Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Szczepaniak-Cicha (spr.)

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak

SSA Lucyna Guderska

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. w Łodzi

sprawy J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o wznowienie postępowania o wypłatę emerytury w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2012 roku, sygn. akt VIII U 880/12,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt: VIII U 516/13;

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 1037/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wstrzymał wypłatę emerytury na rzecz J. M. od dnia 1 października 2011 roku, z powodu kontynuowania zatrudnienia przez ubezpieczoną.

Od decyzji tej w dniu 10 listopada 2011 roku odwołanie wniosła J. M. domagając się podjęcia wypłaty zawieszonej emerytury. Ubezpieczona wywodziła, że wprowadzenie art. 103a do ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wykluczającego łączenie pracy zarobkowej z pobieraniem emerytury, jest niezgodne z zasadą demokratycznego państwa prawa. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych domagał się jego oddalenia.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 roku, sygn. akt VIII U 880/12, Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie J. M..

W dniu 18 lutego 2013 roku J. M., z powołaniem się na treść art. 401 ¹ k.p.c. i wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 roku, sygn. akt K2/12 (Dz.U. z dnia 22 listopada 2012 roku, poz. 1285) wniosła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2012 roku, zmianę przedmiotowego wyroku oraz wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych należnych za okres od dnia zawieszenia wypłaty emerytury, tj. od 1 października 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie. Ubezpieczona podniosła, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego oparty został na normie uznanej przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodną z ustawą zasadniczą (art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), a tym samym zaistniała podstawa do wznowienia postępowania. W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych zażądał oddalenia skargi. Organ rentowy podniósł, że począwszy od 1 września 2012 roku, w związku z rozwiązaniem przez ubezpieczoną stosunku pracy, ZUS podjął wypłatę emerytury. Niemniej jednak odmówił uchylenia decyzji w części, w jakiej decyzja ta dotyczyła zawieszenia wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, że skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego został ogłoszony w Dzienniku Ustaw w dniu 22 listopada 2012 roku to, zgodnie z art. 190 ust. 3 Konstytucji, dopiero z tą datą zakwestionowany przepis ustawy utracił moc prawną. Tak więc do chwili wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, wskazany przepis dawał podstawę do wstrzymania wypłaty emerytury, a co za tym idzie kwestionowana przez J. M. decyzja ZUS jest prawidłowa. W konsekwencji, nie sposób też uznać za uprawnione, żądania odsetek za okres od dnia wstrzymania wypłaty świadczenia do dnia wypłaty emerytury, organ rentowy nie pozostawał bowiem w zwłoce w rozumieniu art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2013 roku, sygn. akt VIII U 516/13, Sąd Okręgowy w Łodzi, wznowił postępowanie w sprawie VIII U 880/12 (pkt 1), zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2012 roku oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. z dnia 27 września 2011 roku i przyznał J. M. prawo do wypłaty emerytury poczynając od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2012 (pkt 2), a zawarty w odwołaniu wniosek o przyznanie odsetek przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł..

