Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie:SSA Jacek Zajączkowski (spr.)

SSA Beata Michalska

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Sztuka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2015 r. w Ł.

sprawy M. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji M. Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 29 października 2014 r. sygn. akt VIII U 1364/14

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1495/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 października 2014r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie M. Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z 5 marca 2014r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem w stażu ubezpieczeniowym okresu pracy od 28 czerwca 1966r. do 3 października 1969r. w Zakładzie Karnym w M..

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zapadło w następującym stanie faktycznym:

M. Ł. ur. (...), uprawniony do emerytury od 1 września 2013r., w dniu 17 lutego 2014r. złożył wniosek o przeliczenie świadczenia poprzez doliczenie do stażu pracy okresu odbywania kary pozbawienia wolności od 28 czerwca 1966r. do 3 października 1969r. w Zakładzie Karnym w M. (obecnie W.).

W okresie odbywania kary pozbawienia wolności M. Ł. uczęszczał do szkoły podstawowej dla pracujących, którą ukończył w dniu 21 czerwca 1969r. W tym też okresie wnioskodawca pracował przy produkcji rur betonowych, przy produkcji koszy wiklinowych, a także przy zbijaniu skrzynek mięsnych.

Akta dotyczące odbywania kary przez M. Ł. zostały zniszczone po dwudziestoletnim okresie przechowywania.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy powołując się na treść art. 6 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 z późn. zm.) stwierdził, że odwołanie jest niezasadne. Zdaniem Sądu odwołujący, mimo że to na nim – zgodnie z art. 6 k.c. – spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie, nie wykazał w toku postępowania odwoławczego, że w czasie odbywania kary pozbawienia wolności wykonywał pracę w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy określonego dla takiej pracy. Odwołujący, będąc odpowiednio pouczonym o ciążącym na nim ciężarze dowodowym nie złożył żadnych wniosków dowodowych. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W apelacji ubezpieczony zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając:

1. błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że poczynione ustalenia faktyczne nie pozwoliły na zaliczenie do stażu pracy zatrudnienia w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w M., a wnioskodawca nie przedłożył dowodów mających uzasadnić wymiar czasu pracy w okresie odbywania kary pozbawienia wolności;

2. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, w szczególności przez pominięcie zeznań i uwag wnioskodawcy dotyczących sposobu zatrudnienia i pracy w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności.

Wskazując na wyżej wymienione podstawy apelacji ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Sąd Okręgowy dokonał w przedmiotowej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych i prawidłowej oceny prawnej.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, że wobec materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ma podstaw do uznania, iż wnioskodawca w czasie odbywania kary pozbawienia wolności od 28 czerwca 1966r. do 3 października 1969r. w Zakładzie Karnym w M. pracował w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy określonego dla takiej pracy.

Wbrew twierdzeniom apelacji, w sprawie nie zostały ujawnione jakiekolwiek dowody potwierdzające fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy w spornym okresie, pozwalające na zaliczenie tego okresu do okresów składkowych wymienionych w art. 6 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Takim dowodem nie jest załączone do akt Świadectwo Ukończenia Szkoły Podstawowej dla Pracujących z dnia 21 czerwca 1969r., które poświadcza jednie fakt uzyskania określonego poziomu wykształcenia. Same zaś twierdzenia skarżącego dotyczące sposobu zatrudnienia i pracy w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, bez przedłożenia na tą okoliczność dowodów, nie mogą stanowić podstawy do przeliczenia wysokości emerytury.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

Przewodniczący: Sędziowie: