Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka (spr.)

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska

SSA Lucyna Guderska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 r. w Łodzi

sprawy B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. akt: VIII U 947/10,

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że ustala, iż wysokość emerytury B. W. winna być ustalona ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 66,66 % (sześćdziesiąt sześć i sześćdziesiąt sześć setnych procenta) za lata: 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1996, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie.

Sygn. akt III AUa 172/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w punkcie pierwszym zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z dnia 3 grudnia 2009 r., zmienionej decyzjami z dnia 8 kwietnia 2010 r. i 8 kwietnia 2011 r., w ten sposób, że ustalił, że wysokość emerytury B. W. winna być ustalona ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 67,61 % za lata 1974 – 1977, 1981 – 1985, 1988, 1992, 1998, 2000 – 2007; w punkcie drugim roszczenie B. W. o odsetki przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.; w punckie trzecim oddalił odwołanie w pozostałym zakresie.

Wydając zaskarżony wyrok sąd pierwszej instancji za podstawę orzeczenia przyjął następujące ustalenia faktyczne:

B. W. urodziła się w dniu (...) W dniu 13 marca 2009 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o przyznanie emerytury. Decyzją z dnia 1 kwietnia 2009 r. ZUS przyznał wnioskodawczyni emeryturę od dnia 1 marca 2009 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1971, 1977, 1981, 1982-1985, 1988, 1995-1998, 2000-2007, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 58,73 %. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto 32 lata i 7 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 11 miesięcy okresów nieskładkowych. Wskazano, że nie zaliczono do stażu pracy okresów od dnia 5 października 1994 r. do dnia 28 października 1994 r. i od dnia 7 listopada 1994 r. do dnia 30 listopada 1994 r., ponieważ dokumentacja zawarta w aktach nie potwierdza zatrudnienia w powyższym okresie.

W dniu 21 maja 2009 r. wnioskodawczyni dostarczyła kserokopie list płac, w których uwzględnione zostały kwoty wypłaconych zasiłków chorobowych z okresu zatrudnienia w (...).

W związku z potwierdzeniem okresu ubezpieczenia z tytułu prowadzenia przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej od dnia 1 marca 1999 r. do dnia 31 stycznia 2000 r., okres powyższy decyzją zaliczkową z dnia 29 lipca 2009 r. został doliczony do stażu pracy. Nie zaliczono natomiast okresu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 31 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 1999 r. z uwagi na błędne deklaracje rozliczeniowe. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1976, 1977, 1981, 1982-1985, 1988, 1992, 1996- 1998, 2000-2007, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 62,62 %. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto 33 lata i 6 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 11 miesięcy okresów nieskładkowych.

W dniu 30 września 2009 roku wnioskodawczyni złożyła kserokopie kart wynagrodzeń za listopad i grudzień 1998 roku z Drukarni (...) oraz druk Rp-7 za 1975 rok z Zakładów (...).

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 grudnia 2009 r. ZUS dokonał przeliczenia emerytury B. W. od dnia 1 marca 2009 r., to jest od nabycia prawa do emerytury. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest lata 1975-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1996, 1998, 2000-2007. Do podstawy wymiaru nie wliczono wynagrodzenia wnioskodawczyni za okres od dnia 8 grudnia 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. z (...), gdyż z załączonej kopii listy płac nie wynika za jaki okres wynagrodzenie wypłacono, oraz za okres od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 31 grudnia 1974 r. z Zakładów (...), gdyż z dołączonego zaświadczenia nie wynika w jakim okresie obowiązywał podany zarobek. Za powyższe okresy przyjęto wynagrodzenie minimalne. Ponadto z kart wynagrodzeń za 1985 rok nie uwzględniono premii z zysku w kwocie 9.200 zł, gdyż od wypłat z zysku nie było obowiązku odprowadzania składek na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 roku w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy.

Po ponownej analizie akt ZUS decyzją z dnia 8 kwietnia 2010 r. ponownie przeliczył wysokość emerytury wnioskodawczyni od dnia 1 marca 2009 r. w ten sposób, że do wynagrodzenia za okres od dnia 1 stycznia 1981 r. do dnia 31 lipca 1981 r. doliczono tzw. „dodatek drożyźniany" w kwocie 9.000 zł miesięcznie. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony z najkorzystniejszych 20 lat kalendarzowych 1975-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1996, 1998, 2000-2007 wyniósł 64,31 %. Do podstawy wymiaru nie wliczono wynagrodzenia za okres od dnia 8 grudnia 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. z (...), gdyż z załączonej kserokopii listy płac nie wynika za jaki okres wypłacono podane wynagrodzenia oraz za okres od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 31 grudnia 1974 r. z Zakładów (...), ponieważ z załączonego zaświadczenia nie wynika jakiego okresu dotyczył zarobek. W związku z powyższym za wskazane okresy przyjęto wynagrodzenie minimalne. Nadto z kart wynagrodzeń za 1985 rok nie uwzględniono premii z zysku w kwocie 9.200 zł, gdyż od wypłat z zysku nie było obowiązku odprowadzania składki.

W związku z przedłożeniem listy płatniczej zasiłków wypłaconych w grudniu 1998 r. z okresu zatrudnienia w Drukarni (...) ZUS decyzją z dnia 8 kwietnia 2011 r. ponownie przeliczył wysokość emerytury wnioskodawczyni od 1 marca 2009 r. w ten sposób, że do dotychczas uznanych zarobków za 1998 rok przyjęto za okres zasiłku chorobowego (od dnia 8 grudnia 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.) kwotę 684,80 zł w miejsce minimalnego wynagrodzenia 387,12 zł. Łącznie za 1998 rok przyjęto kwotę 9.338,80 zł, natomiast za 1999 rok przyjęto kwotę 10.625,46 zł powiększając dotychczas przyjęte wynagrodzenie w kwocie 9.955,86 zł o kwotę 669,60 zł tytułem zasiłku chorobowego za okres od dnia stycznia 1999 roku do dnia 31 stycznia 1999 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony z najkorzystniejszych 20 lat kalendarzowych: 1975-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1996, 1998, 2000-2007 wyniósł 64,41 % (podwyższenie wskaźnika zostało spowodowane doliczeniem kwoty za 1998 rok).

B. W. w okresie od dnia 13 listopada 1968 r. do dnia 2 grudnia 1975 roku była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...), początkowo jako stażystka, następnie brakarka, a po ukończeniu kursu maszyn księgowych - została oddelegowana na stanowisko księgowej, gdzie pracowała od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 2 grudnia 1975 r. Dokumentacja płacowa za lata 1968-1974 nie zachowała się. Wynagrodzenie wnioskodawczyni za okres od dnia 1 stycznia 1975 r. do

dnia 2 grudnia 1975 r. wyniosło 32.111 zł.

W okresie od dnia 4 grudnia 1975 r. do dnia 30 czerwca 1989 r. wnioskodawczyni była zatrudniona w (...), przy czym:

- od dnia 4 grudnia 1975 r. do dnia 31 lipca 1981 r. na stanowisku starszej księgowej w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym od dnia 26 października 1977 r. do dnia 15 września 1980 r. przebywała na bezpłatnym urlopie wychowawczym,

- od dnia 1 sierpnia 1981 r. do dnia 31 listopada 1983 r. na samodzielnym stanowisku ds. księgowości w pełnym wymiarze czasu pracy,

- od dnia 1 grudnia 1983 r. do dnia 30 września 1987 r. na stanowisku specjalisty ds. księgowości w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym od dnia 12 listopada 1985 r. do dnia 30 września 1987 r. skarżąca przebywała na urlopie macierzyńskim,

- od dnia 1 października 1987 r. do dnia 30 czerwca 1989 r. na stanowisku specjalisty ds. księgowości na 3/4 etatu.

Umowa o pracę z dnia 4 grudnia 1975 r. przewidywała, że wynagrodzenie wnioskodawczyni wynosiło 2.800 zł miesięcznie. Zatem zarobek skarżącej za okres od dnia 4 grudnia 1975 r. do dnia 31 grudnia 1975 r. przy uwzględnieniu stawki miesięcznej 2.800 zł, wyniósł 2.529 zł, a od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 1976 roku - 33.600 zł.

Wynagrodzenie wnioskodawczyni wynosiło:

- w roku 1977 - 30.893 zł,

- w roku 1978 - 0 zł,

- w roku 1979 - 0 zł,

- w roku 1980 - 7.150 zł,

- w spornym roku 1981 zasadnicze wynagrodzenie wnioskodawczyni zostało określone na kwotę 3.600 zł miesięcznie, a od dnia 1 grudnia 1981 r. na kwotę 4.200 zł. Wnioskodawczyni zostały wypłacone następujące kwoty: z tytułu płacy zasadniczej - 37.870 zł, z tytułu zasiłków chorobowych - 8.330 zł, z tytułu „dodatku drożyźnianego" - 10.500 zł, z tytułu rekompensaty – 800 zł. Razem: 57.500 zł (bez kwoty 48.370 zł z (...));

- w roku 1982 - 94.900 zł

- w roku 1983 - 122.372 zł,

- w roku 1984 - 220.093 zł,

- w spornym roku 1985 zasadnicze wynagrodzenie wnioskodawczyni zostało określone na kwotę 9.200 zł miesięcznie, a od dnia 1 marca 1985 r. - 10.500 zł plus 16 % dodatek stażowy. Skarżącej zostały wypłacone następujące kwoty: z tytułu płacy zasadniczej - 62.299 zł, z tytułu dodatku stażowego - 17.098 zł, z tytułu zasiłków chorobowych - 8.330 zł, z tytułu „dodatku drożyźnianego" - 40.788 zł, z tytułu rekompensaty - 16.610 zł, z tytułu „bilansówki" - 4.100 zł, z tytułu premii za 1985 rok - 2.242 zł, z tytułu nagrody z funduszu rez. - 4.000 zł, z tytułu premii z zysku - 9.200 zł. Razem: 156.337;

- w roku 1986 - 0 zł,

- w roku 1987 - 88.441 zł;

- w spornym roku 1988 zasadnicze wynagrodzenie wnioskodawczyni zostało określone: za styczeń-maj - 15.000,00 zł, za czerwiec-lipiec - 16.500,00 zł, za sierpień-wrzesień - 24.000,00 zł, za październik-grudzień 27.750,00 zł. Wnioskodawczyni uzyskiwała dodatek stażowy do października 19 %, od listopada – 20 %. Skarżącej zostały wypłacone następujące kwoty: z tytułu płacy zasadniczej - 239.250,00 zł, z tytułu dodatku stażowego - 46.012,00 zł, z tytułu „dodatku drożyźnianego" - 9.000,00 zł, z tytułu premii - 150.357,00 zł, z tytułu dodatków - 22.800,00 zł. Razem: 467.419,00 zł;

- w roku 1989 - 448.180,00 zł.

W okresie od dnia 8 stycznia 1990 r. do dnia 31 października 1992 r. wnioskodawczyni była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Handlowo - Usługowo - Produkcyjnym (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością rozliczała się w powyższym okresie deklaracjami bezimiennymi. Dokumentacja płacowa za okres od 1990 roku do 1991 roku nie zachowała się.

Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 31 października 1992 r. uzyskiwała zarobki: z tytułu wynagrodzenia zasadniczego - 20.129.032 zł, z tytułu zasiłków chorobowych - 10.100.000 zł. W okresie od dnia 1 listopada 1992 r. do dnia 30 grudnia 1992 r. nadal przebywała na zwolnieniu lekarskim i z tego tytułu uzyskała zasiłek chorobowy w wysokości 6.100.000 zł.

Przy uwzględnieniu udokumentowanych przez wnioskodawczynię okresów zatrudnienia oraz przy przyjęciu:

-

w okresie zatrudnienia od dnia 13 listopada 1968 r. do dnia 2 grudnia 1975 r. w Zakładach (...) wynagrodzenia za sporny okres od dnia 1 stycznia 1975 r. do dnia 2 grudnia 1975 r. zgodnego z kartoteką zarobkową za ten okres w wysokości 32.111 zł,

-

w okresie zatrudnienia od dnia 4 grudnia 1975 r. do dnia 30 czerwca 1989 r. (...) wynagrodzenia za sporny okres:

•

od dnia 4 grudnia 1975 r. do dnia 31 grudnia 1975 r. oraz za 1976 rok w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze wynikające z umowy o pracę z dnia 3 grudnia 1975 r. w wysokości 2.800,00 zł miesięcznie, w wysokości: za 1975 rok - 2.529,00 zł, za 1976 rok - 33.600,00 zł,

•

za 1981 rok w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze oraz kwoty wypłaconych za ten okres zasiłków wynikających z karty wynagrodzenia za ten rok jako wyrównanie, dodatków drożyźnianych i rekompensat (bez wypłaty określonej jako wypłata z (...) w kwocie 48.370,00 zł) w wysokości 57.500,00 zł,

•

za 1985 rok w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze oraz kwot wypłaconych za ten okres zasiłków wynikających z karty wynagrodzenia za ten rok jako wyrównanie, dodatku stażowego, rekompensat, tzw. „balansówki", premii za 1985 rok oraz nagrody z funduszu rezerwowego i premii z zysku w wysokości 156.337,00 zł,

•

1988 rok w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze wynikające z karty wynagrodzenia za ten rok oraz angaży, dodatku stażowego, premii, dodatku drożyźnianego oraz dodatku w wysokości 467.419,00 zł,

- w okresie zatrudnienia od dnia 8 stycznia 1990 r. do dnia 31 października 1992 r. (...) wynagrodzenia za sporny okres:

•

od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 30 października 1992 r. wynagrodzenia i zasiłków wyliczonych w oparciu o zachowaną kartę zasiłkową,

•

pobierania zasiłku po ustaniu obowiązku ubezpieczenia od dnia 1 listopada 1992 r. do dnia 31 grudnia 1992 r.,

- w okresach spornych, w których nie udowodniono wysokości wynagrodzeń, tj. za okres zatrudnienia w Zakładach (...) od dnia 13 listopada 1968 r. do dnia 31 grudnia 1974 r. oraz za lata 1990-1991 przy przyjęciu najniższego wynagrodzenia obowiązującego w j.g.u.

wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1998, 2000-2007,wyniósł 67,61%.

Podstawa wymiaru składek z poszczególnych najkorzystniejszych 20 lat (według wyliczeń opinii biegłego z zakresu rachunkowości w wariancie V) wynosi:

1) 1974 rok - 27.110,00 zł, a wwpw wynosi 70,93 %,

2) 1975 rok - 34.640,00 zł, a wwpw wynosi 73,77 %,

3) 1976 rok - 33.600,00 zł, a wwpw wynosi 65,41 %,

4) 1977 rok - 30.893,00 zł, a wwpw wynosi 56,01 %,

5) 1981 rok - 57.500,00 zł, a wwpw wynosi 62,32 % (po pomniejszeniu o kwotę z (...) 48.370,00 zł - wyliczenie własne),

6) 1982 rok - 94.900,00 zł, a wwpw wynosi 67,99 %,

7) 1983 rok - 122.372,00 zł, a wwpw wynosi 70,45 %,

8) 1984 rok - 220.093,00 zł, a wwpw wynosi 108,93 %,

9) 1985 rok - 156.337,00 zł, a wwpw wynosi 65,12 %,

10) 1988 rok - 467.419,00 zł, a wwpw wynosi 73,37 %,

11) 1992 rok - 36.329.032,00 zł, a wwpw wynosi 103,15 %,

12) 1998 rok - 9.338,80 zł, a wwpw wynosi 62,79 %,

13) 2000 rok - 13.270,81 zł, a wwpw wynosi 57,48 %,

14) 2001 rok - 14.499,25 zł, a wwpw wynosi 58,60 %,

15) 2002 rok - 15.181,07 zł, a wwpw wynosi 59,30 %,

16) 2003 rok - 15.682,20 zł, a wwpw wynosi 59,36 %,

17) 2004 rok - 16.265,14 zł, a wwpw wynosi 59,20 %,

18) 2005 rok - 16.983,27 zł, a wwpw wynosi 59,46 %,

19) 2006 rok - 17.770,40 zł, a wwpw wynosi 59,78 %,

20) 2007 rok - 19.008,42 zł, a wwpw wynosi 58,86 %.

Wysokości wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia w kolejnych wariantach wyniosły :

• I  - przy uwzględnieniu wszystkich wynagrodzeń zgodnie z żądaniami wnioskodawczyni - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 71,47 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok wwpw wyniósł 71,61 %,

  II  - przyjmując za lata 1974 i 1975 sporną kwotę 3.100 zł netto w okresie wynikającym z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 r., za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach, wysokości zasiłków opiekuńczych wypłaconych w latach 1981, 1985 i 1988 oraz zasiłków chorobowych za okres zatrudnienia w E. W. i po tym zatrudnieniu - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 70,60 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok wwpw wyniósł 70,74 %,

  III  - przyjmując za lata 1974 i 1975 sporną kwotę 3.100 zł netto w okresie wynikającym z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 r., za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach, wysokości zasiłków opiekuńczych wypłaconych w latach 1981, 1985 i 1988 - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1975, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2005, 2007 wyniósł 70,79 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok wwpw wyniósł 70,93 %,

  IV  - przyjmując za lata 1974 i 1975 sporną kwotę 3.100 zł netto w okresie wynikającym z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 r., za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach oraz zasiłków chorobowych za okres zatrudnienia w E. W. i po tym zatrudnieniu - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 69,93 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok - wwpw wyniósł 70,07 %,

  V  - przy uwzględnieniu z okresu pracy w (...) premii i zysku i nagród wypłaconych z (...) w latach 1981, 1985 i 1987 oraz wysokości zasiłków opiekuńczych wypłaconych w latach 1981, 1985 i 1988 oraz zasiłków chorobowych za okres zatrudnienia w E. W. i po ustaniu zatrudnienia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 70,24 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok - wwpw wyniósł 70,75 %,

  VI  - przyjmując za lata 1974 i 1975 sporną kwotę 3.100 zł netto w okresie wynikającym z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 roku, za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 69,37 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok - wwpw wyniósł 69,89 %,

  VII  - przyjmując za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach, wysokości zasiłków opiekuńczych wypłaconych w latach 1981, 1985 i 1988 - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 69,56 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok - wwpw wyniósł 70,07 %,

  VIII  - przyjmując za 1981, 1985 i 1987 rok - premii z zysku i nagród wypłaconych z (...) w tych latach - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974, 1975, 1976, 1977, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1992, 1998, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007 wyniósł 68,69 %, a z uwzględnieniem 15 % premii za 1974 rok wwpw wyniósł 69,21 %.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie wnioskodawczyni zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Przywołując treść przepisów art. 111 ust. 1 i art. 15 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń Sąd Okręgowy wskazał, że spór w sprawie dotyczył wysokości zarobków uzyskiwanych przez wnioskodawczynię w trakcie zatrudnienia w Zakładach (...) w roku 1974 , w zakładzie (...) w roku 1981, 1985 i 1988 oraz w PPHU (...) Spółce z o.o. w okresie od stycznia do marca 1992 roku. Wnioskodawczyni natomiast nie kwestionowała wynagrodzeń przyjętych do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego po 1992 roku. Na okoliczność podniesionych przez wnioskodawczynię żądań Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości, który wyliczenia wynagrodzenia wnioskodawczyni w spornych latach dokonał w VIII wariantach. Sąd Okręgowy zaznaczył, że do opinii biegłego sądowego strony uwag do matematycznych wyliczeń biegłego nie wnosiły, natomiast kwestionowały jedynie zasadność przyjętych założeń do dokonanych obliczeń.

Odnośnie okresu zatrudnienia wnioskodawczyni w (...) Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wynagrodzenia wnioskodawczyni za 1974 rok w okresie od dnia 1 stycznia 1974 r. do dnia 5 kwietnia 1974 r. w kwocie ze świadectwa pracy z dnia 2 grudnia 1975 r., w którym wynagrodzenie zostało określone stawką godzinową w wysokości 11,50 zł z premią do 15 % oraz 55 zł tytułem ekwiwalentu za węgiel, podkreślają, że świadectwo pracy zawsze potwierdza warunki zatrudnienia z ostatniego okresu zatrudnienia, a więc w przypadku wnioskodawczyni za okres listopad-grudzień 1975 roku. Nie można zatem na jego podstawie z pewnością przyjąć, że skarżąca w okresie od stycznia 1974 roku do kwietnia 1974 roku była zatrudniona na tych samych warunkach.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do przyjęcia za okres od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 2 grudnia 1974 r. kwoty 3.100 zł netto jako miesięcznego wynagrodzenia, wskazując że kwota ta wynika z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 r. potwierdzającego, że od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 2 grudnia 1975 r., a więc do końca zatrudnienia, wnioskodawczyni była oddelegowana na stanowisko księgowej z zarobkiem 3.100 zł netto. Sąd podkreślił należy, że zaświadczenie to nie wskazuje w jakiej wysokości wnioskodawczyni w okresie oddelegowania otrzymywała wynagrodzenie podlegające oskładkowaniu. Kwota wynagrodzenia została wskazana netto, a brak jest informacji na jakich zasadach była wypłacana, nadto nie jest wiadome czy było to wynagrodzenie miesięcznie, średnie czy przeciętne i za jaki okres.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do uwzględnienia wskazanej w świadectwie pracy z dnia 2 grudnia 1975 r. premii, ponieważ jej wysokość została określona jako „do 15 %". Wnioskodawczyni nie wykazała także na jakich warunkach był jej wypłacany ekwiwalent pieniężny za węgiel, w jakich okresach i wysokości. Żądanie wnioskodawczyni aby powyższe dodatkowe elementy wynagrodzenia przyjąć we wskazanych wysokościach za cały rok 1974 Sąd Okręgowy tym bardziej ocenił jako bezzasadne, że z dokumentacji wynika, iż od dnia 1 kwietnia 1974 r. do końca zatrudnienia wnioskodawczyni pracowała w innym charakterze niż wynikający ze świadectwa pracy (oddelegowana ze stanowiska brakarki na stanowisko księgowej).

Zdaniem Sądu Okręgowego nie ma natomiast żadnych przeszkód do tego aby wyliczyć wysokość wynagrodzenia wnioskodawczyni za okres zatrudnienia w (...) w roku 1981 w zakresie kwot wysokości wypłaconych wynagrodzeń zasadniczych, które wynosiło jak ustalono na podstawie karty wynagrodzeń od I-VII 1981 roku 3.600 zł, a w VIII - 4.200 zł (o czym wnosić należy z wypłaconego we wrześniu wyrównania za sierpień w wysokości 600 zł oraz podstawy naliczania wynagrodzenia za wrzesień w kwocie 4.200 zł) w łącznej wysokości 37.870 zł, nadto zasiłków opiekuńczych wynikających z karty wynagrodzeń i odnotowanych jako wyrównanie w kwocie 8.330 zł, uwzględnionego już dodatku drożyźnianego w kwocie 900 zł i rekompensaty w kwocie 800 zł (bowiem kwota rekompensaty 160,00 zł jest wyrównaniem rekompensaty za sierpień, w którym - jak wynika z karty wynagrodzeń, brak jest zapisu o jej wypłacie).