Sąd Okręgowy ustalił, że J. M., urodzona w dniu (...), posiada prawo do emerytury poczynając od dnia 1 maja 2009 roku. Od dnia 15 stycznia 1972 roku ubezpieczona pozostawała w stosunku pracy z Urzędem Miejskim w P.. Decyzją z dnia 27 września 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wstrzymał wypłatę emerytury na rzecz ubezpieczonej od dnia 1 października 2011 roku. Organ rentowy podjął decyzję o wznowieniu wypłaty zawieszonej emerytury od dnia 1 września 2012 roku z powodu rozwiązania przez ubezpieczoną dotychczasowego stosunku pracy. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził, że skarga o wznowienie postępowania jest zasadna i prowadzi do zmiany zaskarżonego wyroku oraz uwzględnienia odwołania. Sąd Okręgowy wskazał, że w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku do realizacji nabytego prawa do emerytury wystarczyło osiągnięcie wieku emerytalnego. Od 1 stycznia 2011 roku stan prawny uległ zmianie. Do ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS został dodany - przez art. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) - art. 103a, który stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Zgodnie z art. 28 powołanej ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku, do emerytur przyznanych przed wejściem w życie tej ustawy, tj. przed 1 stycznia 2011 roku, przepis art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS stosuje się poczynając od 1 października 2011 roku.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 roku, w sprawie o sygnaturze K 2/12 (opublikowanym dnia 22 listopada 2012 roku; Dz. U. 2012, poz. 1285) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 roku, Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227, z 2010 roku, Nr 40, poz. 224, Nr 134, poz. 903, Nr 205, poz. 1365, Nr 238, poz. 1578 i Nr 257, poz. 1726, z 2011 roku, Nr 75, poz. 398, Nr 149, poz. 887, Nr 168, poz. 1001, Nr 187, poz. 1112 i Nr 205, poz. 1203 oraz z 2012 roku, poz. 118 i 251), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 roku, w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wyrok ten znajduje odniesienie do sytuacji skarżącej, tj. wyłącza możliwość zastosowania wobec niej art. 103a ustawy emerytalnej, gdyż nabyła ona prawo do emerytury od dnia 1 marca i zrealizowały prawo do emerytury po 8 stycznia 2009 roku a przed 31 grudnia 2010 roku, tj. w okresie, gdy prawo nie wymagało rozwiązania stosunku pracy do realizacji prawa do emerytury, czyli do wypłaty świadczenia. Nie ma zatem podstaw prawnych do zastosowania wobec niej art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jako przepisu niezgodnego z art. 2 Konstytucji, co skutkuje koniecznością podjęcia wypłaty zawieszonej emerytury od dnia jej wstrzymania, tj. od 1 października 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku, z uwagi na fakt rozwiązania przez ubezpieczoną dotychczasowego stosunku pracy. Podsumowując Sąd Okręgowy podkreślił, że ubezpieczona już raz spełniła warunki przyznania prawa do emerytury (osiągnęła przypisany prawem wiek emerytalny i odpowiedni staż pracy). Niedopuszczalnym jest zatem z punktu widzenia zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa nakazanie ubezpieczonej zastosowania się do nowej treści ryzyka, czyli nakazanie jej de facto aby ponownie nabyła zrealizowane już prawo do emerytury. Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 412 § 2 k.p.c. w zw. z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł o zmianie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2012 roku oraz poprzedzającej go decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. z dnia 27 września 2011 roku i przyznał J. M. prawo do wypłaty emerytury od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku. Zawarte w skardze żądanie zasądzenia odsetek od wypłaconego świadczenia Sąd przekazał do rozpoznania organowi rentowemu z mocy art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c.

Powyższe orzeczenie zaskarżył w całości apelacją Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 28 i 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 roku (sygn. akt K2/12) i art. 190 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuzasadnione, zdaniem skarżącego, przyjęcie przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku (pkt. 2 wyroku), że w sytuacji kiedy moc obowiązującą art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych utracił (w stosunku do osób, które nabyły i zrealizowały prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku) z dniem 22 listopada 2012 roku (data wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sygn. akt K2/12), to utrata mocy obowiązującej ww. przepisu działa retrospektywnie, a więc od 1 października 2011 roku - jak przyjmuje to w zaskarżonym wyroku Sąd Okręgowy. W uzasadnieniu zarzutów apelacji skarżący podniósł, że Trybunał Konstytucyjny nie wskazał ani w wyroku, ani w jego uzasadnieniu innej daty utraty mocy prawnej wskazanych wyżej przepisów. Co za tym idzie wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 2012 roku nie ma zastosowania do przypadającego przed dniem 22 listopada okresu zawieszenia wypłaty emerytur na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku w zw. z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku z dnia 8 maja 2013 roku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Na etapie postępowania apelacyjnego, w ramach zakreślonych zarzutami apelacji, spór sprowadził się do odpowiedzi na pytanie, czy istnieją przesłanki do wznowienia postępowania i podjęcia wypłaty świadczenia emerytalnego J. M. od dnia 1 października 2011 roku, czy też od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Spór dotyczy zatem skutków derogacyjnych niekonstytucyjnego przepisu, a więc stwierdzenia, czy zakwestionowany przepis traci moc ex tunc, czy też ex nunc.

Problematyka skuteczności wyroków Trybunału Konstytucyjnego należy w teorii i praktyce do zagadnień niejednoznacznych, zwłaszcza w sytuacji, gdy Trybunał skorzysta z uprawnienia określonego w treści art. 190 ust. 3 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. W przedmiotowym wyroku Trybunału Konstytucyjnego (w sprawie K 2/12) utrata mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu nie została odroczona w czasie, co wymaga rozważenia, czy automatycznie nastąpiła utrata mocy obowiązującej przepisu ze skutkiem od początku jego wejścia w życie.

Sąd Apelacyjny w sprawie niniejszej w pełni podziela zapatrywania wyrażone przez Sąd Najwyższy w tym przedmiocie w wyroku z dnia 6 czerwca 2013 roku (II UK 330/12, LEX nr 1328042). Skutkiem uznania za niekonstytucyjne przepisów w określonym zakresie jest obowiązek zapewnienia przez wszystkie sądy, które orzekły na podstawie niekonstytucyjnych przepisów prawa, stanu zgodnego z Konstytucją w zakresie wiążąco rozstrzygniętym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę z dnia 23 stycznia 2001 r., III ZP 30/00, OSNAPiUS 2001 nr 23 poz. 685 i wyroki: z dnia 5 września 2001 r., II UKN 542/00, OSNAPiUS z 2004 r. nr 2 poz. 36, z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 419/01, OSNAPiUS z 2002 r. nr 23 poz. 58, z dnia 27 września 2002 r., II UKN 581/01, OSNAPiUS z 2002 r. nr 23 poz. 581, z dnia 18 grudnia 2002 r., I PKN 668/01, OSNAPiUS z 2004 r. nr 3 poz. 47, z dnia 18 maja 2010 r., III UK 2/10, OSNP 2011 nr 21-22 poz. 278 i z dnia 4 lipca 2012 r., III UK 132/11 - niepublikowany). Jeśli uznane za niezgodne z Konstytucją przepisy prawa naruszały ustawę zasadniczą już od dnia ich wejścia w życie (ex tunc), to nie mogą być legalną podstawą orzekania przez sądy powszechne i Sąd Najwyższy. Argument ten wynika, jak zasadnie wywiódł także Sąd a quo, z istoty przepisu art. 190 ust. 4 Konstytucji, który traktuje orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jako podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Jeśli więc może być wzruszone prawomocne orzeczenie wydane przed datą wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, to nie można przyjmować, że w sprawach zawisłych i nierozstrzygniętych do tej daty, sądy stosowały będą sprzeczne z Konstytucją przepisy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00, OSNAPiUS 2001, nr 10 poz. 331; przywołane wyżej wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., II UKN 542/00 i z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 419/01 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 281/02, OSNP 2004 Nr 2, poz. 36). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 7 marca 2013 roku (I UK 519/12, niepublikowany) i z dnia 25 kwietnia 2013 roku (I UK 593/12, niepublikowany) - wydanych w analogicznych stanach faktycznych i prawnych. Uwzględnienie pozycji ustrojowej Trybunału zakłada m.in., że Trybunał orzeka o niezgodności ustawy z Konstytucją, ale niezgodność ta nie istnieje wyłącznie w chwili orzekania przez Trybunał, lecz występuje również wcześniej. Zatem decydujące znaczenie ma nie to, kiedy badanie zgodności konstytucyjnej ma miejsce lecz to, kiedy w systemie prawnym pojawiła się norma prawna niższego rzędu niezgodna z normą prawną nadrzędną.

Sumując, stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prowadzi do derogacji uznanych za niezgodne z Konstytucją przepisów ze skutkiem ex tunc. Oznacza to, że z chwilą opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw przepisy te utraciły zdolność do wymuszania określonego zachowania zarówno przez ich adresatów, jak również przez organy stosujące prawo, dając jednocześnie przewidziane wprost w art. 190 ust. 4 ustawy zasadniczej (art. 401 ¹ k.p.c.), konstytucyjne uprawnienie do wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem wydanym na podstawie tych niekonstytucyjnych przepisów. Gdyby podzielić stanowisko organu rentowego, że aż do momentu ogłoszenia orzeczenia Trybunału akt uznany za niekonstytucyjny ma pełną moc obowiązującą i istnieje obowiązek jego stosowania przez sądy do stanów faktycznych powstałych przed ogłoszeniem tego orzeczenia, to zniweczony zostałby sens instytucji wznowienia postępowania, której celem jest przecież restytucyjne wydanie orzeczenia zgodnego z prawem, w zgodzie z wartościami i zasadami konstytucyjnym. O tak rozumianych skutkach orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego stanowią między innymi wyroki samego Trybunału z dnia 2 marca 2004 roku, SK 53/03, OTK 2004/3/16, czy 9 czerwca 2003 roku, SK 5/03 OTK 2003/6A/50. Akceptacja stanowiska apelującego ZUS prowadziłaby nadto do przekreślenia sensu instytucji pytania prawnego, przewidzianego w art. 193 Konstytucji RP, który stanowi, że każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Istota pytania prawnego sprowadza się zawsze do zastosowania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego do zaistniałego w przeszłości stanu faktycznego przez sąd rozpatrujący daną sprawę.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy że, wbrew zarzutom apelującego, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 401 ¹ k.p.c. zasadnie wznowił postępowanie w sprawie i z mocy art. 412 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok tegoż Sądu z 26 kwietnia 2012 roku, sygn. akt VIIIU 880/12, jak też poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 września 2011 roku w ten sposób, że orzekł o podjęciu wypłaty emerytury J. M. od dnia 1 października 2011 roku. Wobec tej konkluzji apelację organu rentowego należało oddalić - art. 385 k.p.c.

Przewodnicząca: Sędziowie: