III AUa 337/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Łodzi z 2014-12-03
Sygn. akt: III AUa 337/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 grudnia 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak (spr.)
Sędziowie: SSA Maria Padarewska - Hajn
SSA Mirosław Godlewski
Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Słota
po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2014 r. w Łodzi
sprawy Z. G.
przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego - Oddziałowi Regionalnemu w W.
o wysokość emerytury rolniczej,
na skutek apelacji wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku
z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. akt: VI U 1618/13;
oddala apelację.
Sygn. akt: III AUa 337/14
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Płocku oddalił odwołanie ubezpieczonej Z. G. od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 15 kwietnia 2013 roku waloryzującej wysokość świadczenia ubezpieczonej od 1 marca 2013 roku.
Wyrok sądu pierwszej instancji zapadł w następującym stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy: ubezpieczona Z. G. urodzona w (...) roku od 1 marca 2010 roku jest uprawniana do emerytury rolniczej przyznanej jej decyzją z 9 kwietnia 2010 roku i ponownie obliczonej w decyzji z 17 maja 2010 roku. W decyzjach tych przy obliczaniu wysokości świadczenia wzięto pod uwagę okresy opłacania przez ubezpieczoną składek na ubezpieczenia społeczne rolników począwszy od 1 lipca 1977 roku do 9 kwietnia 2010 roku, z wyłączeniem okresu od 1 października 1991 roku do 31 grudnia 1999 roku, w którym ubezpieczona uprawniona była do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W decyzji tej ustalono wskaźnik emerytury składkowej na 0, 27, a części uzupełniającej na 0,93. Ubezpieczona zaskarżyła odwołaniem do sądu decyzję z 17 maja 2010 roku wnosząc o uwzględnienie przy obliczania emerytury okresów od pracy w gospodarstwie rolnym od 16 roku życia, to jest od 19 stycznia 1966 roku do 9 kwietnia 2010 roku. Odwołanie ubezpieczonej od tej decyzji zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z 5 lipca 2010 roku w sprawie VI U 768/10, od którego apelacja ubezpieczonej została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca2011 roku – sygn. akt III AUa 77/11.
Sporną decyzją z 15 kwietnia 2013 roku organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury ubezpieczonej na podstawie art. 48 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników ( Dz.U. 2013, poz. 1403 – j.t. ) w związku z podwyższeniem od 1 marca 2013 roku emerytury podstawowej – to jest najniższej emerytury ustalonej według przepisów o emeryturach i rentach z FUS do kwoty 831,15 zł ). Część składkową emerytury ustalono na kwotę 224,41 zł ( 831,15 x 0,27 ), a część uzupełniającą na kwotę 772,97 zł ( 831,15x 0,93 ).
Sąd Okręgowy w powyższym stanie faktycznym nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania ubezpieczonej, która nie kwestionowała zasady waloryzacji, a jedynie zmierzała do ponownego ustalenia wysokości emerytury poprzez obliczenie części składkowej z lat 1966 – 2000. Sąd Okręgowy wywiódł w uzasadnieniu skarżonego wyroku, że kwestia ta już została rozstrzygnięta prawomocnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca 2011 roku, w sprawie III AUa 77/11, a Sąd Okręgowy związany jest treścią tego wyroku na podstawie art. 365 § 1 k.p.c.
Wyrok sądu pierwszej instancji zaskarżony został w całości apelacją ubezpieczonej, która zarzuciła skarżonemu wyrokowi obrazę przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników ( bez wskazania konkretnych przepisów tej ustawy ) przez błędne wyliczenie i waloryzację emerytury skarżącej w związku z nieuwzględnieniem wszystkich lat pracy przepracowanych przez nią w gospodarstwie rolnym. Zdaniem skarżącej wszystkie lata pracy w gospodarstwie rolnym winny być uwzględnione przy obliczaniu emerytury, o co wnosiła już wielokrotnie w odwołaniach i apelacjach. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie ponad 30-letniego okresu pracy w gospodarstwie rolnym i na tej podstawie wyliczenia jej emerytury i przeprowadzenia waloryzacji.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw. Na wstępie wyjaśnić należy, że zakres postępowania w sprawach dotyczących ubezpieczeń społecznych zakreślony jest treścią decyzji, od której wniesiono odwołanie. Stąd też żądanie nie będące przedmiotem decyzji organu rentowego oraz rozpoznania sądu nie może być uwzględnione w postępowaniu apelacyjnym. Przedmiotowa decyzja została oparta na przepisie art. 48 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników ( Dz.U. 2013, poz. 1403 – j.t. ) i dotyczyła waloryzacji pobieranego przez skarżącą świadczenia. Zgodnie z art. 48 ust. 1 powołanej ustawy wysokość świadczenia lub jego określonej części ustala się za pomocą wskaźnika wymiaru, jeżeli przewiduje to ustawa lub jeżeli wysokość ta pozostaje w stałym stosunku do wysokości emerytury podstawowej, a świadczenie nie ma charakteru jednorazowego. Dla skarżącej wskaźnik części składkowej został ustalony na poziomie 0,27, a części uzupełniającej w wysokości 0,93. Proporcje te zostały ustalone już prawomocnie i przy okazji decyzji waloryzującej świadczenie nie mogą być wzruszane. Stosownie do ustępu 2 art. 48 ustawy świadczenie, którego wysokość jest ustalona za pomocą wskaźnika wymiaru, wypłaca się w kwocie odpowiadającej iloczynowi tego wskaźnika i aktualnej emerytury podstawowej. Z kolei ustęp 3 art. 48 stanowi, że w każdym przypadku zmiany wysokości emerytury podstawowej wypłaca się świadczenie, o którym mowa w ust. 1, w odpowiednio zmienionej wysokości, z uwzględnieniem terminów waloryzacji emerytur i rent przysługujących na podstawie przepisów emerytalnych - o czym zawiadamia się uprawnionego.
W rozpoznawanej sprawie w związku, z tym że wzrosła od 1 marca 2013 roku emerytura podstawowa, to jest najniższa emerytura wypłacana według przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
( porównaj art. 6 pkt 6 i 7 powoływanej wyżej ustawy ) zachodziła konieczność zmiany wysokości emerytury skarżącej zgodnie z art. 48 ust. 3 powoływanej ustawy. Od 1 marca 2013 roku, zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 lutego 2013 roku ( M.P. z 2013 r., poz. 95 ) wydanym na podstawie art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. ) wysokość najniższej emerytury i renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ( emerytury podstawowej w rozumieniu art. 6 pkt 7 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników ) wzrosła do kwoty 831,15 zł. Zatem stosownie do treści art. 48 ust. 3 ustawy począwszy od 1 marca 2013 roku należało wypłacać skarżącej świadczenie w zmienionej wysokości z uwzględnieniem indywidualnego wskaźnika wymiaru emerytury składkowej i nieskładkowej ustalonego dla ubezpieczonej w decyzji o przyznaniu emerytury, poprzez przeliczenie emerytury składkowej iloczynem wskaźnika 0,27 i emerytury podstawowej, a części uzupełniającej iloczynem wskaźnika 0,93 . Jak wynika z powyższych ustaleń faktycznych organ rentowy w decyzji z 15 kwietnia 2013 roku ustalił wysokość świadczenia skarżącej w sposób prawidłowy i dlatego wyrok sądu pierwszej instancji oddalający odwołanie od tej decyzji odpowiada prawu.
Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić apelację, jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Łodzi
Osoba, która wytworzyła informację: Janina Kacprzak, Maria Padarewska-Hajn , Mirosław Godlewski
Data wytworzenia informacji: