Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący:	SSA Marian Baliński (spr.)
Sędziowie:	SA Piotr Feliniak SO del. Sławomir Wlazło
Protokolant:	st. sekr. sądowy Łukasz Szymczyk

przy udziale H. T., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2013 r.

sprawy

I. S.

oskarżonej z art. 148 §1 kk; art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zw. z art. 157 §2 kk w zw. z art.11 §2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 12 sierpnia 2013 r., sygn. akt III K 66/13

na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 624 §1 kpk

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonej – adw. K. R. i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego O. S. – adw. P. L. po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł tytułem należności za pomoc prawną udzieloną oskarżonej i oskarżycielowi posiłkowemu O. S. w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II AKa 240/13

UZASADNIENIE

I. S. oskarżona została o to, że:

I. w nocy z 20 na 21 września 2012r, w lokalu mieszkalnym położonym w budynku Przedszkola Gminnego w W. nr (...), Gm. R., woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia swojej 7-letniej córki K. S. poprzez pięciokrotne zadanie uderzeń nożem kuchennym o długości ostrza 10,5 cm, w okolice przedniej powierzchni klatki piersiowej w rzucie mostka i w okolicach przymostkowych i jednego uderzenia w tylną powierzchnię tułowia w okolicy przykręgosłupowej prawej na wysokości grzebienia łopatki spowodowała u w/w obrażenia w postaci: przebicia płuca lewego (z jego spadnięciem), rany przebijającej serce, nacięcia ściany aorty i pnia tętnicy płucnej, uszkodzenia ściany żołądka, rany przebijającej wątrobę, płynnego krwiaka w obu jamach opłucnych, które to rany kłute klatki piersiowej z uszkodzeniem narządów wewnętrznych i następowym wykrwawieniem organizmu skutkowały zgonem K. S. tj. o czyn z art. 148 § 1 kk

II. w nocy z 20 na 21 września 2012r. w lokalu mieszkalnym położonym w budynku Przedszkola Gminnego w W. nr (...), Gm. R., woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, działając w zamiarze bezpośrednim usiłowała pozbawić życia swojego 10-letniego syna O. S. w ten sposób, że poprzez sześciokrotne zadanie mu uderzeń nożem kuchennym o długości ostrza 10,5 cm w okolice klatki piersiowej i dłoni spowodowała u w/w obrażenia w postaci rany kłutej przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej długości 0,5 cm zlokalizowanej przy bocznej powierzchni mięśnia piersiowego, rany kłutej przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej długości 1 cm zlokalizowanej przy przedniej powierzchni mięśnia naramiennego lewego, rany kłutej przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej długości 3 cm zlokalizowanej w połowie długości pomiędzy przyczepem mostkowym obojczyka, a brodawką sutkową lewą rany ciętej grzbietu śródręcza prawego długości około 3 cm, rany ciętej grzbietowej powierzchni nadgarstka prawego długości około 1,5 cm, rany ciętej dłoni lewej długości około 2 cm zlokalizowanej w przestrzeni pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym lewym, które to skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres trwający poniżej 7 dni - lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na reakcję obronną i ucieczkę nieletniego O. S., tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 §2 kk

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 66/13 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, uznał I. S. za winną dokonania czynu zarzucanego jej w punkcie I. aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 148 § 1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył oskarżonej karę 25 lat pozbawienia wolności oraz winną dokonania czynu zarzucanego jej w punkcie II. aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk i art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonej karę 15 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji wymierzył I. S. karę łączną 25 lat pozbawienia wolności, orzekł również od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego O. S. kwotę 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Orzeczenie zawiera rozstrzygniecie o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności, o dowodach rzeczowych oraz o kosztach postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonej w części dotyczącej wymiaru kary zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej oskarżonej I. S. w wysokości 25 lat pozbawienia wolności, podczas gdy zdaniem skarżącego dla osiągnięcia celów kary wystarczy jej znacznie niższy wymiar, tym bardziej że nie istnieje niebezpieczeństwo powrotu do przestępstwa oskarżonej.

Mając powyższy zarzut na uwadze, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonej, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o utrzymanie w mocy wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 12 sierpnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 66/13.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca poparł apelację i wnioski w niej zawarte prokurator oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wnieśli o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.

Argumentacja obrońcy sprowadza się w istocie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, który w sposób wnikliwy rozważył istniejące okoliczności wpływające na zaostrzenie represji karnej wobec oskarżonej I. S. a jednocześnie prawidłowo uzasadnił brak istotnych przesłanek łagodzących.

Z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut w kategorii ocen, można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Nie każda bowiem różnica w ocenie wymiaru kary ów zarzut może uzasadniać, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować.

O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji gdy, jak w niniejszej sprawie, Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. Nie można zasadnie dowodzić rażącej niewspółmierności kary także wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego będące wyrazem zasady sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 10 kwietnia 1996 r. II AKa 85/96, publ. KZS 1996/4/42; wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 1996 r. II AKr 463/95, publ. OSA 1996/7-8/27 i z dnia 22 czerwca 1995 r. II AKr 178/95, publ. Prok. i Pr. 1996/2-3/25 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973 r. III KR 254/73, publ. OSNPG 1974/3-4/51).

W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom obrońcy, zawartym w dość lakonicznym uzasadnieniu, przestępstwa przypisane I. S. niewątpliwie cechuje bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości.

Nadużywająca alkoholu oskarżona I. S., działając pod wpływem skrajnie irracjonalnego impulsu, bez jakichkolwiek ku temu pobudek, ugodziła w najwyższe dobro, które miała obowiązek chronić, tj. życie i zdrowie swoich dzieci.

Zaatakowała je podczas snu, kiedy nie miały one żadnych szans na obronę, co w konsekwencji doprowadziło do natychmiastowej śmierci siedmioletniej córki i naraziło na śmierć dziesięcioletniego syna. Jedynie szybka reakcja chłopca, który obudził się podczas zadawania ciosów, wyrwał jej nóż, zaczął krzyczeć i uciekł do kuchni spowodowała, że uratował własne życie.

Postawa oskarżonej wobec własnych dzieci, co słusznie podkreślił Sąd meriti, budzi odrazę i potępienie. Wywołuje także krańcowe niezrozumienie, zwłaszcza wobec faktu, iż I. S. zaangażowana była w życie lokalnej społeczności oraz pomoc dzieciom niepełnosprawnym, jawiła się również jako opiekuńcza matka.

Sąd Okręgowy należycie eksponując powyższe okoliczności wykazał winę oskarżonej w sposób niebudzący wątpliwości.

Okoliczności łagodzące przywoływane przez skarżącego, iż I. S. uświadomiwszy sobie swoje czyny usiłowała sprowadzić pomoc a także, iż obecnie wykazuje krytyczny stosunek do swoich czynów, jest nadto osobą nie karaną, żadną miarą nie są w stanie zrównoważyć argumentów, które podniósł sąd I instancji uzasadniając wymierzenie jej kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Apelacyjnego kara ta jest karą sprawiedliwą, dodatkowo bowiem uwzględnić należy, iż została wymierzona z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji.

Za chybiony uznać również zarzut naruszenia art. 46 § 1 kk, z uwagi na zasądzenie na rzecz O. S. kwoty 50000 zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W sprawie tej należało uwzględnić ogrom psychicznych i fizycznych cierpień syna oskarżonej.

Słusznie pełnomocnik pokrzywdzonego powołał tu stanowisko judykatury, w myśl którego, miarkowania obowiązku naprawienia krzywd z powodu złego stanu majątkowego zobowiązanego, nie powinno się stosować w sytuacji wyrządzenia ich umyślnie na osobie, gdyż sprzeciwiają się temu zasady współżycia społecznego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 1984 r. sygn. akt III CRN 269/84 LEX nr 8664).

O kosztach obrońcy z urzędu oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego za pomoc prawną udzieloną w postępowaniu odwoławczym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.624§1 k.p.k. uznając, iż ich uiszczenie przez oskarżonej byłoby zbyt uciążliwe.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.