Sąd Okręgowy wskazał na brak podstaw przyjęcia do podstawy wymiaru składek ubezpieczonej kwoty 48.370 zł (...), zaznaczając, że z treści karty wynagrodzeń za 1981 rok nie wynika, że wnioskodawczyni wypłacono tę kwotę z Zakładowego Funduszu N.. Sąd zauważył, że wprawdzie na dolnym marginesie karty znajduje się zapisek o treści (...) 48.370 zł", to jednak nie wiadomo kiedy i kto taki zapisek uczynił. Nadto zapisek ten nie może być dowodem wypłaty nagrody z Zakładowego Funduszu N.. Powołując się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 października 1973 r. w sprawie zakładowego funduszu nagród Sąd wskazał, że nagrody z zakładowego funduszu nagród były wypłacane w przedsiębiorstwach państwowych i nigdy nie stanowiły 100 % rocznego wynagrodzenia pracownika, a sprawie nie ma dowodów na to, że w E. (...), w której zatrudniona była skarżąca, utworzony został zakładowy fundusz nagród na podstawie wymienionych wyżej przepisów, zwłaszcza że z kart wynagrodzeń z następnych kilku lat nie wynika aby ubezpieczonej były wypłacane nagrody z tego funduszu. Nadto brak jest podstaw do stwierdzenia, że (...) miała status przedsiębiorstwa państwowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie ma także przeszkód do tego za okres zatrudnienia w (...) w roku 1985 kwot wynagrodzenia zasadniczego w wysokości miesięcznego uposażenia od I-II 1985 roku w wysokości 9.200 zł, a w okresie III-XII 1985 roku w wysokości 10.500 zł oraz dodatku stażowego w wysokości 16 %, przy uwzględnieniu zasiłków chorobowych odnotowanych na karcie wynagrodzeń jako kwoty wyrównań, odejścia na urlop macierzyński w listopadzie 1985 roku, rekompensaty w kwocie 1.510 zł miesięcznie, bilansówki w wysokości 4.100 zł, nagrody w kwocie 4.000 zł, wypłaty premii za 1985 roku w kwocie 2.242 zł oraz premii z zysku w wysokości 9.200 zł. Powyższe składniki wynagrodzeń odnotowane bowiem zostały na kartach wynagrodzeń, a prawidłowość ich wyliczenia została potwierdzona przez biegłego sądowego specjalistę z zakresu rachunkowości. Powołując się przepisy rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac oraz rozporządzenia (...) z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne Sąd Okręgowy wskazał, że premie i nagrody wchodziły do podstawy wymiaru składek z wyjątkiem enumeratywnie wyłączonych świadczeń pieniężnych. W związku z tym, że kwoty premii i nagród wymienionych w kartach wynagrodzeń nie zostały wyłączone z podstawy wymiaru składek w uznaniu Sądu I instancji należało je doliczyć do podstawy wymiaru składek za sporny okres. Sąd podkreślił przy tym należy, że zgodnie z art. 10 ustawy o gospodarcze finansowej przedsiębiorstw państwowych nie mają w sprawie zastosowania, gdyż gospodarka finansowa instytucji artystycznych została uregulowana w przywołanej wyżej w ustawie o instytucjach artystycznych.

Za okres zatrudnienia w (...) w roku 1988 Sąd Okręgowy przyjął wynagrodzenie ustalone w oparciu o zachowane angaże w okresie I-V 15.000 zł miesięcznie, VI-VII 16.500 zł, VIII-IX 24.000 zł, X-XII 27.750 zł oraz dodatku stażowego w wysokości 19 % od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 30 listopada 1988 r., a za grudzień 1988 rok w wysokości 20 %, wypłaconych premii w łącznej kwocie 150.357 zł oraz dodatków w łącznej wysokości 22.800 zł. Zdaniem Sądu zasadnym jest uwzględnienie w podstawie wymiaru kwot wypłaconych w 1988 roku premii przy przyjęciu argumentacji podniesionej w części rozważań dotyczących 1985 roku.

Za okres zatrudnienia w (...) spółce z o.o. w roku 1992 Sąd Okręgowy przyjął wynagrodzenie ustalone w oparciu o kartę zasiłkową, z której wynika bezsporny zarobek wnioskodawczyni za okres od IV do VI w wysokości 9.000.000 zł, wskazując, że biegły sądowy z zakresu rachunkowości wyliczył na podstawie odnotowanych na karcie wypłaconych zasiłków kwoty wynagrodzeń, które wnioskodawczyni musiały zostać wypłacone (jako podstawa do obliczenia zasiłku) powiększając je o kwoty samych zasiłków chorobowych odnotowanych na karcie zasiłkowej. Zdaniem Sądu oparcie w przepisach ustawy o emeryturach i rentach z FUS znajduje także uwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia wnioskodawczyni kwot zasiłków chorobowych wypłacanych skarżącej po ustaniu zatrudnienia, to jest wypłaconej za okres od 1 listopada 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. kwoty 6.100.000 zł oraz kwoty 1.000.000 zł wypłaconej w dniu 27 stycznia 1993 roku, jako że dotyczyła dnia 31 grudnia 1992 r.

Sąd Okręgowy jako zasadne ocenił uwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia wynagrodzeń uwzględnionych przez biegłego z zakresu rachunkowości w V wariancie wyliczeń z wyłączeniem jednak w 1981 roku kwoty określonej jako wypłata z (...) w wysokości 48.370 zł, przy przyjęciu w pozostałych objętych sporem okresach, w których nie udowodniono wysokości wynagrodzeń, tj. za okres zatrudnienia w Zakładach (...) od dnia 13 listopada 1968 roku do dnia 31 grudnia 1974 r. oraz za lata 1990 – 1991 najniższego wynagrodzenia obowiązującego w j.g.u. Przy takich założeniach wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. 1974-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1998, 2000-2007 wyniósł 67,61%.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją organ rentowy w zakresie punktu pierwszego zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 15, 53 i 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów ... (Dz. U. Nr 40, poz. 239) i uchwały nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników z funduszu płac (M.P. Nr 43, poz. 212), a także uchwały nr 33 Rady Ministrów z 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w j.g.u. (M.P. Nr 15, poz. 85) poprzez niewłaściwe ich zastosowanie i przyznanie prawa do emerytury obliczonej przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 67,61 % obliczonego z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych: 1974, 1975-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1998, 2000-2007;

- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez niewłaściwą ocenę zgromadzonych w aktach sprawy dowodów.

Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym punkcie pierwszym i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 3 grudnia 2009 r., ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd Okręgowy za rok 1974 przyjął minimalne wynagrodzenie w j.g.u., podczas gdy w rzeczywistości przyjął wynagrodzenie ustalone na podstawie stawki godzinowej wraz z deputatem za węgiel. Z takim stanowiskiem Sądu organ rentowy się zgodził, gdyż brak jest umowy o pracę obejmującą rok 1974, z której wynikałaby wysokość osiąganego miesięcznego wynagrodzenia. Jedynym dokumentem obejmującym wynagrodzenie za 1974 roku jest świadectwo pracy z dnia 2 grudnia 1975 r. Przyjęcie za 1974 rok minimalnego wynagrodzenie w j.g.u. spowoduje, że wskaźnik roczny będzie niższy od tego z 1996 roku przyjętego przez ZUS (52,02 %). Wskazał, iż gdyby rok 1974 zastąpić rokiem 1996 to wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósłby 66,66 %. Organ rentowy nie zgodził się z przyjęciem za rok 1985 premii z zysku w kwocie 9.200 zł, która nie była oskładkowana, a zatem nie można jej przyjąć do podstawy wymiaru obliczenia emerytury. Fakt jej nieoskładkowania wynika z uchwały nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w j.g.u. (M.P. Nr 15, poz. 85). Organ rentowy nie zgodził się także z przyjęciem za rok 1992 kwoty zasiłku wypłaconego po ustaniu zatrudnienia. Wskazał, że biegły w miejsce wynagrodzenia minimalnego za okres I - III przyjął wynagrodzenie 3.000.000 zł miesięcznie, na tej tylko podstawie, że za IV - VI wnioskodawczyni otrzymała łącznie 9.000.000 zł w sytuacji gdy nie ma żadnych dowodów na to, że w I - III wnioskodawczyni uzyskiwała takie samo wynagrodzenie jak w następnych miesiącach, a zasiłki wypłacone po ustaniu ubezpieczenia nie podlegają wliczeniu do podstawy wymiaru. Organ rentowy natomiast zaakceptował wysokość wynagrodzenia przyjętą za rok 1981. Zgodził się ze stanowiskiem biegłego w kwestii przyjęcia we wrześniu 1985 roku kwoty 2.450 zł – odjętej przez organ rentowy. Zgodził się także ze stanowiskiem biegłego, który za rok 1988 przyjął pełne wynagrodzenie wynikając z angaży w miesiącach, w których wnioskodawczyni była na zwolnieniach.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczona wniosła o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 30 grudnia 2013 r. zobowiązał organ rentowy do ustalenia wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni z uwzględnieniem lat i kwot tak jak w zaskarżonym wyroku z tą tylko zmianą, że za rok 1992 należy przyjąć wynagrodzenia wskazane w opinii biegłego w wariancie V z pominięciem zasiłków chorobowych wypłaconych w miesiącu listopadzie i grudniu 1992 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w piśmie procesowym z dnia 3 lutego 2014 r. podał, że zmiana wynagrodzenia za rok 1992 we wskazany sposób spowoduje, że wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat wynosi 66,75 %.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego zasługuje jedynie na częściowe uwzględnienie.

Spór w niniejszym postępowaniu dotyczył ustalenia wymiaru emerytury ubezpieczonej B. W.. Z treści apelacji wynika, że skarżący organ rentowy kwestionował zarówno prawidłowość oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy jak i podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego.

Wskazać należy, że sąd I instancji, dokonując ustaleń faktycznych uznał, jak wynika z treści pisemnych motywów, że wynagrodzenie uzyskiwane przez ubezpieczoną w roku 1974 w trakcie zatrudnienia w (...) nie zostało przez nią udowodnione. Jako niezasadne Sąd Okręgowy ocenił żądanie ubezpieczonej wyliczenia wynagrodzenia przy uwzględnieniu stawki godzinowej wynikającej ze świadectwa pracy z dnia 2 grudnia 1975 r. oraz dodatku z tytułu 15 % premii i 55 zł tytułem ekwiwalentu za węgiel za okres od dnia 1 stycznia 1974 r. do dnia 5 kwietnia 1974 r., a także wynagrodzenia w wysokości 3.100 zł netto wynikającego z zaświadczenia z dnia 3 grudnia 1975 r. za okres od dnia 6 kwietnia 1974 r. do dnia 31 grudnia 1974 roku. Swoje stanowisko w tej kwestii Sąd I instancji szczegółowo uzasadnił poddając zgromadzone w toku tego postępowania dowody wszechstronnej i wnikliwej ocenie. Ocenę tą należy podzielić albowiem przedłożone dokumenty nie pozwalały na ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej w roku 1974. W tej sytuacji trafnie Sąd Okręgowy argumentował, że podstawę wymiaru składek w okresie nieudokumentowanym od 13 listopada 1968 r. do 31 grudnia 1974 r. stanowi obowiązujące w tym okresie minimalne wynagrodzenie pracowników. Pomimo jednak tak przeprowadzonej argumentacji i wyprowadzonych trafnych wniosków Sąd Okręgowy z niezrozumiałych powodów (w żaden sposób nie wynikających z pisemnych motywów wyroku) do ustalenia podstawy wymiary emerytury ubezpieczonej przyjął rok 1974 z podstawą wymiaru składek w kwocie 27.110 zł (i z wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 70,93 %). Przyjęcie podstawy wymiaru w tej wysokości oznacza, że Sąd I instancji do ustalenia podstawy wymiaru w roku 1974 przyjął wynagrodzenie wyliczone z iloczynu stawki godzinowej 11,50 zł wynikającej ze świadectwa pracy z dnia 2 grudnia 1975 r., plus 55 zł miesięcznie ekwiwalentu za węgiel. Owa sprzeczność między pisemnym uzasadnieniem a treścią wyroku skutkuje uznaniem, że postawiony w apelacji zarzut, będący z zakresu oceny zebranego materiału dowodowego, jest skuteczny.

Natomiast jako nieuzasadniony Sąd Apelacyjny ocenił zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego, to jest art. 15, 53, i 111 ustawy emerytalnej. Ustalony w sprawie w oparciu o przeprowadzone dowody stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowego zastosowania wymienionych przepisów do stanu faktycznego, w żaden sposób nie przeprowadzając ich błędnej interpretacji. Sąd Okręgowy prawną możliwość doliczenia do podstawy wymiaru świadczenia zasiłków chorobowych wypłaconych ubezpieczonej po ustaniu zatrudnienia wywiódł z brzmienia przepisów art. 7 ust. 1 pkt. d ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym okresami nieskładkowymi są okresy pobierania świadczeń wymienionych w lit. b (zasiłków z ubezpieczenia społecznego: chorobowego lub opiekuńczego) i c (świadczenia rehabilitacyjnego) po ustaniu obowiązku ubezpieczenia, oraz art. 5 ust. 1, zgodnie z którym okresy składkowe, o których mowa w art. 6, oraz nieskładkowe, o których mowa w art. 7, uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości. Skarżący organ rentowy prezentując stanowisko przeciwne żadnej jednak argumentacji prawnej w tym zakresie nie przedstawił. Zgłoszony zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa materialnego sprowadzał się wobec tego w zasadzie tylko do zajęcia przez stronę apelującą odmiennego stanowiska w sprawie niż uczynił to Sąd Okręgowy.

Zarzutu organu rentowego Sąd Apelacyjny nie podzielił. Wskazać należy, że przepis art. 15 ust. 3 ustawy, zgodnie z postanowieniami którego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty wymienionych zasiłków, nie różnicuje zasiłków w tym chorobowego i innych świadczeń, przysługujących w czasie trwania obowiązku ubezpieczenia od takich zasiłków i świadczeń, przysługujących po ustaniu tego obowiązku i doliczenia żadnego z nich nie wyłącza. Gdyby zamiarem ustawodawcy było to, aby do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych doliczać tylko zasiłki z ubezpieczenia społecznego i świadczenie rehabilitacyjne przysługujące przed ustaniem obowiązku ubezpieczenia, to dałby temu wyraz wprost w treści przepisu. Dlatego też Sąd Apelacyjny wyraża stanowisko, że okres pobierania zasiłku chorobowego wypłaconego po ustaniu obowiązku ubezpieczenia podlega wliczenia do podstawy wymiaru emerytury. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 września 2007 r. sygn. III AUa 708/07 (opubl. OSA 2009/4/78-83, LEX nr 394099).

Także jako niezasadny Sąd Apelacyjny ocenił zarzut nieuprawnionego doliczenia do podstawy wymiaru świadczenia w roku 1985 kwoty premii z zysku w wysokości 9.200 zł. W zakresie uwzględnienia wymienionego składnika w podstawie wymiaru świadczenia Sąd szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko w pisemnych motywach uzasadnienia orzeczenia. Sąd Apelacyjny w pełni podzielił argumentację Sądu I instancji o braku podstaw do zajęcia stanowiska, że wypłacona ubezpieczonej premia z zysku, wymieniona w karcie wynagrodzeń, stanowiła składnik nie wliczony do podstawy wymiaru składek. W pełni podzielając przedstawioną przez Sąd Okręgowy argumentację prawną z powołaniem się na przepisy rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac oraz rozporządzenia MPPiSS z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zauważyć także należy, że z karty wynagrodzeń nie wynika, że premia z zysku była przez pracodawcę wyłączona z podstawy wymiaru składek, co organ rentowy ostatecznie sam dostrzegł w przypadku wypłaconej w roku 1985 premii w kwocie 2.242 zł.

Reasumując, przyjęcie za rok 1974 obowiązującego wynagrodzenia minimalnego spowodowało, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest niższy niż przyjęty przez Sąd Okręgowy. Zastąpienie roku 1974 korzystniejszym rokiem 1996 daje ustalony z lat 1975-1977, 1981-1985, 1988, 1992, 1996, 1998, 2000-2007 wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 66,66 %.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu o czym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.