Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Godlewski (spr.)

Sędziowie: SA Lucyna Guderska

SA Iwona Szybka

Protokolant: stażysta Aneta Siewiera

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2020 r. w Ł.

sprawy Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o emeryturę

na skutek apelacji Z. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt IV U 474/19

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 455/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 lutego 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. W. prawa do emerytury, wobec niewykazania 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od decyzji Z. W. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury poprzez uwzględnienie do stażu pracy, jako pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia w (...) w W. i w Kółku Rolniczym w M.: od 15 września 1979 r. do 30 czerwca 1983r. oraz od 1 czerwca 1983 r. do 5 września 1996 r., w których pracował jako traktorzysta wykonując usługi transportowe polegające na przewozie wapna z cementowni (...) do M., cementu i cegły, wody do oprysków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu oddalił odwołanie.

Wydając przedmiotowy wyrok Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia faktyczne.

Z. W. ur. (...), w dniu 15 lutego 2019 r. wystąpił do ZUS z wnioskiem o emeryturę. Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 24 lata i 26 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 5 miesięcy i 9 dni okresów uzupełniających.

Od 15 września 1979 r. do 30 czerwca 1983 r. Z. W. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę w Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. jako traktorzysta. W związku z reorganizacją zakładu pracy z dniem 1 czerwca 1983 r. pracodawcą Z. W. zostało Kółko Rolnicze w M., gdzie ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy do 5 września 1996 r. Powierzone obowiązki pracownicze Z. W. wykonywał w Kółku Rolniczym w M., które pełniło funkcje usługowe dla okolicznych rolników, jak i podmiotów gospodarczych i organów administracji. W K. pracowało około 10-11 traktorzystów, którzy zasadniczo w porze letniej wykonywali prace polowe a w porze zimowej prace transportowe. W tym zakładzie pracy nie było podziału pomiędzy poszczególnych traktorzystów na rodzaj wykonywanych prac, a o danym rodzaju prac decydował dyspozytor. Wiosną i latem wśród zadań realizowanych przez traktorzystów dominowały prace związane z orkami, siewami, opryskami, zbiorami plonów. Poza sezonem prac polowych były to prace związane z transportowaniem wapna, piasku, żwir, węgla brunatnego. Traktorzyści wykonywali także zadania związane z zimowym utrzymaniem dróg.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy stwierdził, że Z. W. nie przysługuje prawo do emerytury przewidzianej w art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 z późn. zm.), ponieważ nie legitymuje się on wymaganym 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu I instancji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, by odwołujący się będąc zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. i w Kółku Rolniczym w M. od 15 września 1979 r. do 5 września 1996 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z treścią działu VIII pkt 3 wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), pracami w warunkach szczególnych są prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych w transporcie. Praca odwołującego nie spełniała tych przesłanek albowiem ubezpieczony wykonywał prace transportowe ujęte w dziale VIII, poz. 3 wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. maksymalnie przez 6 miesięcy w roku, a przede wszystkim wykonywał prace polowe, które nie są wymienione w wykazie A.

Sąd zważył, że prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych wymienione są w dziale VIII wykazu A, załącznika do rozporządzenia pod pozycją 3. Dział ten określa prace „W transporcie i łączności”. W wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie I UK 172/13 Sąd Najwyższy sprecyzował, że nie ma żadnych podstaw do potraktowania prac polowych jako prac w transporcie, bowiem wymienienie w wykazie A, dziale VIII pod pozycją 3 prac kierowców ciągników i kombajnów nie oznacza, że należy uznać za pracę w szczególnych warunkach kierowanie tymi pojazdami przy jakichkolwiek zadaniach, a nie tylko transportowych. Prace uznane za wykonywane w warunkach szczególnych bez względu na miejsce i rodzaj zostały wymienione w dziale XIV zatytułowanym „Prace różne". Inne działy wykazu obejmują wymienione w nich prace w powiązaniu z rodzajami zakładów pracy lub ich częściami. Nie można uznać, że praca kierującego ciągnikiem jest zawsze pracą „w transporcie" nawet jeżeli kierujący niczego nie transportuje, lecz wykonuje przy pomocy ciągnika prace polowe. Natomiast umieszczenie stanowisk traktorzysty i kombajnisty w dziale VIII, to jest w transporcie i łączności, mimo ujęcia ich odrębnie od pracy kierowcy samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych, łączy szkodliwość tejże pracy nie z faktem prowadzenia tychże pojazdów, lecz z faktem prowadzenia tychże pojazdów przy uwzględnieniu specyfiki „technologii" pracy w transporcie i łączności, i obciążeń psychofizycznych związanych z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym. Obciążeń, których nie ma, jak uznał ustawodawca, przy wykonywaniu prac na wskazanych stanowiskach w rolnictwie, gdzie dominują prace polowe. W przywołanym rozporządzeniu w dziale X, to jest „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym” nie przewidziano żadnych stanowisk przy pracach polowych, które uprawniają do emerytury w obniżonym wieku.

Przyjmując zatem, że okres prac transportowych, które jako kierowca ciągnika odwołujący się wykonywał stale i w pełnym wymiarze, maksymalnie wynosił połowę każdego roku, to okres ten jest niewystarczający do spełnienia warunku 15-letniego szczególnego stażu pracy. Z tych względów, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył Z. W. ( profesjonalnie zastąpiony ) zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1, 2, 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w związku z § 4 ust.1 oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i poz. 3 Działu VIII, Wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez nieuznanie pracy w okresach od 15 września 1979 r. do 30 czerwca 1983 r. i od 1 czerwca 1983 r. do 5 września 1996 r. za pracę w warunkach szkodliwych podczas, gdy mając na uwadze szkodliwy charakter pracy wnioskodawcy, nie ma znaczenia okoliczność, że wnioskodawca w ramach zatrudnienia wykonywał również prace polowe, skoro prace wykonywane na polu wynikały bezpośrednio z wcześniejszych czynności pracowniczych jako kierowcy, opierały się na wykonywanym transporcie i rozrzuceniu wapna po polu, do czego należało mieć specjalne uprawnienia, mając na uwadze szczególnie szkodliwe czynniki na jakie był narażony wnioskodawca;

2. naruszenie art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej w zw. z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez jego błędną wykładnię tj. pominięcie, że znaczenie dla przypisania prac wykonywanej w warunkach szkodliwych ma charakter pracy a nie jej nazwa, który odznacza się zwiększona szkodliwością dla zdrowia, znacznym stopniem uciążliwości i wymagający wysokiej sprawności psychofizycznej, co w sprawie zachodzi w stosunku do wnioskodawcy, a praca traktorzysty podczas prac polowych była wymuszona ówczesnymi realiami gospodarki polskiej, gdzie prócz czynności kierowcy transportowego wnioskodawca pracując dla Kółka Rolniczego następnie musiał rozwieść przywiezione wapno po polu;

3. naruszenie art. 2a ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji naruszającej zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych;

4. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów - brak wszechstronnego wyjaśnienia przez Sąd I instancji okoliczności sprawy wynikających z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz poprzez brak logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego a w szczególności;

- pominięcie przez Sąd, że prace polowe były ściśle związane z pracami transportowymi jako traktorzysty i miały charakter transportowy - polegały na rozwożeniu wapna na polu;

- uznanie, że wnioskodawca maksymalnie pół roku pracował przy pracach transportowych, a pół roku jako traktorzysta (s. 4 uzasadnienia), w sytuacji, gdy wnioskodawca i świadkowie zeznali, że przez cały rok wnioskodawca zajmował się pracami transportowymi, z tym ze zimą jedynie takie wykonywał, a latem były one głównymi pracami, a następnie po ich wykonaniu rozsypywał przywiezione wapno po polu;

- pominięcie, że praca wnioskodawcy jak kierowcy ciągnika podczas prac polowych została zaliczona do pracy w warunkach szczególnych na podstawie aktu resortowego - w załączniku do uchwały nr 24 Zarządu Krajowego Związku (...), K. i Organizacji Rolniczych z dnia 14 czerwca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych kółek rolniczych (dział VIII - transport i łączność poz. 3 - prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsiennicowych, pkt 1 - kierowca ciągników).

W konkluzji apelacji,apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania, zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy, oparty na właściwych ustaleniach faktycznych i prawidłowej ocenie dowodów oraz prawie materialnym.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zawarte w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego stanowią w istocie polemikę z prawidłowymi i nie budzącymi wątpliwości ustaleniami Sądu I instancji. Podkreślenia wymaga, że skutecznie postawiony zarzut naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98, OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98, OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił.

Ustalając stan faktyczny Sąd pierwszej instancji, oparł się na treść przywołanych osobowych źródeł dowodowych. Treść przywołanych zeznań świadków C. D. i J. S. (k.35 akt ) jest jednoznaczna. „ Dla traktorzystów latem była praca w polu, zimą praca transportowa „. Wnioskodawca przesłuchany na tej samej rozprawie (k.36 akt ) przyznał fakty podane przez świadków „ praca w kółku rolniczym polegała tak jak zeznawali koledzy. Było dużo transportu cementu z D., było to zimą”.

Autor apelacji, kwestionując ustalenia faktyczne poprzez negację wykonywania głównie prac polowych w okresie od wiosny do jesień, nie odwołuje się do konkretnej treści zeznań, tworząc alternatywną, oderwaną od treści dowodów rzeczywistość, popadając jednocześnie w konflikt z zasadami doświadczenia życiowego, zgodnie z którym podstawowym zadaniem dla którego były tworzone kółka rolnicze było wykonywanie usług polowych dal rolników a prace transportowe były działaniem dodatkowym występującym w okresach kiedy nie było zapotrzebowania na te pierwsze prace. I nic w przedmiotowej sprawie nie wykazuje, aby tak ukształtowana teza nie miała zastosowania do sytuacji wnioskodawcy jako traktorzysty w (...). Wbrew zarzutom apelacji oraz jej argumentacji przywołany przez Sąd materiał dowodowy, nie daje też jakichkolwiek podstaw do budowania tezy, że prace polowe w okresie letnim miały charakter marginalny przy dominującym charakterze prac transportowych.

Nie można też podzielić podnoszonych w apelacji zarzutów co do obrazy prawa materialnego poprzez wadliwą subsumpcję pracy wykonywanej przez Z. W. w okresie od 15 września 1979 r. do 5 września 1996 roku w Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. i Kółku Rolniczym w M.. Pracy traktorzysty wykonującego od wiosny do jesieni prace polowe takie jak orka, siew, opryski, zbieranie plonów i transport produktów do uprawy. Natomiast w okresie zimowym wykonującego transport wapna, piasku, żwiru, węgiel brunatny oraz inne zadania związane z zimowym utrzymaniem dróg.

Miał rację i prawidłowo argumentował Sąd pierwszej instancji, że do prac w warunkach szczególnych można było zaliczyć wyłącznie okres wykonywania prac transportowych gdyż takiego charakteru nie miały prace polowe. A zatem, nawet przy przyjęciu korzystnej dla ubezpieczonego interpretacji co do wykonywania takiego charakteru prac przez okres 6 miesięcy w roku, co łącznie za lata 1979-1996 daje okres 8 lat i 6 miesięcy, nie mogło doprowadzić do wypełnienia przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W tym zakresie zgodzić bowiem należy się z Sądem pierwszej instancji, że prace transportowe wykonywane w okresie zimowym, prowadziły do przełamania zasady branżowości i mogły być kwalifikowane jako pracę wymienione w dziale VIII, poz. 3 wykazu A, mimo że były wykonywane w spółdzielni rolniczej, a nie w przedsiębiorstwie transportowym.

Powyższe przy uwzględnieniu tak treści pisemnych motywów sądu jak i apelacji, nie wymaga bliższej argumentacji.

Inaczej i to jest istotą problemu, jest z kwalifikacją prac polowych wykonywanych przez wnioskodawcę w Spółdzielni i Kółku a w szczególności z dopuszczalnością kwalifikowania ich także jako prac w transporcie wymienionych w dziale VIII, wykazu A.

Niewątpliwie ma rację autor apelacji, że kierowca ciągnika rolniczego wykonujący prace polowe jest narażony na uciążliwości typowe dla kierowcy ciągnika w każdych warunkach w postaci np. drgań, hałasu. Niespornie także z wykonywaniem prac polowych immanentnie związana jest konieczność dojechania do pól jak i dowiezienia maszyn rolniczych oraz narzędzi. Podnosząc powyższe, apelant nie dostrzega jednak tego, że nie każda praca ciężka oraz związana z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia uprawnia do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lecz jedynie taka która została wskazana w rozporządzeniu.

