RP). Racje te odnoszą się również do sytuacji, w której zobowiązanym do zadośćuczynienia roszczeniu jest konsument. Reasumując, termin przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie nie uległ zmianie, w związku z czym nowelizację stosuje się w całej rozciągłości. W konsekwencji roszczenie powoda uległoby przedawnieniu w dniu 31 grudnia 2020 roku, do czego ostatecznie nie doszło wobec wniesienia pozwu w dniu 30 grudnia 2020 r, jak prawidłowo przyjął Sąd I instancji.

Chybione są również zarzuty dotyczące błędnej wykładni art. 882 k.c. bowiem Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że przepis ten nie znajduje zastosowania do długu wynikającego z przedmiotowej umowy kredytu. Zgodnie z jego treścią jeżeli termin płatności długu nie jest oznaczony albo jeżeli płatność długu zależy od wypowiedzenia, poręczyciel może po upływie sześciu miesięcy od daty poręczenia, a jeżeli poręczył za dług przyszły – od daty powstania długu żądać, aby wierzyciel wezwał dłużnika do zapłaty albo z najbliższym terminem dokonał wypowiedzenia. Jeżeli wierzyciel nie uczyni zadość powyższemu żądaniu, zobowiązanie poręczyciela wygasa. Terminy płatności długu wynikającego z przedmiotowej umowy są oznaczone, a wypowiedzenie umowy skutkuje tylko natychmiastową wymagalnością niezapłaconych rat kredytu. Kredyt udzielony spółce był opatrzony terminem zapłaty od początku, a jeśli termin był modyfikowany, to zawsze za zgodą poręczycielki – pozwanej W. M.. Ponadto – jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy – pisma, na które powołuje się pozwana, nie spełniają przesłanek z art. 882 k.c. W żadnym z pism pozwana nie żądała ani wezwania dłużnika do zapłaty, ani dokonania wypowiedzenia umowy, z której powód wywodzi swoje roszczenie. Pismo pozwanej z 12 lutego (...). nie zawierało żądania, aby wierzyciel wezwał dłużnika do zapłaty albo dokonał wypowiedzenia. Wszak wniosek „o zwolnienie z poręczenia i zastąpienie go innym” nie może być utożsamiany z wykonaniem uprawnienia zawartego w powołanym artykule. Wobec tego nie można uznać za zasadne podnoszenia zarzutu błędnej oceny dowodu z treści pisma pozwanej z dnia 12 lutego 2016 roku. Z kolei pismo z 11 lutego 2016 r., w treści którego pozwana wyraziła sprzeciw wobec odnowienia kredytu zaciągniętego przez (...) Sp. z o.o. w P. dotyczy innego zobowiązania niż objęte niniejszym pozwem. W konsekwencji zasadnie uznał Sąd I instancji, że pozwana nie udowodniła, by w stosunku do umowy o kredyt inwestycyjny z 9 września 2013 r podjęła działania wymagane przez art. 882 k.c.

Omówione względy uzasadniały oddalenie apelacji w całości na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wynikającą z § 2 pkt 7 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. tj. Dz.U. 2018.265 ze zm.