Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Szczepaniak-Cicha (spr.)

Sędziowie: SSA Iwona Szybka

SSA Anna Rodak

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Tomasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2018 r. w Ł.

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o wysokość emerytury i wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji J. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 17 lutego 2017 r., sygn. akt VI U 483/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzające go decyzje organu rentowego z dnia 16 marca 2016 roku i 31 marca 2016 roku w ten sposób, że do obliczenia kapitału początkowego i emerytury J. G. uwzględnieniu podlega okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w Państwowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. od dnia 10 czerwca 1968 roku do dnia 16 stycznia 1972 roku;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. na rzecz J. G. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Sygn. akt III AUa 600/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. ustalił dla wnioskodawcy J. G. kapitał początkowy. Z kolei decyzją z dnia 31 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. przyznał J. G. emeryturę.

Wnioskodawca odwołał się od obu decyzji kwestionując wysokość kapitału początkowego oraz wysokość emerytury. W obu odwołaniach domagał się zaliczenia do stażu pracy okresu zatrudnienia w latach 1968-1972 w Powiatowym Inspektoracie Melioracji (...) w P.. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. domagał się oddalenia odwołań.

Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 27 października 2016 r. połączył sprawy z obu odwołań do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy w Płocku wyrokiem z dnia 17 lutego 2017 r. odwołanie J. G. oddalił.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 22 lutego 2016 r. J. G. wystąpił do ZUS z wnioskiem o emeryturę. Nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Do wniosku dołączył m.in. zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia w 1979 r. Organ rentowy za udowodniony uznał okres zatrudnienia od 1 marca 1975 r. do 31 sierpnia 1979 r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), tj. 4 lata i 6 miesięcy okresów składkowych. W okresie od dnia 1 lipca 1977 r. do chwili obecnej odwołujący podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników.

W legitymacji ubezpieczeniowej J. G. widnieją wpisy o zatrudnieniu w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. w następujących datach: 10 czerwca 1968 r., 10 września 1968 r., 5 maja 1969 r., 31 lipca 1969 r., 5 grudnia 1969 r., 10 lipca 1970 r., 5 września 1970 r., 16 października 1971 r., 8 czerwca 1972 r., 31 sierpnia 1972 r.

Decyzją z dnia 16 marca 2016 r. ubezpieczonemu ustalono wartość kapitału początkowego na kwotę 23.897,06 zł. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie za pracę za lata 1975 - 1978, faktyczne wynagrodzenie za 1979 r. oraz wynagrodzenie „0” zł za lata 1980 - 1984. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 18,72 %. Podstawa wymiaru wyniosła 228,55 zł, zaś współczynnik proporcjonalny ustalono na poziomie 34,46 %. Decyzją z dnia 31 marca 2016 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę na podstawie art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, od dnia 20 marca 2016 r., w wysokości obliczonej na podstawie art. 26 ustawy. Do wyliczenia emerytury organ rentowy przyjął następujące parametry: kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego w wysokości 1.061,48 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 78.292,52 zł, średnie dalsze trwanie życia - 210,70 miesięcy; emerytura wyniosła 376,62 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów. Sporne w sprawie było zaliczenie do kapitału początkowego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. od 10 czerwca 1968 r. do 7 czerwca 1972 r. Na okoliczność wykazania tego zatrudnienia J. G. zaoferował dowody w postaci wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej z poszczególnych dat oraz dowody z zeznań świadków: K. G., S. G., W. S.. Odwołujący zeznał, że był zatrudniony na stałe w pełnym wymiarze czasu pracy w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. od 10 czerwca 1968 r. do 7 czerwca 1972 r. Swoje twierdzenia oparł m.in. na wpisach w legitymacji ubezpieczeniowej, twierdząc, że pracodawca dokonywał potwierdzenia zatrudnienia przy okazji wypłaty wynagrodzenia. Wnioskodawca zeznał, że jego praca polegała na wożeniu piasku na wały nad W. celem ich umacniania. Do wożenia piasku używał swojego konia i wozu. Ponadto pracował także przy odmulaniu rowów, koszeniu trawy na wałach. W okresie zimowym pracował w magazynie przy napełnianiu worków piaskiem. Z relacji świadka S. G., brata wnioskodawcy, wynika, że odwołujący pracował w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. jako stały pracownik do około 1973-1974 r. Świadek zapamiętał te okoliczności, ponieważ brat z nim wówczas mieszkał. Również S. K., pracownik Powiatowego Inspektoratu (...) Melioracji w P. w okresie od 1 kwietnia 1964 r. do 1976 r. podał, że widywał J. G. przy pracach w terenie przy umacnianiu wałów w D.. Był on pracownikiem stałym, zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy. Według relacji świadka, zimą wnioskodawca zajmował się przygotowywaniem worków, palików do prac wiosennych. Świadek W. S. pracował w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. sezonowo. Widział, jak wnioskodawca woził worki z piaskiem na wały. Według świadka, J. G. był zatrudniony na stałe w tym zakładzie. Okoliczności związane z tym, że ubezpieczony pracował przy umacnianiu wałów potwierdził świadek K. G., który mieszkał w odległości 10 metrów od wałów.

Sąd Okręgowy dał wiarę świadkom, że odwołujący wykonywał prace na rzecz Powiatowego Inspektoratu (...) Melioracji w P. w postaci wożenia piasku na wały celem ich umocnienia, zaś w okresie zimowym na pracach w magazynie. Nie jest jednak wiarygodne w kontekście braku dowodów z dokumentów, czy wykonywał on tę pracę w sposób stały, codzienny, aby ustalić, że łączył go stosunek pracy. Postępowanie dowodowe nie dostarczyło wiarygodnych dowodów na okoliczność, czy wnioskodawca wykonywał pracę w ramach stałego stosunku pracy, czy była to np. praca sezonowa lub w ramach umowy cywilnoprawnej. O cywilnoprawnym charakterze umowy może świadczyć wykonywanie przy pomocy własnego wozu i konia. Z zapisów w legitymacji ubezpieczeniowej można też wywieść, że były one dokonywane w różnych miesiącach, w różnych odstępach czasu: pierwszy wpis jest z datą 10 czerwca 1968 r., kolejny już z 10 września 1968 r., następny dopiero 5 maja 1969 r., zatem z siedmiomiesięczną przerwą. Odwołujący nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu pochodzącego do pracodawcy, że łączył go z nim stosunek pracy. Mogła to być umowa dotycząca pracy sezonowej i nie w wymiarze całego miesiąca, jak również umowa cywilnoprawna polegająca na świadczeniu usług.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, że odwołanie jest niezasadne. W myśl art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których te składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lata (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego - zgodnie z art. 173 ust. 3 ustawy - ustala się na dzień wejścia w życie ustawy, tj. 1 stycznia 1999 r. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z dnia 25 marca 1999 r. (M.P. z 1999 r. Nr 12 poz. 173) średnie dalsze trwanie życia dla kobiet i mężczyzny w wieku 62 lata i 7 miesięcy wynosi 209 miesięcy. W myśl art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12, przy czym oblicza się go przy zastosowaniu wskaźnika 1,3 % za każdy rok okresów składkowych i przy zastosowaniu wskaźnika 0,7 % za każdy rok okresów nieskładkowych. Okresy składkowe i nieskładkowe ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy. Zgodnie z art. 174 ust 2 ustawy, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje sie przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed dniem 1 stycznia 1999 r., okresy składkowe, o których mowa w art. 6 i okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7. Na mocy art. 174 ust. 3 ustawy, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala sie na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed 1 stycznia 1999 r.

Sąd podkreślił, że z treści art. 174 ustawy emerytalnej wynika, że do ustalenia wysokości kapitału początkowego stosuje się przepisy dotyczące ustalenia emerytury, w tym art. 6 i 7 tej ustawy. Odesłanie z art. 174 ust. 3 do wymienionych w nim przepisów oznacza, że zasady ustalania podstawy wymiaru kapitału początkowego są takie same, jak zasady ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent. Ogólne zasady ustalania tej podstawy uregulowane zostały w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Prawo wyboru okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych ograniczone jest w przypadku ustalania podstawy wymiaru kapitału początkowego do okresu przed 1 stycznia 1999 r. Zainteresowany może wybrać okres, z którego podstawa wymiaru składek przyjmowana jest do podstawy wymiaru kapitału początkowego, tylko w granicach określonych powołanymi przepisami, co oznacza, że okres ten nie może być ani dłuższy, ani krótszy niż 10 lat i że z tego dziesięcioletniego okresu nie mogą być wyłączone żadne okresy. Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy i wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników; proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a).

Zgodnie z § 20 i 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru świadczenia - dla pracowników są zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez ZUS albo legitymacja ubezpieczeniowa, zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości zarobków. Środkiem dowodowym, stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. Zgodnie z jednolitą linią orzeczniczą, w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń.

W ocenie Sądu Okręgowego, okres pracy wnioskodawcy w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. w czasie od 10 czerwca 1968 r. do 7 czerwca 1972 r. nie został jednak udowodniony jako okres zatrudnienia w ramach stosunku pracy, toteż nie podlega zaliczeniu na podstawie art. 6 ustawy emerytalnej do okresów składkowych.

Organ rentowy prawidłowo ustalił wysokość emerytury odwołującego w decyzji z dnia 31 marca 2016 r. oraz wysokość kapitału początkowego w decyzji z dnia 16 marca 2016 r. Zatem na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oba odwołania oddalił.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wywiódł J. G., zastąpiony profesjonalnie. Zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c., przez błędną ocenę dowodów i przyjęcie, iż zapisy w legitymacji ubezpieczeniowej J. G. w zakresie potwierdzenia zatrudnienia w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków S. G., S. K., W. S. i K. G. nie dając podstawy do ustalenia, iż wykonywana przez J. G. praca miała charakter stały, codzienny, a zatem odbywała się w ramach stosunku pracy;

2/ błąd w ustaleniach faktycznych, w szczególności przez przyjęcie, iż okres pracy J. G. w Powiatowym Inspektoracie (...) melioracji w P. w okresie od 10 czerwca 1968 r. do 7 czerwca 1972 r. nie miał charakteru zatrudnienia w ramach stosunku pracy, stałego i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie odwołań J. G. oraz uznanie okresu pracy w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. od 10 czerwca 1968 r. do 7 czerwca 1972 r. jako okresu zatrudnienia w ramach stosunku pracy i zaliczenia go do okresów składkowych, wniósł także o zasądzenie na rzecz odwołującego kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się w znacznej części zasadna.

Spór w sprawie niniejszej, w obu instancjach, zogniskował się wokół ustalenia, czy J. G. w okresie od dnia 10 czerwca 1968 r. do dnia 7 czerwca 1972 r. pozostawał w stosunku pracy jako robotnik w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P.. Fakt dłuższego stażu pracy, a co za tym idzie dłuższego wymiaru okresów składkowych, rzutuje bowiem na wysokość kapitału początkowego, ustalonego dla wnioskodawcy decyzją z dnia 16 marca 2016 r., jak i emerytury przyznanej decyzją z dnia 31 marca 2016 r., którą obliczono na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.).

Zważyć należy, że Sąd pierwszej instancji dokonując oceny materiału dowodowego uznał za wiarygodne zeznania czterech świadków, którzy potwierdzili, iż odwołujący wykonywał pracę na rzecz Powiatowego Inspektoratu (...) Melioracji w P. zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym, szczegółowo także opisali jego obowiązki. Świadek S. K., będący osobą obcą dla odwołującego i prowadzący roboty na wałach w D., zeznał jednoznacznie, iż J. G. był pracownikiem stałym, pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadek W. S., osoba także obca, zeznał z kolei, że on był pracownikiem sezonowym w (...) w P., gdyż zimą pracował w cukrowni, ale mieszkał blisko wałów nadrzecznych i wie, że odwołujący cały rok pracował w Powiatowym Inspektoracie (...) Melioracji w P., świadek ten wymienił również cztery inne nazwiska pracowników stałych i podał, na czym polegały obowiązki wykonywane przez tych pracowników zimą. W świetle tego materiału Sąd Okręgowy stwierdził, że wyniki postępowania dowodowego nie pozostawiają wątpliwości, iż wnioskodawca wykonywał pracę na rzecz tego zakładu, jednak nie ma pewności co do charakteru prawnego tego „zatrudnienia”, być może była to umowa cywilnoprawna lub praca sezonowa, toteż nie można poczynić ustaleń, że istniał stosunek pracy.

Rację ma apelujący, że Sąd Okręgowy stwierdzając powyższe dowolnie ocenił materiał dowodowy, gdyż świadkowie zgodnie podali, że wnioskodawca nie był pracownikiem sezonowym. Nie ma też miarodajnych podstaw do ustalenia, iż J. G. przez kilka lat pracował na podstawie umowy cywilnoprawnej. Przeczą temu przede wszystkim wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy.

Sąd pierwszej instancji, czyniąc rozważania w zakresie możliwości dowodzenia istnienia stosunku pracy w postępowaniu przed organem rentowym, przywołał nieobowiązujące już rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Regulację tę zastąpiło rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. Nr 237, poz. 1412). W § 22 ust. 1 tego rozporządzenia stwierdza się, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

W postępowaniu sądowym okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego, gdyż ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. Nie mają więc zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. I UK 179/06, LEX nr 342283, z dnia 14 czerwca 2006 r. I UK 115/06, OSNP 2007 nr 17-18 poz. 257, z dnia 2 lutego 1996 r. II URN 3/95, OSNP 1996 nr 16, poz. 239). Sąd Okręgowy przytoczył i podzielił te zapatrywania, jednakże nie zastosował ich do oceny materiału dowodowego zgodnie z kryteriami art. 233 § 1 k.p.c.

Zaważyć bowiem należy, że J. G. już w postępowaniu przed organem rentowym przedłożył dokument wymagany przywołanym wyżej rozporządzeniem, a mianowicie legitymację ubezpieczeniową, w której Powiatowy Inspektorat (...) Melioracji w P. potwierdził zatrudnienie wnioskodawcy w następujących datach: 10 czerwca 1968 r., 10 września 1968 r., 5 maja 1969 r., 31 lipca 1969 r., 5 grudnia 1969 r., 10 lipca 1970 r., 5 września 1970 r., 16 października 1971 r. Daty tych wpisów przeczą, że ubezpieczony był pracownikiem sezonowym, albowiem istnieje pomiędzy nimi pewna ciągłość, a nadto wpisy obejmują takie miesiące jak: wrzesień, październik, grudzień. W żadnym razie nie ma też podstaw prawnych, aby na podstawie wpisu w legitymacji twierdzić, iż osoba, której poświadczono ubezpieczenie pracownicze wykonywała pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej. Jak trafnie wskazał apelujący, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legitymacji ubezpieczeniowych (Dz.U. z 1959 r. Nr 56, poz. 338 ze zm.), które weszło w życie w dniu 19 października 1959 r. i zostało uchylone z dniem 1 stycznia 1987 r. ustawą z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1986 r. Nr 42, poz. 202), a więc obowiązywało w okresie spornym, przewidywało wydawanie legitymacji tylko pracownikom i członkom ich rodzin. Były one drukami ścisłego zarachowania, służyły rejestracji okresów zatrudnienia i zarobków. Uspołecznione zakłady pracy zobowiązane zostały, z mocy § 3 ust. 1 rozporządzenia, do przestrzegania, aby pracownicy i członkowie ich rodzin posiadali legitymacje ubezpieczeniowe oraz do wydawania legitymacji ubezpieczeniowych pracownikom w okresie nie dłuższym niż dwa tygodnie po przyjęciu pracownika do pracy. W świetle powyższego nie można podzielić stanowiska Sądu pierwszej instancji, że mimo wpisów poświadczających zatrudnienie J. G. mógł on wykonywać usługi w ramach umów cywilnoprawnych. Wpisy w legitymacji należy przy tym skorelować z treścią osobowych źródeł dowodowych, zwłaszcza, że nie zachowała się żadna dokumentacja z tego zakładu, która mogłaby potwierdzić zatrudnienie bądź wysokość zarobków. Logiczne powiązanie przeprowadzonych dowodów w spójną całość daje dostateczną dowodową podstawę do ustalenia, że J. G. pracował w Państwowym Inspektoracie (...) Melioracji w P. na podstawie umowy o pracę od dnia 10 czerwca 1968 r. do dnia 16 stycznia 1972 r., tj. od daty pierwszego wpisu do daty przypadającej po upływie trzech miesięcy od daty ostatniego wpisu, dokonanego przez Powiatowy Inspektorat (...) Melioracji w P., gdyż wpis w legitymacji był ważny przez trzy miesiące. Mając powyższe na względzie i uznając zarzuty naruszenia prawa procesowego za uzasadnione Sąd Apelacyjny, z mocy art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzające go decyzje organu rentowego ustalając, że okres ten podlega uwzględnieniu do obliczenia kapitału oraz emerytury kapitałowej J. G..

W pozostałym zakresie Sąd drugiej instancji apelację ubezpieczonego oddalił - art. 385 k.p.c. Zauważyć bowiem należy, że dalszy wpis w legitymacji ubezpieczeniowej z dnia 8 czerwca 1972 r. nie pochodzi z Powiatowego Inspektoratu (...) Melioracji w P. ul. (...), lecz z Powiatowego Zarządu Spółek (...) w P. ul. (...), toteż nie można stwierdzić ciągłości zatrudnienia, gdyż nie zaoferowano w sprawie żadnych dowodów na okoliczność, że był to ten sam podmiot zatrudniający; świadkowie jednoznacznie zeznawali tylko o zatrudnieniu wnioskodawcy w przedsiębiorstwie melioracyjnym.

Apelacja ubezpieczonego w przeważającej części okazała się uzasadniona, toteż Sąd drugiej instancji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz J. G. kwotę 270 zł tytułem kosztów procesu za drugą instancję, obejmujących zwrot opłaty apelacyjnej oraz koszty zastępstwa procesowego przewidziane w § 10 ust. 1 pkt 2 w związku § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).