Transport jest działem gospodarki, związanym z przemieszczaniem ludzi i ładunków w przestrzeni przy wykorzystaniu odpowiednich środków transportu. Transport, w szczególności transport towarowy, jest przy tym ściśle powiązany z pozostałymi działami gospodarki, przy czym niejednokrotnie jest on wykonywany nie tylko przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorstwa, firmy), których przedmiotem działalności są wyłącznie usługi transportowe, i które z tego powodu nie są przyporządkowane do tego właśnie działu gospodarki. Prace kierowców ciągników w transporcie wymienione są w dziale VIII poz. 3. Przyporządkowanie w przywołanym wykazie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w warunkach szczególnych (stanowiskowo – branżowy charakter wykazu). Chodzi tu o narażenie procesami technologicznymi stanowiska pracy na czynniki szkodliwe, wynikające ze specyfiki danego działu przemysłu. W sytuacji, gdy stopień uciążliwości nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, to brak jest podstaw do negowania kwalifikacji pracy, jako pracy w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia praca ta przyporządkowana została do innego działu przemysłu. Oznacza to, że zasadą jest przyporządkowanie określonego pracodawcy do danej branży przemysłu, gdyż uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia wynika właśnie z owej branżowej specyfiki. Odmówić trzeba wówczas waloru pracy w szczególnych warunkach pracy na podobnym stanowisku wykonywanej w innym dziale przemysłu lub gospodarki (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2014 r., II UK 368/13, LEX nr 1458633). Nie jest to jednak reguła bezwzględna, ponieważ dopuszcza się możliwość uznania pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach także w sytuacji, gdy zakład zatrudniający ubezpieczonego nie należy do określonej branży – według nomenklatury przyjętej w rozporządzeniu, ale wykonuje zadania całkowicie odpowiadające branżowej specyfice (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2014 r., I UK 314/13, OSNP 2015/5/66; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2014 r., II UK 368/13, OSNP 2015/7/99).

W tej płaszczyźnie także prawidłowo Sąd pierwszej instancji wskazuje na treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 roku I UK 172/13 /legalis/, który aprobując kwalifikację pracy traktorzysty przyjętą w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2012 roku III AUa 731/12 /legalis/, ukształtował kwalifikację prac traktorzysty innych niż prace transportowe w tym w szczególności wykonywane przez traktorzystów prace polowe. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę, nie znajduje przesłanek aby odstąpić od poglądu zajętego i umotywowanego w sprawie III AUa 731/12. Tym bardziej, że obecnie, linia orzecznicza jest w tym zakresie utrwalona. Tak Sąd Apelacyjny w Łodzi jak i Sąd Najwyższy wielokrotnie i jednoznacznie wskazywali, że traktorzysta wykonujący przy pomocy traktora prace polowe nie wykonuje prac wskazanych w Wykazie A Dział VIII poz. 3. W tym zakresie wskazać można wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 sierpnia 2019 roku III AUa 1236/18 /legalis/ w którym tenże Sąd jednoznacznie stwierdził, że nie jest pracą w warunkach szczególnych praca traktorzysty, który pracuje w polu, nawet jeżeli musi dojechać ciągnikiem na pole. W motywach tego wyroku sąd przedstawił obszerną także z odwołaniem do linii orzeczniczej argumentację prawną. Wyrażony pogląd tożsamy jest ze stanowiskiem jakie konsekwentnie prezentuje Sąd Najwyższy, przykładem czego jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2019 roku II UK 178/18 /legalis / jak i uchwała (7) Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2019 roku III UZP 3/19 /legalis/. Przy uwzględnieniu których, nie można znaleźć argumentów dla kwalifikowania pracy traktorzysty wykonującego prace polowe w rolnictwie także w okresie przed 1983 rokiem, jako prace z Wykazu A Dział VIII poz.3. Aprobując argumentację przytoczoną w przywołanych judykatach, co do podnoszonej w apelacji tezy, umieszczenia prac traktorzysty w akcie resortowym dla spółdzielni rolniczych, poprzestać należy, na stwierdzeniu, że jest to oczywiste niezrozumienie regulacji przez apelanta, tak z racji odwoływania się do Wykazu A Dział VIII poz. 3 i i co do charakteru prawnego wykazów resortowych, nie będących źródłem prawa.

T., oczywiście bezzasadnym jest zarzut, obrazy art.2 a ust.2 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz.U. 1998 Nr 137 poz.887 z późniejszymi zmianami ) poprzez jego niezastosowanie. A. wprawdzie nie precyzuje w czym ma się wyrażać powyższe naruszenie zasady równego traktowania ale treść motywacji apelacji zdaje się wskazywać, iż zarzut oparty jest o tezę, niejednolitego orzecznictwa i występowania przypadków, przyznawania prawa do emerytury w obniżonym wieku także przy uwzględnianiu wykonywanych przez traktorzystów prac polowych jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Tak postawiony zarzut także nie może być skuteczny. Nie na tym polega naruszenie zasady równego traktowania.

Reasumując, zgodzić należało się z Sądem pierwszej instancji, że ubezpieczony nie wykazał, iż w spornym okresie zatrudnienia wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tym samym nie udowodnił 15 – letniego okresu takiej pracy i nie spełnił warunku do nabycia prawa do emerytury.

Kierując się wskazaną argumentacją, nie znajdując podstaw do podzielenia zasadności zarzutów apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako oczywiście bezzasadną.